Επαγρυπνούντες πολίτες
Ο φόβος, η απογοήτευση, η αγανάκτηση κατακλύζουν την κοινωνία μας. Πόσο ακόμη θα βλέπουμε νέους ανέργους να προστίθενται στις ήδη μεγάλες στρατιές; Εργαζομένους να μετεξελίσσονται σε σκλάβους; Απόρους να ζουν την καθημερινή οδύσσεια για να εξασφαλίσουν στέγη και φαγητό; Αρρώστους να αναζητούν απεγνωσμένα γιατρό και τα φάρμακά τους; Πλήρως απογοητευμένους συμπολίτες μας να προβαίνουν στο απονενοημένο διάβημα; Και τέλος, πόσο ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας θα παρακολουθεί τον απόλυτο ευτελισμό της δημοκρατίας, την ανυπαρξία των θεσμών και εν τέλει τη διάλυση αυτής της χώρας; Αμεση, αδιαπραγμάτευτη και επιτακτική ανάγκη είναι η απαλλαγή του τόπου από την κυβερνητική συμμορία των Σαμαροβενιζέλων και όλων αυτών που έφεραν τη χώρα σ’ αυτή την κατάσταση και προτίθενται να την πάνε και σε ακόμη χειρότερη. Ναι, χωρίς περιστροφές πρέπει να συνταχθούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτόν η ιστορική συγκυρία έταξε να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτή την προσπάθεια. Παρά τις όποιες επιμέρους διαφωνίες μας, παρά τις αρκετές αδυναμίες του, παρά τις όποιες ασάφειες στο πρόγραμμά του, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να σταθούμε δίπλα του, κριτικά, συμπληρωματικά, διορθωτικά αν θέλετε.
Σύντροφοι της ηγεσίας του ΚΚΕ, ο λαός δεν μπορεί να περιμένει τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας για να μην του κόψουν το ρεύμα και για να μη λιποθυμούν τα παιδιά στα σχολεία από ασιτία. Σύντροφοι του υπόλοιπου αριστερού χώρου, ο λαός δεν μπορεί να περιμένει πότε θα λύσουμε τις ενδοαριστερές μας διαφορές για να ασχοληθούμε σοβαρά και μ’ αυτόν… Θα μας προσπεράσει για άλλη μια φορά…
Σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, το βάρος της ευθύνης είναι τεράστιο. Αφουγκραστείτε καλά την κοινωνία και διαβάστε ακόμη καλύτερα το ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον, ακούστε και πάρτε σοβαρά τις θέσεις και τις απόψεις άλλων χώρων της Αριστεράς αλλά και προσωπικοτήτων για να βρείτε τις καλύτερες λύσεις στα λαϊκά προβλήματα. Και, προς Θεού, μη σας καταλάβει έπαρση και αλαζονεία εν όψει εξουσίας. Αν συμπεριφερθείτε διαφορετικά, τότε, πράγματι υπάρχει κίνδυνος να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ‘80 και να απογοητεύσει για μία ακόμη φορά τον κόσμο.
Βέβαια, θα πρέπει να είναι τουλάχιστον αφελής κάποιος για να πιστεύει ότι μια κυβέρνηση -οποιαδήποτε κυβέρνηση- θα του λύσει τα προβλήματα ενώ αυτός θα κάνει ζάπινγκ στον καναπέ του σπιτιού του. Χρειαζόμαστε πολίτες, πολίτες με όλη τη σημασία της λέξης, που θα παρεμβαίνουν σε όλα τα επίπεδα την κοινωνικής και πολιτικής ζωής του τόπου, που θα επαγρυπνούν, θα διεκδικούν και θα αγωνίζονται ασταμάτητα.
Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μία ρωγμή στο συστημικό μπετόν και να ανοίξουμε ένα μονοπάτι που -ποιος ξέρει- μπορεί να μας πάει και πολύ μακριά. Μία μόνο φορά στη νεότερη ιστορία αυτού του τόπου οι αριστερές, οι προοδευτικές, οι πατριωτικές δυνάμεις ενώθηκαν βάζοντας πάνω απ’ όλα το καλό του λαού και έγραψαν το έπος του ΕΑΜ. Η Ιστορία μάς διδάσκει, ας το δούμε.
Πάνος Μουρίκης, Βησσαράς Λακωνίας
…………………………………………………………………..
«El pasado» (το πέρασμα)
«Κανένα ναρκωτικό δε μεθάει τόσο το άτομο, δεν προκαλεί τόση ευφορία μέσα του, μεγαλώνοντας το απεριόριστα κι ασυγκράτητα, όσο η εξουσία», Ουίλιαμ Σέξπιρ, «Μάκμπεθ». Ετσι λοιπόν βρισκόμαστε σαν χώρα, σε ένα πέρασμα από την απόλυτη ισοπέδωση της κοινωνίας, της οικονομίας και εδώ και καιρό της πολιτικής, σε οτιδήποτε εν αρχήν που θα δώσει ανάσα αισιοδοξίας. Από κάτι να πιαστεί, αλλά όχι επιφανειακό, αλλά ριζικό και με προοπτική. Είναι σε θέση ο λαός να σηκωθεί και δεν θέλει βοήθεια. Αυτό που χρειάζεται είναι έναυσμα. Και αυτό μπορεί να το δώσει η διάλυση της κοινωνίας, η απαξίωσή του, η αβεβαιότητα. Είναι η συμμετοχή μας σε όλη αυτή την κατρακύλα βέβαιη και κατακριτέα.Θεωρώ πως όταν ο λαός μένει ακίνητος σε ότι των ενοχλεί, συναινεί και έχει σχεδόν ίδιες ευθύνες. «Η αδράνεια εξασθενεί τη δύναμη του νου», Λεονάρντο Ντα Βιντσι. Ισως να μη φτάνει κανείς πουθενά αν δεν βγάλει κάλους στα πιο ευαίσθητα σημεία του. Αλλά είναι μαθημένος ο Ελληνας σ΄ αυτό. Και αυτή την στιγμή βρίσκεται ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά των ψεύτικων άρθρων και των αδίστακτων πολιτικών. Μια κοινωνία ακολουθεί μια πορεία. Μαθαίνει, αμφισβητεί και αναπτύσσεται. Το ζητούμενο είναι κατά πόσο βρίσκεται επαρκής στα γεγονότα, διότι από την έκβασή της εξαρτάται και η διάρκειά της. Οι καιροί μας καταδεικνύουν, πως μπροστάρηδες (πολιτικοί) των τελευταίων ετών, υπήρξαν λίγοι και ανεπαρκείς. Πιστοί «κλεφτοκοτάδες», για το μόνο που πάλεψαν ήταν η διασφάλιση πόρων. Σχεδόν βάναυσα και δίχως ίχνους ηθικών φραγμών. Με μαθηματική ακρίβεια μας οδήγησαν στο τέλους του κύκλου. Μια οικονομία κατασπαραγμένη, ένα Δημόσιο γεμάτο ρουσφετολόγους, ένας λαός υποχείριο. Ενας λαός που δεν ήταν κατάδηλος. Εδωσε εμπιστοσύνη και ψήφο και πήρε τις περισσότερες φορές άρνηση. Αλλά, «ο καλός πολίτης πρέπει να ξέρει να κυβερνιέται», Αριστοτέλης.
Ολοι στον ίδιο κύκλο, με τις ίδιες μικροκομματικές αντιλήψεις. Τις όμοιες πρακτικές, τις ίδιες κομματικές γραμμές και με τον παρόμοιο πρόσχημα. Στο όνομα του λαού φορτώθηκαν αθώρητες πληγές. Κι αν όλα αυτά ξαναειπωμένα, είναι γιατί δεν αλλάζουμε εδώ και πολύ καιρό. Μένουμε στην ίδια απραξία. Παρέχουμε την εξουσία σε πολιτικούς αυθάδεις, που νομίζουν ότι μπορούν όλους να τους έχουν στην ίδια κατηγορία. Σαν αν είμαστε πολίτες «δεύτερης διαλογής».
Εξασθενούμε μέρα με τη μέρα και άλλη μια κυβέρνηση τι κάνει; Αποδυναμωθήκαμε και το φθινόπωρο, που μόλις ήρθε, προδικάζει τα γεγονότα και μαρτυρά τη σκληρή, όσο και αναπόφευκτη αλήθεια. Η κοινωνία έφτασε σε τέλμα.
ΥΓ. Ας ελπίσουμε να μην παρασυρθούν από την εξουσία και οι επόμενοι.
Λευτέρης Αχμέτης
