Pin It

Του Γιώργου Σταματόπουλου

 

Λέει μια ηθοποιός: «Μη σας φανεί ακραίο, αλλά μήπως ο κάθε Ελληνας δεν ήταν ένας μικρός, μικρός, μικρός »Τσοχατζόπουλος»; Δήλωσε ποτέ κανείς την πραγματική αξία του σπιτιού που αγόρασε; Δεν είμαστε ένας βαθιά αλλοτριωμένος λαός;».

 

Λέει κι άλλα ελαφρά, όπως ν' αλλάξουμε ως άνθρωποι, ν' αποκτήσουμε αληθινή σχέση με το κράτος και λοιπά. Με μια νηπιακή πολιτική σκέψη φορτώνει ευθύνες τους πολίτες μιλώντας με αξιωματική αυτοπεποίθηση που δεν είναι παρά αλαζονεία, τσαλαβουτήματα και ασυναρτησίες, παραληρήματα, που, όμως, ενοχοποιούν τους πάντες σχεδόν, τσουβαλιάζουν μαζί με τα ξερά και τα χλωρά. Η ισοπέδωση προκαλεί. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κινούνται έξω απ' αυτό το νοσηρό κλίμα που διοχετεύει στην επικοινωνία η εν λόγω ηθοποιός (που σημαίνει φως και μπλα μπλα, μιλάμε, φαινόμαστε, άρα υπάρχουμε). Η ίδια που υπηρέτησε επί αρκετό χρονικό διάστημα αυτό το κλίμα, κατέχοντας μάλιστα σπουδαία θέση έξουσιας μαζί με Τσοχατζόπουλους και λοιπούς ομοίους της. Αίφνης ο νους φωτίστηκε; Ενεβαπτίσθη σε αξίες ανθρώπινες; Ενιωσε την αγωνία της πνευστιώσης κοινωνίας;

 

Τελικά είναι ανάρμοστο να ομιλεί κάποιος με γενικεύσεις, ανεύθυνα κι αόριστα. Αυτό σημαίνει έλλειψη μέτρου, μεγαλομανία διά της μεγαλοστομίας, μαύρα μεσάνυχτα από πολιτική, άγνοια της πραγματικότητας, καμιά επαφή με τη ριζοσπαστικότητα των νέων κινημάτων. Η συστημικότητα στο μεγαλείο της, στην αναίδειά της, διότι αναίδεια είναι να υπηρετείς αγόγγυστα ή χωρίς κριτική το σύστημα που έχει δηλητηριάσει τον νου και την ψυχή των εργαζομένων όλου του κόσμου. Λόγια άχρηστα, ανεμώλια έπη που θα 'λεγαν και οι παλιότεροι. Μπορεί ο τρόπος ζωής των περισσοτέρων να 'χει πλαστεί στο μοντέλο της κατανάλωσης και του ψευδούς, αυτό, όμως, επ' ουδενί λόγω σημαίνει ότι οι περισσότεροι έχουν κατακυριαρχηθεί απ' αυτό το μοντέλο. Αν ήταν έτσι η κοινωνία θα είχε αλλοτριωθεί εδώ και πολλές δεκαετίες, εννοείται θα είχε αποδεχτεί τον εκφασισμό που, όντως, επιχειρείται. Σ' αυτήν την επιχείρηση όμως, είχε λάβει ενεργό μέρος η ηθοποιός μας. Τώρα που έχει χαθεί η λάμψη της εξουσίας, τώρα που το κόμμα που την ανέδειξε πνέει τα λοίσθια, τώρα όλοι οι πρώην υπουργοί και γραμματείς και παρατρεχάμενοι ψάχνουν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ναι, αλλά δεν θα τη βρουν στον καημό και τον πόνο της κοινωνίας. Ας πάψουν να είναι υπερφίαλοι και οχληροί. Αλλά έτσι φέρονται οι ανερμάτιστοι. Δεν μπορούν να πουν κάτι άλλο διότι δεν έχουν τίποτα άλλο.

 

Υποβαθμίζουν όμως έτσι την πολιτική και το οικοσύστημα, εξευτελίζουν την όποια δυναμική έχει η κοινωνία να επαναστοχαστεί, να ορθωθεί και να αυτοοργανωθεί, να αντισταθεί, να εξεγερθεί. Μπουχτίσαμε από εξυπνακισμούς και από εκφορά δήθεν ουμανιστικών αξιών. Πρέπει να ξέρεις να σκάπτεις τον βαθύ εαυτό, να μάθεις να δίνεις, ανιδιοτελώς, και όχι να παίρνεις· κάπως έτσι διδάσκουμε ο ένας τον άλλο και όχι «αλλάζοντας» τους εαυτούς μας εξακολουθώντας να έχουμε αληθινή σχέση με το κράτος (sic), όπως μας προτείνει η χονδροειδής, φιλομειδής, προσωπικότης της ηθοποιού.

 

Οφείλουμε, άπαντες, να σεβόμαστε τον εξαθλιωμένο, μικρό λαό μας που ψάχνει το αυτεξούσιόν του, αλλά σκαμπιλίζεται από πρόχειρες ανευθυνότητες την ώρα που χρειάζεται στηρίγματα και όχι ισοπεδωτικούς μηχανισμούς, αυτονομία και όχι ετερονομία. Λίγη σεμνότης δεν βλάπτει. Προέχει βεβαίως η αυτογνωσία και πώς να την ανακαλύψει κανείς;

 

[email protected]

 

Scroll to top