Της Αντας Ψαρρά

EUROKINISSI/ ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ

Τη βία που υπέστη από τους ενστόλους μετά τη σύλληψή της και τη μεταφορά της στο Α.Τ. Δημητσάνας περιγράφει σε κείμενό της η Στέλλα Αντωνίου. Η περιγραφή είναι αναλυτική και προκαλεί αλγεινές εντυπώσεις για την ακατανόητα βίαιη μεταχείριση.

Η ίδια τονίζει ότι συνεχώς πίσω της βρίσκονται αστυνομικοί κάθε μέρα και κάθε λεπτό, ενώ η αντιτρομοκρατική επιβάλλει αυθαιρέτως όρους που δεν έχουν επιβληθεί από το δικαστήριο.

Πως έγινε η σύλληψη

«Η σύλληψη έγινε από δέκα άντρες της αντιτρομοκρατικής με κουκούλες, που μετέφεραν εμένα και τη φίλη και συντρόφισσα στο τμήμα της Δημητσάνας. Μου ανακοινώνεται ότι έχουν εισαγγελική εντολή να μου πάρουν DNA με τη βία. Μετά από δέκα λεπτά περίπου ορμάνε στο γραφείο που με είχαν πέντε μπάτσοι, τρεις του τοπικού τμήματος και δύο της αντιτρομοκρατικής, οι οποίοι φορούσαν χειρουργικά γάντια και χειρουργικές μάσκες.

»Εγώ ήμουν καθισμένη σε ένα διθέσιο καναπέ κρατώντας σφιχτά κλειστό το στόμα μου. Τότε ορμάνε πάνω μου και με ακινητοποιούν κρατώντας μου τα χέρια και τα πόδια. Ενας κρατούσε τα δύο πόδια μου κλειστά και ακινητοποιημένα και οι άλλοι δύο το κάθε χέρι. Ο τέταρτος πίεζε με όλη του τη δύναμη δεξιά και αριστερά τη γνάθο μου για να καταφέρει να ανοίξει το στόμα μου, ενώ ταυτόχρονα μου έκλεινε τη μύτη, προκαλώντας μου ασφυξία. Με έπιανε από το λαιμό και με πίεζε ξεριζώνοντας μαλλιά από το κεφάλι μου. Την πρώτη φορά σταμάτησαν γιατί καθώς δεν είχα σκοπό να ανοίξω το στόμα μου ούτε και όταν μου έκλειναν τη μύτη, έφτασα στο σημείο να είμαι ένα βήμα πριν να χάσω τις αισθήσεις μου. Εκεί φώναξε ένας “πίσω, πίσω, σταματάμε να ηρεμήσει” και απομακρύνθηκαν απότομα όλοι μαζί».

Δυστυχώς η σκηνή αυτή επαναλήφθηκε, συνεχίζει η Σ. Αντωνίου, μέχρι σχεδόν να χάσει τις αισθήσεις της. Η ίδια αποδίδει την άρνησή της να δώσει δείγμα στην ενοχοποίηση μιας σειράς αναρχικών συντρόφων της αλλά και της ίδιας στη βάση και μόνο του DNA που ενώ, σύμφωνα με τον νόμο δεν είναι δυνατό από μόνο του να αποτελεί το μοναδικό στοιχείο ενοχής, παρ’ όλα αυτά δικάζονται και καταδικάζονται μόνο με αυτό.

«Το παράδοξο όμως δεν είναι ότι θέλουν το DNA μου και ότι δόθηκε μάχη για να μου το πάρουν. Το παράδοξο είναι ότι έχουν σκοπό να με καταδικάσουν εξαιτίας του DNA μου που έχει βρεθεί πάνω σε όπλο, χωρίς να μου το έχουν πάρει ποτέ», υποστηρίζει.

Στη συνέχεια περιγράφει την πολιτική της στάση: «Για να μη γίνουμε μια ακίνδυνη “συνιστώσα” πρέπει να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και το κυριότερο να οργανώσουμε ένα επαναστατικό κίνημα πολύμορφο και πολυτασικό. Ενα κίνημα που θα μάθει να επιτίθεται αλλά και να “χτίζει”. Ενα κίνημα που θα δώσει πρώτα απ’ όλα σε εμάς τη δύναμη να οξύνουμε τον αντικαθεστωτικό αγώνα, αλλά και στα κοινωνικά σύνολα που απευθυνόμαστε την ελπίδα πως αξίζει να κάνουν το βήμα παραπάνω και να αγωνιστούν για την προοπτική της κοινωνικής επανάστασης. Ενα κίνημα ανάχωμα στον όλο και εντονότερο εκφασισμό της κοινωνίας».