Της Πέπης Ρηγοπούλου

 

^[1]Μια πάγια τακτική με οδυνηρές συνέπειες εφαρμόζεται στην εποχή των Δανειακών Συμβάσεων και των Μνημονίων, είτε στο εσωτερικό της χώρας μας είτε και στο εξωτερικό, που έχει τελικό στόχο την κοινωνία μας. Από την ώρα που αποφασίστηκε η καταστροφική «σωτηρία» της χώρας μας, αρκετά γερμανικά και άλλα ευρωπαϊκά μέσα, σε υπόγεια αλλά σαφή συνέργεια με τις πολιτικές και οικονομικές εξουσίες, εξαπέλυσαν εναντίον του λαού μας μια λυσσώδη επίθεση που περιλάμβανε την πολιτική και την οικονομική συμπεριφορά του, αλλά και ένα ευρύ φάσμα που είχε στόχο την κουλτούρα και τον πολιτισμό του, από τη μαγειρική ώς τη σεξουαλικότητα.

 

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό και άξιο έρευνας το γεγονός ότι όλες οι μετά το 2010 κυβερνήσεις, αρχίζοντας από αυτήν του κ. Γιώργου Παπανδρέου, θεώρησαν ότι έπρεπε να αντιπαρέλθουν με ανωτερότητα όλες αυτές τις ύβρεις. Οχι μόνον δεν φρόντισαν να αντικρούσουν μ' αυτόν ή τον άλλο τρόπο τις κατηγορίες, όπως έκαναν αντί γι' αυτούς όχι λίγοι διανοούμενοι, καλλιτέχνες, εργαζόμενοι και άνεργοι ξένοι και Ελληνες, αλλά υπερθεμάτισαν με δηλώσεις περί ανηθικότητας και ασυνέπειας του λαού που τους είχε εκλέξει. Είχε μάλιστα κανείς την εντύπωση ότι ήταν εκείνοι που έκαναν την αρχή με τους «Τιτανικούς» που διαπίστωναν για να ακολουθήσουν και οι άλλοι. Να πιστέψουμε ότι δεν αντιλαμβάνονταν ότι η πάγια τακτική που διέπει τις αγοροπωλησίες, από τα ανατολίτικα παζάρια μέχρι τη Γουόλ Στριτ, είναι το να απαξιώνεις το εμπόρευμα για να το αγοράσεις κοψοχρονιάς; Και ότι επομένως όταν βρίζεις ο ίδιος τον τόπο σου δεν μπορείς, όχι να τον υπερασπίσεις, που είναι το καθήκον σου, αλλά ούτε καν να τον πουλήσεις, με την καλή είτε την κακή έννοια;

 

Οι σκέψεις αυτές ξανάρχονται στο μυαλό μου με τα όσα συμβαίνουν τις μέρες αυτές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι γεγονός ότι μέσα στην οικονομική, πολιτική και πολιτισμική κρίση που συνεχίζει να μαστίζει τη χώρα, τα υπαρκτά προβλήματα του Εθνικού Καποδιστριακού και των άλλων Πανεπιστημίων της χώρας αναδύθηκαν με μεγαλύτερη οξύτητα. Κονδύλια περικόπτονται δραματικά, οι προσλήψεις νέων επιστημόνων έχουν παγώσει, διοικητικοί υπάλληλοι σήμερα και πιθανότατα άλλοι κλάδοι στο άμεσο μέλλον απολύονται.

 

Μέσα σε γενικό κλίμα περικοπών, απολύσεων, αναθέσεων σε εταιρείες κλπ. θα ήταν άδικο και παράλογο να συνδεθεί η κατάσταση αυτή με τις ευθύνες ενός και μόνο προσώπου, είτε αυτός είναι υπουργός ή πρύτανης είτε οτιδήποτε άλλο. Υπάρχει, ωστόσο, μια νέα εξέλιξη που πρέπει να προβληματίσει όχι μόνον την πανεπιστημιακή κοινότητα, αλλά και ολόκληρη την κοινωνία μας. Σε συνέντευξή του σε εφημερίδα ο νεοεκλεγείς πρύτανης καθηγητής κ. Φορτσάκης λέει μεταξύ άλλων: «Μέχρι τώρα το Πανεπιστήμιο ήταν στον αυτόματο. Και είναι θαύμα που λειτουργεί. Ηταν χωρίς πιλότο». Αν έχουν αποδοθεί σωστά τα λεγόμενά του, με αυτά που λέει μοιάζει να διαγράφει και να απαξιώνει κατ' αρχήν το έργο των πριν από αυτόν πρυτανειών του ΕΚΠΑ.

 

Ηταν κατά τη γνώμη του όλοι οι πριν από αυτόν πρυτάνεις, και για να θυμηθούμε τους πιο πρόσφατους, από τον Γεώργιο Μπαμπινιώτη μέχρι τον Χρήστο Κίττα και τον Θεοδόση Πελεγρίνη, κακοί πιλότοι; Και ακόμα, όλες οι εξαιρετικές εξωτερικές αξιολογήσεις για τα προγράμματα και το δυναμικό του Πανεπιστημίου, που έγιναν την περασμένη χρονιά και που είναι ο καρπός μακροχρόνιας προσπάθειας όλων, ήταν μια αυταπάτη, ένα όνειρο; Ολος ο μόχθος των εργαζομένων στις αντίξοες αυτές συνθήκες που περνά ο τόπος, είναι μη γενόμενος; Θα περίμενε κανείς λίγη δικαιοσύνη από έναν άνθρωπο που ασχολείται με το δίκαιο. Αλλά και ευρύτερα θα έπρεπε όλοι να αντιληφθούμε ότι, εφόσον ισχύουν τα όσα είπα πιο πάνω και για τους άλλους κλάδους, με τέτοια απαξιωτική ρητορική, δεν μπορεί ούτε να υπερασπιστεί κανείς, ούτε καν να «αξιοποιήσει», το Πανεπιστήμιο Αθηνών, με την πλούσια άυλη και υλική κληρονομιά του.