Του Γιώργου Σταματόπουλου
Τα μεσαία στρώματα της κοινωνίας δεν χαρακτηρίζονται από αντιαριστερά αισθήματα, τέτοιες διαπιστώσεις είναι παλαιοκομμουνιστικές και ανίκανες να ερμηνεύσουν τον ιστορικό ρουν της κοινωνίας, που μια ζωή είναι αριστερή, αλλά ο τρόμος μπροστά στην επιβίωση (και την εξουσία) δεν της επιτρέπει να εκδηλώσει τη συμπάθειά της προς τα κόμματα που εκφράζουν την Αριστερά.
Το θέμα, όμως, δεν είναι αυτό, εάν δηλαδή τα μεσαία στρώματα έχουν αντιαριστερά ή φιλοαριστερά αισθήματα (sic). Το θέμα είναι πώς στέκεται κανείς απέναντι σε οποιαδήποτε εξουσία. Είναι βολική η στάση πολλών που ως μόνο εχθρό τους βλέπουν (όχι και πολύ καθαρά είναι αλήθεια…) την αντιαριστερή κυβέρνηση, ενώ η δική τους (θα) είναι άμεμπτη, άψογη, η μόνη ικανή να αναστρέψει το θλιμμένο κλίμα της πολιτικής ζωής του τόπου. Είναι μερικοί που έχοντας ως πεποίθηση ενός είδους αριστερή ιδεολογία (κολωνακιώτικη κυρίως) αδυνατούν να δουν πέρα από τη μύτη τους (κι αυτή ιδεολογική) και καταλήγουν να φαίνονται ανήμποροι και αστείοι ιδεολογικά.
Δεν μπορείς να τους κρίνεις. Τάχα μου αριστεροί, δήθεν ελευθεριακοί (τρομάρα τους), κομψοί, παρακαλώ, έμπλεοι ασυναρτησιών και αποχής από κρίσιμες αποφάσεις, από παρεμβατικό λόγο. Οπου φυσάει ο (αριστερός, προς Θεού) άνεμος· λίγο απ’ όλα, στην ουσία τίποτα.
Καλόν θα ήτο όσοι σκέφτονται έτσι να αρκεστούν στα του οίκου τους, στα καθήκοντά τους, η κοινωνία δεν έχει χρείαν -έως τούδε- τοιούτων όντων πολιτικών.
Λένε για την Αριστερά ότι είναι στάση ζωής και όχι ιδεολογία. Πώς στέκεται, όμως, κανείς απέναντι στη ζωή; Ορθιος; Ημικλινής; Κλινήρης; Αλλιώς: περήφανος, γονατιστός; Κι αλλιώς: άνθρωπος, ραγιάς; Εντάξει, δύσκολα τα πράγματα για όσους επαίρονται ότι είναι αριστεροί, διότι οφείλουν να το αποδεικνύουν κάθε στιγμή. (Γιατί; Διότι πρεσβεύουν την ισότητα, το δίκαιο, τη Δικαιοσύνη, να γιατί). Πρώτα να αποβάλουν το εξασθενημένο «εγώ» τους, δεύτερον να μη λένε ψέματα, τρίτον να μη διαβάλλουν συνανθρώπους. Κυρίως να είναι σοβαροί και εύθυμοι, να ξέρουν να γελάνε ή να χαρμολυπούνται, να ανοίξουν τα στραβά τους μπροστά στα στιβαρά κείμενα της παγκόσμιας γραμματείας και να απελευθερωθούν από τη μαγεία των τσιτάτων. Απαιτεί ταπεινότητα (μεταρσιωτική…) η Αριστερά, όχι δήθεν συμπεριφορά, όχι βερμπαλιστικό λεξιλόγιο, όχι άνοστα αστεία.
Θα πει κάποιος ότι όλα αυτά είναι γνωστά, λίγο ώς πολύ. Ο λόγος του θα είναι λάθος, διότι η πραγματικότητα κραυγάζει ότι αν και είναι γνωστά δεν τηρούνται. Ουδείς αριστερός (η γενίκευση είναι ευγενείας) είναι ανιδιοτελής, γαλήνιος, διονυσιαστής, διότι το κόμμα του, η ομάδα του έστω, δεν του το επιτρέπει, επειδή προέχει η κατάληψη της εξουσίας, επειδή κι ο Μακιαβέλι, εντάξει, καλός ήταν, ρεαλιστής και όλοι οι αριστεροί οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Και πάει η ηθική, πάει η αισθητική, πάν΄ όλα. Και αύριο, όλα τα ίδια θα είναι για τους αριστερούς, για εμάς τους κίβδηλους, αλλά κεκοσμημένους…
