Του Πέτρου Μανταίου

Μπορεί να αισιοδοξεί όσο τραβάει η όρεξή του, ο πρωθυπουργός, με τα stress tests των συστημικών τραπεζών, που «ξεπέρασαν κάθε προσδοκία» («Εφ.Συν.» 27/10). Μπορεί να οραματίζεται μία «βήμα βήμα» πορεία εξόδου από την κρίση, που «δεν επιτρέπεται να την ανακόψει κανείς», και όλοι να καταλαβαίνουμε ποιος είναι ο «κανείς»…

Ομως δεν είναι εκεί το ζήτημα∙ όλοι ξέρουμε –και η κουτσή Μαρία…– πώς επετεύχθη, όση επετεύχθη, ρευστότητα των τεσσάρων συστημικών τραπεζών και από τίνων τις πλάτες βγήκαν τα 40,5 δισ. ευρώ ενίσχυσης του τραπεζικού (τους) συστήματος∙ πείτε το αυτό λαϊκισμό, δημαγωγία, ανευθυνότητα, πείτε το όπως θέλετε. Το ζήτημα είναι όταν η κυβέρνηση, διά της εκπροσώπου της Ν.Δ. Αννας Ασημακοπούλου, αποφασίζει να «ειδικεύσει» τις ευθύνες της αξιωματικής αντιπολίτευσης (δεν γράφω, τις ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ∙ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι θεσμός, είναι θεσμικό κόμμα, η αξιωματική αντιπολίτευση είναι θεσμός!), λέγοντας –τα ίδια Παντελάκη μου…– ότι «έκαναν τα πάντα για να δυσφημήσουν το ελληνικό τραπεζικό σύστημα στο εξωτερικό».

Αναρωτιέμαι, πότε μπήκε τελευταία φορά, επί μνημονίου, σε συστημική τράπεζα, να ρυθμίσει εκκρεμή υπόθεσή της, και πώς, να ’χουμε καλό ρώτημα, βρήκε τα πράγματα∙ χωρίς, εννοείται, να κάνει χρήση ιδιότητας και γνωριμιών! Διότι, αν, για παράδειγμα, ήταν πληρεξούσιος τραπεζικής θυρίδας, της οποίας ο δικαιούχος, ο μη γένοιτο, απεβίωνε και η κ. Ασημακοπούλου ήθελε να την απασφαλίσει (Alpha Bank, έντεκα μήνες αναμονής, έξοδα 900 ευρώ κι ακόμα περιμένω!), τότε ίσως προσχωρούσε η ίδια σε «στρατόπεδο» δυσφημιστών∙ εξωτερικού τε και εσωτερικού! Αν, επίσης, είχε την ατυχία να έχει κοινά ασφαλιστικά συμβόλαια με θανόντα και ήθελε –τι πιο απλό!– να τα περιαγάγει στην κυριότητά της, τότε θα μας έλεγε ποιος δυσφημεί και ποιος όχι! Και ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι, τι τις θέλει τις «φτηνές επικοινωνιακές μπαρούφες» για την κυβέρνηση! Είναι γλώσσα με πολιτικές αξιώσεις αυτή;