Πρώην πρυτάνεις, υπουργοί και άλλες προσωπικότητες επισημαίνουν τη σπουδαιότητα του Πανεπιστημίου όχι μόνο για την ακαδημαϊκή κοινότητα αλλά για την Πολιτεία εν γένει. Το Πανεπιστήμιο είναι το φυτώριο της επιστήμης, εντός αυτού ακμάζουν οι ιδέες και η έρευνα, υπό την προϋπόθεση ότι όλοι σέβονται τον χώρο του, που είναι χώρος ανταλλαγής ιδεών, καλλιέργειας του πνεύματος, αλλά και εμπιστοσύνης μεταξύ αυτών που τον υπηρετούν. Η κακοδιοίκηση του Πανεπιστημίου προκαλεί πολλές φορές τη βία διότι εμπεριέχει την αυθαιρεσία και τον αποκλεισμό, έννοιες ξένες όχι μόνο για την Παιδεία αλλά και για την κοινωνία.

Ουδείς πρύτανης έχει το δικαίωμα να κλειδώνει το Πανεπιστήμιο και να εμποδίζει την είσοδο σε εργαζόμενους, φοιτητές και εκπροσώπους του ελληνικού Κοινοβουλίου με πρόσχημα την απρόσκοπτη και αδιατάρακτη λειτουργία του. Το Πανεπιστήμιο οφείλει να είναι ανοιχτό και όχι αστυνομοκρατούμενο. Οι πρυτάνεις του οφείλουν να σέβονται την ακαδημαϊκότητα του χώρου, τη φιλελεύθερη παράδοση καθώς και το ακαδημαϊκό άσυλο. Θα πρέπει να θυμούνται ότι δεν διοικούν μεραρχίες αλλά Πανεπιστήμια, συνοψίζουν πρώην πρυτάνεις. Ο υπερβάλλων ζήλος του νυν πρύτανη να κλειδώσει το Πανεπιστήμιο έρχεται σε αντίθεση με όσα επισημαίνουν οι συνάδελφοί του και δημιουργείται ένταση, αντί να επικρατήσουν η συναίνεση και ο διάλογος για τα προβλήματα που έχουν προκύψει. Ο διάλογος φαντάζει -και είναι- εκ των ων ουκ άνευ, μια και είναι ορατός ο κίνδυνος απώλειας του δημόσιου χαρακτήρα του Πανεπιστημίου και της παραχώρησής του σε ιδιωτικά συμφέροντα, πράγμα για το οποίο φροντίζει η κυβέρνηση.

Τι ζητούν οι φοιτητές και οι διοικητικοί υπάλληλοι; Τι διεκδικούν, μάλλον; Αυτόν τον δημόσιο χαρακτήρα, εργασία με αξιοπρέπεια οι δεύτεροι και, όλοι μαζί, να φύγουν τα ΜΑΤ από τον χώρο του Πανεπιστημίου. Ηταν τουλάχιστον άστοχη, έως αντιδημοκρατική, η κίνηση του νυν πρύτανη να προχωρήσει σε μήνυση κατά παντός υπευθύνου. Αλλά και ο υπουργός Παιδείας βιάστηκε να δικαιολογήσει τις ενέργειες του πρύτανη, χαρακτηρίζοντας σχεδόν «τραμπούκους» τους τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, συντασσόμενος έτσι με τη λογική του δεύτερου που τους κατηγόρησε για αντισυνταγματική συμπεριφορά και πολιτειακή ανωμαλία.

Ο διάλογος που αναπτύσσεται μέσα στο Πανεπιστήμιο φαίνεται ότι είναι ξένη έννοια για τον πρύτανη. Με τον διάλογο κατευνάζονται οι εντάσεις και αποφεύγονται οι συγκρούσεις. Οι φοιτητές δεν είναι κομματικά φερέφωνα, νέοι είναι που αγωνιούν για το αν μπορούν να σπουδάσουν ελεύθερα, σε ελεύθερα, ανοιχτά και δημόσια Πανεπιστήμια. Να θυμούνται και αυτοί ότι οι καταλήψεις οφείλουν να έχουν συμβολικό χαρακτήρα, πάντοτε.