Χέρι χέρι οι βουλευτές των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων βαδίζουν στις λεωφόρους των σκανδάλων, αδιαφορώντας παγερά για την ηθική διάστασή τους και τις επιπτώσεις τους στην κοινωνία. Τι άλλο από σκάνδαλο είναι η διάταξη που πέρασαν με ταχύτατες διαδικασίες στο νομοσχέδιο για το πολιτικό χρήμα, βάσει της οποίας διασφαλίζεται ότι το 40% της κρατικής χρηματοδότησης θα καταλήγει στα ταμεία των κομμάτων τους; Σύμφωνα με τη διάταξη, αυθαίρετη και προκλητική, το ποσοστό αυτό δεν θα μπορεί να κατασχεθεί, ενώ για τους κοινούς θνητούς το ακατάσχετο που δικαιούνται είναι μόλις 1.500 ευρώ. Οι τράπεζες ευεργετούν τους ευεργέτες τους, αφού κι αυτές είχαν ευνοϊκή αντιμετώπιση από τη συγκυβέρνηση, η οποία φρόντισε να τους δώσει δεκάδες δισ. ευρώ, όταν άρχισε να κορυφώνεται η οικονομική κρίση.
Πώς δικαιολογούν οι κυβερνώντες τη σκανδαλώδη ρύθμιση; Πολύ εύκολα. Χρειάζονται -λένε- ένα ελάχιστο διασφαλισμένο έσοδο για τη βιωσιμότητά τους, «ως νομικά πρόσωπα δημοσίου σκοπού». Και όλα αυτά την ώρα που, όπως επισήμανε η Ζωή Κωνσταντοπούλου, «ο απλός πολίτης χειμάζεται από τράπεζες και εισπρακτικές εταιρείες». Τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα έχουν μετατρέψει το Κοινοβούλιο σε μηχανισμό ξεπλύματος των σκανδάλων τους λόγω της διαπλοκής τους με άλλες εξωθεσμικές εξουσίες. Η κριτική από τα κόμματα της αντιπολίτευσης ήταν, ως όφειλε, σκληρή. Με σαφή ειρωνικό τόνο -ήταν ο μόνος ανεξάρτητος βουλευτής που κατήγγειλε την τροπολογία- ο Βασίλης Καπερνάρος αναρωτήθηκε, αφού τόνισε ότι καταργείται το άρθρο 4 του Συντάγματος (όλοι οι Ελληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου): «Εχετε κάποιο άλλο ιστορικό προηγούμενο με τέτοια ρύθμιση για κάποια κοινωνική ομάδα, π.χ. πολύτεκνες οικογένειες που έχουν δάνειο πρώτης κατοικίας;».
Φαίνεται ότι τα δύο κόμματα της κυβέρνησης… δημιουργούν από μόνα τους Ιστορία, δεν χρειάζονται ανάλογα προηγούμενα. Δική τους είναι η κυβέρνηση, ό,τι τους συμφέρει κάνουν, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, ασελγώντας στα άρθρα του Συντάγματος και περιφρονώντας ηθική και δίκαιο. Ούτε καν φαίνεται να υπολογίζουν τη δεινή οικονομική θέση των περισσότερων νοικοκυριών της χώρας. Ισχυρίζονται ότι πρέπει τα κόμματα να έχουν δίχτυ προστασίας για να μην εκβιάζονται, αλλά δεν βγάζουν τσιμουδιά για τα εκατομμύρια που ζουν στο όριο της φτώχειας, αλλά και κάτω απ' αυτό. Αυτά τα εκατομμύρια δεν δικαιούνται ένα δίχτυ ώστε να μη χάσουν την αξιοπρέπειά τους; Κατά τα άλλα, κοροϊδεύουν τον κόσμο ότι βγαίνουν από το Μνημόνιο, ότι επανέρχονται στις αγορές, ότι «σώζουν» τη χώρα και για τα δεινά του πολύπαθου τόπου φταίει μόνο και πάντα η αξιωματική αντιπολίτευση.
