Του Γιώργου Σταματόπουλου

 

Η αυτάρκεια γεννά την ομορφιά, όχι η φτώχεια. Η πρώτη είναι προϊόν της συνύπαρξης πολλών συνειδήσεων, η δεύτερη έκτρωμα της εξουσίας. Στην πρώτη ο εαυτός είναι παρών, στη δεύτερη είναι σκλάβος μιας εξαιρετικά ολέθριας, άνισης κοινωνικής σχέσης.

 

Για δες, όμως, η ομορφιά δεν ενδιαφέρει κανέναν εκτός αν είναι ωραία τοπία από θερινά ταξίδια ή αφορά τους κανακάρηδες και τις θυγατέρες. Δεν εξηγούνται διαφορετικά τα τόσο ξινά πρόσωπα που βλέπουμε κάθε μέρα· αγέλαστα, αποκρουστικά σχεδόν, κατηφή, συνοφρυωμένα· κακά! Περνούν δίπλα σου και νομίζεις ότι θέλουν να σε σφάξουν. Τους χαμογελάς και ανταποδίδουν μ’ ένα στρυφνό, πελιδνό σήκωμα της μύτης. Μπα· σε καλό τους. Λες καλημέρα ή καλησπέρα και ακούς ένα μούγκρισμα. Τι διάολο, μισούν τον εαυτό τους; Χλευάζουν τη στιγμή; Εχθρεύονται τη σάρκα και το αίμα; Αρνούνται το γίγνεσθαι; Δεν θεωρούν χαμένη τη μέρα που δεν σκίρτησαν έστω μια φορά; Νιώθουν πλήρεις και άρα υπεράνω όλων ή μήπως η ανικανότητά τους να ζήσουν χαρούμενοι τους πυργώνει στην ανέκφραστη προσωπίδα τους; Ηταν, πάντοτε, έτσι δύστροπη η επικοινωνία;

 

Θα πει κανείς: τι, επιτέλους, είναι η ομορφιά; Ο καθένας δεν βαφτίζει όμορφο ό,τι γουστάρει; Ας είναι έτσι. Για την ομορφιά της μέρας ο λόγος, του ήλιου, του ανέμου, των καρπών, των χεριών, των ματιών, ορέων και υδάτων και λοιπών συναφών με τη συμφωνία τη μελωδική των κυττάρων. Εντάξει, η φτώχεια φέρνει γκρίνια και δυσθυμία, μίσος και μνησικακία, απογοήτευση και παραίτηση. Οταν αδυνατείς οικονομικά να αγοράσεις ένα εισιτήριο για το μετρό ή το λεωφορείο, για ποια ευθυμία να ακούσεις; Ποια χαρά και ποιο χαμόγελο; Και όμως. Τότε είναι που πρέπει να στραφεί κάποιος στη χαρά, την άδολη, την υπαρξιακή, τη φυσική. Διαφορετικά τελειώνει η ζωή (όλων). Ουδείς πάει ασυνόδευτος στο μνήμα του. Βέβαια, σήμερα, μπορεί να συμβεί κι αυτό: να πεθαίνεις στον δρόμο και να σε τρώνε τα σκυλιά. Μερικοί χάνουν γνωστούς, φίλους, συγγενείς. Το κράτος απουσιάζει ούτως ή άλλως.

 

Λοιπόν στους φίλους είναι η ομορφιά. Αυτό είναι η ομορφιά: η φιλία, που είναι προϊόν συμπαντικών δονήσεων στις ανθρώπινες σχέσεις, που ανθεί έξω από λογοκρατικές αντιλήψεις, που σφυροκοπά αμείλικτα τη συμβατικότητα και το δήθεν, τον ολοκληρωτισμό· τρέχα γύρευε, ίσως, αλλά γιατί, παρακαλώ; Ποιος άλλος κοινωνικός δεσμός αντιστέκεται; Οικογένειες διαλύονται, συγγενείς απομακρύνονται, παντού ασχήμια και δυσφορία. Αυτή είναι η ντοστογιεφσκική ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο σήμερα, η φιλία! Χθες ήταν κάτι άλλο ίσως, όπως το ίδιο και αύριο. Σήμερα, όμως, πρέπει να νικηθεί η φτώχεια ώστε να εξαφανιστεί η σκοτεινή πλευρά (μύχιο) του ανθρώπου. Να επινεύουμε ευκολότερα στο χαμόγελο, στο χάδι, στα υγρά βλέμματα. Είναι τα προαπαιτούμενα του έρωτα, που κι αυτός ακμάζει ευκολότερα σε μια χαρούμενη, ελεύθερη κοινότητα· προπαντός αυτάρκη. Μια κοινότητα που είναι σε θέση να γεννά μουσική, που ξέρει να χορεύει, να συνομιλεί, να σπαρταρά από την ηδονή της ομορφιάς, της ύπαρξης. Λοιπόν;

 

[email protected]