Του Γιώργου Σταματόπουλου

 

Αγέρωχοι και κυνικοί οι αμοραλιστές της ζωής του τόπου, δεν φείδονται λοιδοριών και κατασυκοφάντησης συνεργατικών και συνεταιριστικών κινημάτων και συλλογικοτήτων. Εντελώς πεπεισμένοι ότι ο καπιταλισμός, τις αξίες του οποίου υπηρετούν, είναι ανίκητος, βάλλουν κατά παντός που έχει διαφορετική γνώμη, που στο βάθος του μυαλού του πιστεύει ότι είναι δυνατές η ρήξη και η ανατροπή του πολιτικού συστήματος, αναίμακτα μάλιστα. Δικαίωμά τους να είναι απόλυτοι και ανήθικοι (διότι η ηθική -λένε οι ίδιοι- δεν χωρεί στην πολιτική). Γίνονται, όμως, ο περίγελος της αναπτυσσόμενης κοινότητας. Ο πλούτος δεν εντυπωσιάζει πια το πόπολο, τουναντίον οι πλείστοι εκνευρίζονται στη θέα επίδειξής του από τους ευνοημένους και, άρα, υποστηρικτές του συστήματος. Δεν είναι βλάκες να μην καταλαβαίνουν τον κοινωνικό εκνευρισμό ή θυμό που προκαλεί η στάση τους, γι’ αυτό και έχουν περικόψει τη ματαιοδοξία τους· φοβούνται, γι’ αυτό και μειώνουν τις εμφανίσεις με τα πολυτελή αυτοκίνητά τους. Δεν πολυβγαίνουν στα καφενεία του χωριού τους όταν τα επισκέπτονται, δεν αναμιγνύονται σε πολιτικές συζητήσεις, αλλά σε κάθε ευκαιρία χύνουν χολή για τον ΣΥΡΙΖΑ· και στο άκουσμα μόνο της λέξης, λες και τους τσιμπάνε σφήκες. Οσοι απ’ αυτούς έχουν κι ένα βήμα στα μίντια, δεν παύουν να ωρύονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ουτοπικός, ενώ αυτοί (και το σύστημά τους) βασίζονται σε μία υπερήφανη, διαφωτιστική λογοκρατία και ανάθεμα αν πολλοί απ’ αυτούς γνωρίζουν τον Διαφωτισμό, κυρίως αυτόν των μεγάλων προγόνων, των Σοφιστών, εννοείται.

 

Ξεχνούν ή δεν θέλουν να δουν ότι στις κοινότητες πλάθεται ένας νέος τύπος ανθρώπου, δημιουργούνται παρέες-φιλίες-σχέσεις αληθινές. Καλά τώρα, λένε, όλοι οι αδύνατοι συνασπίζονται, αρνούμενοι να παραδεχτούν ότι αυτοί είναι οι συνασπισμένοι, που φοβούνται μη χάσουν την εύνοια των αφεντικών τους. Εξ αυτού του φόβου έχουν αποκοπεί από την κοινωνία και χλευάζουν ό,τι κινείται και ζυμώνεται στους κόλπους της. Νιώθουν την απομόνωση και αυτό τους γεμίζει λύσσα και φθόνο, που τα βγάζουν στα γραπτά τους ή στον στενό, πλέον, κύκλο της παρέας τους, του κονκλάβιου εννοείται, μες στο οποίο πυργώνονται για να αντέξουν τη μοναξιά τους. Κάποιοι λίγοι έχουν μείνει, φαίνονται όμως πολλοί λόγω της τηλεοπτικής τους δύναμης, όπου χύνουν το δηλητήριο του αντισυριζαϊκού τους μένους. Δεν φοβούνται την Αριστερά, αλλά το κόμμα που εμφανίζεται ως αριστερό και κάτι λίγο θέλει να τους πάρει την εξουσία μέσα από τα χέρια τους. Και μετά τι θα κάνουν οι έρημοι;

 

Η άτιμη αυτή εξουσία· όλους τους επηρεάζει, όλοι τη θέλουν, ασχέτως εάν όλοι μιλάνε για Δημοκρατία (διότι ουδεμία σχέση έχει η Δημοκρατία με την εξουσία -όταν όλοι εξουσιάζουν τον εαυτό τους μόνο, τότε αυτεξουσιάζονται). Δεν έχουν χρείαν αντιπροσώπων και λοιπών φιγουρατζήδων, που μες στον εγκέφαλό τους άλλο δεν έχουν από το κράτος και τη δομή του και πώς θα γίνουν αυτοί οι κάτοικοί τους, μόνιμα αν ήταν δυνατόν.

 

Δεν είναι δυνατόν, άρα πρέπει να μετριάσουν την αλαζονεία τους, τα ψεύδη και την υποκρισία τους· πόρρω απέχει ο ορθολογιστής από τον δημοκράτη, το πολιτικό σύστημα με το αυτεξούσιον της κοινωνίας.

 

[email protected]