Θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει;
Ο ΣΥΡΙΖΑ προ των πυλών. Οι πολιτικές μάχες δίνονται καθημερινά και οι δημοσκοπήσεις όλο και περισσότερο πείθουν πως όλες οι ελπίδες του κόσμου για τη σωτηρία του αλλά και την ύπαρξη ενός «αύριο» εναποτίθενται σ’ αυτόν τον δυναμικό σχηματισμό της Αριστεράς· για την ύπαρξη ενός «αύριο» που με την παρούσα κυβέρνηση δεν φαίνεται να υπάρχει.
Ανάμεσα όμως στα πολλά ελπιδοφόρα, μπορεί να διακρίνει κανείς και κάποιες ενέργειες και πρακτικές που δεν προσιδιάζουν σ’ ένα κόμμα εξουσίας, σ’ ένα κόμμα που σε λίγο καιρό θα χειρίζεται την κυβερνητική πολιτική σ’ όλα της τα επίπεδα. Κι όχι μόνο στο οικονομικό. Και εξηγούμαι.
Σήμερα, η οργάνωση Κέντρου Θεσσαλονίκης, στην οποία ανήκω, με καλεί να προσέλθω στα δικαστήρια για να συμπαρασταθώ σε 16 δικαζόμενους φοιτητές που συνελήφθησαν πριν από πολύ καιρό σε μια δυναμική -όπως αφήνεται να νοηθεί από το κείμενο- εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Χθες, ο ραδιοφωνικός σταθμός «Στο κόκκινο», τον οποίο παρακολουθώ ανελλιπώς, μετέδιδε συνεχώς την είδηση ότι ο νέος πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών έκλεισε τα γραφεία της πρυτανείας προτού τα καταλάβουν «συμβολικά» φοιτητές που αντιδρούν στη διαγραφή των «αιωνίων» από τα μητρώα των σχολών. Παρόμοιο ρεπορτάζ, επικριτικό για τις πρυτανικές αρχές, που εμπόδισαν τη «συμβολική» κατάληψη της πρυτανείας, είχε και η εφημερίδα σας (14.10.2014).
Παράλληλα, η βουλευτής Θεσσαλονίκης και υποψήφια περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, κ. Χαραλαμπίδου, με ηλεκτρονικό μήνυμά της με πληροφόρησε ότι παρέστη σε δίκη ως μάρτυρας υπεράσπισης των ταξιτζήδων που είχαν παραπεμφθεί γιατί κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας τους είχαν καταλάβει τα οδοστρώματα, κάτι που εδώ στη Θεσσαλονίκη κάνουν καθημερινά απλώς και μόνο γιατί δεν χωρούν στις πιάτσες. Αυτές οι ειδήσεις δεν μου έρχονται από τα κανάλια, τους σταθμούς και τις εφημερίδες των «πολέμιων», αλλά από τα φίλα προσκείμενα στον ΣΥΡΙΖΑ μέσα και οργανώσεις. Αυτά και άλλα πολλά παρόμοια που πληροφορούμαι καθημερινά με αναγκάζουν να δω λίγο πιο μπροστά και πιο μετά.
Γιατί μετά τις εκλογές, όποτε γίνουν, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετωπίσει μεγάλη και σφοδρή αντίδραση από τους άλλους. Η Δεξιά δεν θα αποδεχθεί καμιά ήττα και καμιά αριστερή διακυβέρνηση. Αυτό διαγράφεται από σήμερα κιόλας.
Και συγκεντρώσεις θα γίνονται και διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί.
Τι θα κάνει τότε ο Συριζαίος υπουργός Δικαιοσύνης, με τον επί της Δημοσίας Τάξεως συνάδελφό του; Θα επιτρέψουν παράνομες κατά τον ισχύοντα νόμο συμπεριφορές; Θα απαγορεύσουν στην αστυνομία να συλλαμβάνει και στα δικαστήρια να δικάζουν; Θα αλλάξουν εν ριπή οφθαλμού τους νόμους και θα νομιμοποιήσουν ό,τι σήμερα απαγορεύεται και ελέγχεται ως μη νόμιμο;
Θα έχουμε, δηλαδή, μια πραγματική επανάσταση, όπου τα πάντα θα ανατραπούν και τίποτα από τα προηγούμενα δεν θα ισχύει; Μακάρι. Αλλά πότε και πώς. Στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν ευτυχώς πολλοί νουνεχείς πολιτικοί, σκεπτόμενοι άνθρωποι, με πολλούς πανεπιστημιακούς δασκάλους ανάμεσά τους, που φαντάζομαι ότι παρακολουθούν όλα τα τεκταινόμενα. Δεν θα παρέμβουν, δεν θα εισηγηθούν κανόνες πολιτικής συμπεριφοράς και αντιμετώπισης των καταστάσεων;
Προχθές, είχαμε εκλογές στους ιατρικούς συλλόγους. Οι συνδυασμοί του ΣΥΡΙΖΑ δεν πήγαν καλά. Κι ένα μικρό δείγμα των αποτελεσμάτων σ’ αυτόν τον χώρο είναι ότι στη Λέσβο ο συνδυασμός με επικεφαλής έναν άξιο γιατρό, γνωστό για τις πολλαπλές του δραστηριότητες, που στις περιφερειακές εκλογές συγκέντρωσε 3.000 σταυρούς, δεν μπόρεσε ούτε καν να κρατήσει τα ποσοστά του. Πιστεύουν, αλήθεια, στα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ ότι με τέτοιες γκρουπουσκουλίστικες συμπεριφορές και πολιτικές ενέργειες θα φτάσουν στη νίκη, κι αν φτάσουν θα τη διατηρήσουν;
Ξενοφών Ε. Μαυραγάνης
Μέλος αείποτε της Ανανεωτικής Αριστεράς, (ΚKE Εσωτερικού, Ενιαίος ΣΥΝ, ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ)
………………………………………….
Πονεμένη ιστορία
Στην ουσιαστική απουσία ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας, περιορίζομαι στο δικαίωμα, όσο μπορώ και η σύνταξή μου επιτρέπει, να διαλέγω τον δικό μου θεράποντα γιατρό. Ετσι τα μάτια μου εμπιστεύομαι από 10ετία και πλέον στον οφθαλμίατρο Γεράσιμο (Μάκη) Κοψίνη για τις γνώσεις και τα επιδέξια χέρια του. Και αυτό σιωπηλά στο ιατρείο του, όπου συναντώ και άλλους τέως συναδέλφους μου. Αφορμή της παρούσας επιστολής μια πρόσφατη επέμβασή του όταν με οδήγησε σε μία ιδιωτική κλινική -δεν ξέρω αν είναι εκεί μέτοχος ή συνεργάτης- όπου συνάντησα τάξη, οργάνωση, νοικοκυριό και άριστη συμπεριφορά. Ανθρωποι (οπτομέτρες, νοσηλευτές και γραμματειακή υποστήριξη) που απλά ξέρουν τη δουλειά τους και κερδίζουν άνετα των ασθενών την εκτίμηση.
Και εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα: Γιατί ο γιατρός μου να μην υπηρετεί στο ΕΣΥ, να προσφέρει τις γνώσεις και την πείρα του στους ειδικευόμενους και τους εκεί ασθενείς; Γιατί αυτό το νοικοκυριό με την οικονομία χρόνου και υλικού, με τους ίδιους ανθρώπους, να μην το καρπούνται οι Ελληνες με τη δημόσια ασφαλιστική τους κάλυψη; Και εδώ η θύμησή μου ανακαλεί τη δική μου πονεμένη ιστορία: Διορισμένος στο ΕΣΥ με βαθμό διευθυντή έχασα τη θέση κατά τη διάρκεια διακοπών μου με δόλο. Διεκδίκησα αργότερα ανάλογη θέση με νέα προκήρυξη και έχασα με κραυγαλέο ρουσφετολογικό παραγκωνισμό κατά την διάρκεια παντοδυναμίας Κων/νου Καραμανλή του Α΄! Με αργότερο διορισμό μου αυτοβούλως παραιτήθηκα όταν διαπίστωσα: 1) Το γεγονός ότι την ώρα που ήμουν στη θέση να αγοράσω ένα ποδήλατο, ομόβαθμός μου κατά παράξενο τρόπο αγόραζε αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού. 2) Την προκλητική, άπονη και αλόγιστη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος. Συμμετείχα πάντοτε στις διεκδικήσεις κάτω από το σύνθημα «Λεφτά για την Υγεία και όχι για το ΝΑΤΟ» με μία διαφορά: Χαμηλόφωνα υποστήριζα ότι με τα διατιθέμενα χρήματα, θα μπορούσαμε να παράγουμε τουλάχιστον διπλάσιο έργο. Με αγνοούσαν.
Αλλά αυτό εγώ το είχα ήδη βιώσει κατά τη μετεκπαίδευση και θητεία μου στο Ηνωμένο Βασίλειο της Βόρειας Ιρλανδίας (Μπέλφαστ) και Αγγλίας (Μάντσεστερ και Λάνκαστερ). Και το μεν νοικοκυριό το ξαναβρήκα πρόσφατα στην ιδιωτική κλινική που προανέφερα, ενώ στο άρρωστο ΕΣΥ ανατέθηκε να βάλουν τάξη, δηλαδή να το απαξιώσουν και να το πουλήσουν σε ιδιώτες, αυτοί που διαπομπεύουν οροθετικές γυναίκες ή είναι θιασώτες του Μεταξά και του Παπαδόπουλου.
Ο Θεός να βάλει το χέρι του και η Αριστερά μυαλό! Η δημόσια υγεία μπορεί να στεριώσει με γιατρούς που τιμούν τον όρκο τους και νοσηλευτές που αγαπούν τη δουλειά τους, μαζί με τους αιρετούς δημοτικούς άρχοντες που θα διαχειρίζονται με διαφάνεια και περίσκεψη τα για την περίθαλψη στην περιοχή τους διατιθέμενα κονδύλια, με άμεση λογοδοσία στην τοπική κοινωνία.
Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, συνταξιούχος του ΤΣΑΥ, Βριλήσσια
