Του Πέτρου Μανταίου

 

Παλιό λαϊκό τραγούδι λέει «λιώνουν τα νιάτα μας στη βιοπάλη…». Ο φίλος, που απασχόλησε πρόσφατα τη στήλη με τον τίτλο «Μια μέρα ενός ανθρώπου», προφανώς λιγότερο λαϊκός, επιμένει ότι… κράτησε τη ζωή του ταξιδεύοντας ανάμεσα σε… εφορίες και πρωτοδικεία… καμιά φωτιά στην κορυφή, μόνο ένα ξερό «ελάτε πάλι τη Δευτέρα…» από τον γκισέ.

 

Επιμένει ωστόσο, όπως μου έλεγε τις προάλλες. Δεν ξέρω αν επιμένει επειδή πιστεύει ότι, κάποτε, πού θα πάει, θα πάρει τα ποθητά έγγραφα (άλλα κάθε φορά…). Ή επιμένει, επειδή του έγινε συνήθεια, εξάρτηση, να πηγαίνει, στην πρώτη υπηρεσία γύρω στις δέκα, να παίρνει αριθμό προτεραιότητας, να συμπληρώνει την απαραίτητη αίτηση, να ξεφυλλίζει ένα αστυνομικό (που έχει προνοήσει να έχει μαζί του), ώσπου να ’ρθει η σειρά του, να ακούει την ίδια παρατήρηση: «Μα δεν καταλαβαίνετε; Σας το ξανάπα. Αυτό χρειάζεται θεωρημένη υπογραφή! Μη με κάνετε να βρω τον μπελά μου!», και να φεύγει από την τελευταία υπηρεσία, περίπου με την ίδια απάντηση, γύρω στις δύο μετά μεσημβρίαν.

 

Ισως, με τους μήνες, με τα χρόνια πάε κι έλα, του έγινε συνήθεια δις τουλάχιστον εβδομαδιαίως να βλέπει τους ίδιους υπαλλήλους (καλημερίζονται σαν παλιοί γνωστοί: «Πώς πάει η οικογένεια…» κ.λπ.) και να ακούει τα ίδια λόγια. Ισως προσεβλήθη από το «σύνδρομο Στοκχόλμης». Σαν να «τσιμπήθηκε» με την κυρία «μα δεν καταλαβαίνετε τι σας λέω;» που έχει μόνιμο συνάχι ή με τον κύριο που μιλάει άπταιστα ρουμελιώτικα και του αρέσει να τον ακούει∙ το τελευταίο μού το εξομολογήθηκε εμπιστευτικά: «Κάτι παθαίνω με την τοπική διάλεκτο αυτού του ανθρώπου∙ σαν να ακούω Μαργαρίτη στο “κράτησα τη ζωή μου…”» είπε.

 

Εν ολίγοις, ο άνθρωπός μας, έτσι και τηρηθούν τα παλαιόθεν και πανταχόθεν υπεσχημένα και γίνει διοικητική μεταρρύθμιση, ίσως καταλήξει ένας άνθρωπος δυστυχισμένος. Τι θα κάνει τα πρωινά…