Του Γιώργου Σταματόπουλου
Οχι λοιπόν στους αρνητές της Ζωής, στους αριβιστές, στους θανατολάγνους (ζήτω ο θάνατος φώναζαν και κραύγαζαν οι φασίστες), στους δωσίλογους· σ' όλους που αγαπάνε το τομάρι τους μόνο και όχι την απεραντοσύνη του ανθρώπου.
Οχι στους ρηχούς και επιπόλαιους, στους μονομανείς και αυτούς που θεωρούν ότι κατέχουν τη μοναδική αλήθεια· στους επηρμένους βολεμένους, στους τσαλαβουτητές ιδεών, στους κατασκευάζοντες συμπεριφορά (στιλ!), στους δήθεν, ναι.
Οχι στους κομματόφρονες και σ' αυτούς που αρέσκονται στην υποταγή αγαπώντας την μάλιστα· σ' όσους εκχωρούν τη διαχείριση της ζωής τους σ' εκπροσώπους και σ' όσους έχουν υποβαθμίσει την πολιτική, θεωρώντας ότι αυτή περιορίζεται στο κράτος μόνο.
Οχι σε όσους έχουν απαρνηθεί την έννοια πολίτης και χαρίζουν το είναι τους σε πολιτικούς και νόμους απρόσωπους· σ' εκείνους που φοβούνται να είναι ελεύθεροι και να συναποφασίζουν για την τύχη τους και των παιδιών τους· σε όλους εκείνους που ενημερώνονται για το τι συμβαίνει από εν διατεταγμένη υπηρεσία δημοσιογράφους, από παπαγαλάκια και προπαγανδιστές ενός στυγερού, άνισου και άδικου πολιτικού συστήματος.
Οχι σ' εκείνους που βαδίζουν σαν τη χήνα, σε δολοφόνους ανυπεράσπιστων και κατατρεγμένων, στους βιαστές της ειρήνης και της χαράς της συνύπαρξης, σε κάποιους ασύδοτους αγράμματους που υποβοηθούνται από μηχανισμούς καταστολής και από παρακρατικές σέχτες, αλλά και σε όλους που σφυρίζουν αδιάφορα βλέποντας μπροστά στα μάτια τους το μεγάλο έγκλημα κατά της ισότητας των ανθρώπων.
Οχι στους καθηγητές – δασκάλους – πανεπιστημιακούς που δεν ενδιαφέρονται για τους μαθητές-φοιτητές, αλλά μόνο για την καριέρα τους και φυσικά όχι στους γιατρούς που πλουτίζουν με φακελάκια κυνικά ασκούντες το λειτουργικό (;) επάγγελμά τους· σε κάθε έναν τέλος πάντων που γνωρίζει ότι η επιστήμη του είναι αναγκαία και πολλοί εξαρτώνται απ' αυτήν, στους αντιπαιδαγωγούς δηλαδή και στους τσαρλατάνους.
Οχι στους βλαχοδήμαρχους (και είναι πολλοί) καθώς και στα τσιράκια τους, που μολύνουν με τη συμπεριφορά τους τις τοπικές κοινωνίες αντί να προσπαθήσουν για μια φιλοσοφία της κοινότητας, της αλληλεγγύης, της καθαριότητας, της ομορφιάς, του σεβασμού, για μια ανάδειξη του τοπίου και της δημιουργίας μέσα από τη γεωργία, τον πολιτισμό και τη χαρούμενη όρχηση όλων κυρίως στην περιφέρεια.
Οχι βεβαίως στην άκριτη και αλόγιστη οικονομική ανάπτυξη [η οικονομία να είναι το μέσο και όχι σκοπός της ανθρώπινης ζωής όπως φρονούσε ο Καστοριάδης (και πολλοί άλλοι μετά απ' αυτόν)· το στοίχημα δεν είναι πλέον σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, αλλά σοσιαλισμός ή τεχνική (αυτό σημαίνει κατά τον Σερζ Λατούς όχι άρνηση στην πρόοδο, αλλά άρνηση στην τυφλή πρόοδο!)].
Οχι στους διακοσμητές τού τίποτα και στους εχθρούς της Παιδείας, στους αντεπαναστάτες· στην κρατική και κάθε ακραία τρομοκρατία καθώς και στην τρομοκρατία της υπόγειας πειθούς, ήγουν της διαφήμισης, της κινητήριας δύναμης της κατανάλωσης και του ευδαιμονισμού.
Οχι στους οχλολοίδορους που θεωρούν ότι είναι αδύνατη η έξοδος από τον καπιταλισμό· στους χλευαστές συλλογικοτήτων και σε όσους δεν έχουν θέληση να αλλάξουν τον κόσμο μέσα από αναστοχασμό και επιθυμία. Και βεβαίως, σε 'κείνους που βεβηλώνουν το ανθρώπινο σώμα, μισούν το τραγούδι και τον χορό και τη μουσική, που δεν καταλαβαίνουν τι θα πει συγκίνηση.
Τα «όχι» αυτά (και τινά άλλα) είναι πιθανό να οδηγούν στην Αγία Απλότητα, στο Ναι στη Ζωή.
