Του Πέτρου Μανταίου

Δανείστηκα τον σημερινό τίτλο από ομότιτλο πολιτικό παρασκήνιο στην προχθεσινή «Εφ.Συν.». Οπου, πράγματι, ο Δήμος Πολυγύρου Χαλκιδικής δημοπρατεί, στις 21 Οκτωβρίου, με τιμή εκκίνησης 2.030 ευρώ, κοπάδι από 34 πρόβατα και 59 κατσίκες, που κατέσχεσαν οι υπηρεσίες του δήμου, λόγω παράνομης λειτουργίας κτηνοτροφικής μονάδας.

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει όμοιο προηγούμενο: να κατάσχεται δηλαδή ποίμνιο, ως παρανόμως λειτουργούν (όχι, φαντάζομαι, με ευθύνη αμνών και αιγών∙ ως γνωστόν, ανέκαθεν τα κοπάδια άγονται και φέρονται, εκόντα-άκοντα, από τους ποιμένες και τους αιπόλους, γνωστούς και ως τσοπαναραίους, με τα ίδια να ακολουθούν, με σκυμμένο κεφάλι, τη μοίρα των κοπαδιών).

Εξ ου και οι διάφοροι μεταφορικοί, απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί στις πλάτες των (αθώων, επαναλαμβάνω) αμνών και αιγών∙ για παράδειγμα: «ντιπ πρόβατο», «παλιοκατσίκα»∙ ακόμα και στην Εκκλησία, αμνός είναι ο αγαθός∙ ενώ το αρνί, δεν το σουβλίζουν μόνο κυριολεκτικά, αλλά και μεταφορικά το εκμεταλλεύονται, επειδή είναι άκακο.

Τέλος πάντων, το ιστορικό ανέκδοτο (παντός καιρού, νομίζω) που μεταφέρω από μνήμης, αποδίδεται σε Ζαΐμη (μεγάλη οικογένεια των Καλαβρύτων, προκρίτων και δημογερόντων επί τουρκοκρατίας, πολιτικών μετέπειτα, με πρωθυπουργίες, προεδρίες δημοκρατίας κ.λπ., από τα λεγόμενα «μεγάλα τζάκια»). Αυτός ο Ζαΐμης είχε τρεις γιους∙ τρεις γιους είχε ο Θρασύβουλος Ζαΐμης, 1825-1880, κομματάρχης που διετέλεσε και πρωθυπουργός, μόνο που πρόκειται για ανέκδοτο.

Ο Ζαΐμης λοιπόν του ανεκδότου άφησε κληρονόμους της μεγάλης περιουσίας του τους δύο γιους του, αδικώντας τον τρίτο. Ο αδικημένος, με όλο το σεβασμό προς πατέρα που είχε στα πόδια του τη… μισή Πελοπόννησο, παραπονέθηκε σεμνά στον πατέρα του: «Μπαμπά, σας κάναμε κάτι που δεν ηθέλαμε και δεν μας αφήκατε το κατιτίς;» (όπως θα έγραφε ο Τσιφόρος). «Τι λες καμάρι μου! Σε σένα δεν θα άφηνα; Σε σένα άφησα το καλύτερο! Σου άφησα πέντε χιλιάδες πρόβατα!». Ηταν, νομίζω, τα πρώτα «πρόβατα» που βγήκαν στο σφυρί!