Οι φόβοι που εξαρχής είχαν εκφραστεί για το ξεπούλημα του Ελληνικού επαληθεύονται δυστυχώς μετά τη μελέτη που δημοσίευσε το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδας και σύμφωνα με την οποία το ΤΑΙΠΕΔ εκχώρησε στον μοναδικό υποψήφιο το «φιλέτο» της πολύ όμορφης αυτής γης με 915 εκατομμύρια ευρώ, τη στιγμή που η επενδυτική του αξία ανέρχεται στα 2,95 δισ. ευρώ – τρεις φορές κάτω δηλαδή! Αφού αυτά τα 915 εκατ. ευρώ θα καταβληθούν σε βάθος δεκαετίας, είναι ηλίου φαεινότερον ότι πρόκειται για ένα μοναδικής αξίας δώρο εκ μέρους της κυβέρνησης στον μοναδικό υποψήφιο.

Το θέμα «μπάζει» από παντού: αδιαφανείς διαδικασίες στον διαγωνισμό, προσχηματικός έλεγχος της σύμβασης από το Κοινοβούλιο, μια και γίνεται κατόπιν εορτής, καμία επαφή και διάλογος με την τοπική κοινωνία και τα συμφέροντά της. Επίσης, στο τίμημα δεν περιλαμβάνεται η αξία του καζίνου. Δεν είναι τυχαίο ότι από πολιτικά κόμματα μόνο η Νέα Δημοκρατία αποδέχεται ασμένως τη σύμβαση, με παιδαριώδη μάλιστα τρόπο, αφού ο βουλευτής της είπε πως δεν υπήρχε καλύτερη προσφορά (!) την ώρα που ο υποψήφιος ήταν ένας και μοναδικός. Στην προσπάθειά της η κυβέρνηση να βρει όσο το δυνατόν συντομότερα τα χρήματα για την αποπληρωμή του χρέους και να φανεί και συνεπής στους δανειστές της πουλάει σε εξευτελιστική τιμή την εθνική περιουσία, με μπροστάρη το υπάκουο, πειθήνιο και πρόθυμο στο «ξεπούλημα» Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, το περίφημο ΤΑΙΠΕΔ, που έχει γίνει εφιάλτης της χώρας.

Εάν δοθούν όλα στους ιδιώτες και χάσει το Δημόσιο κάθε έλεγχο, τότε μειώνονται και τα κυριαρχικά δικαιώματα, η πρόνοια και κάθε μέριμνα για τις τοπικές κοινωνίες και την ήπια ανάπτυξη. Οι ιδιώτες, οπαδοί και υποστηρικτές της ελεύθερης αγοράς, θα ενδιαφερθούν αποκλειστικά για το προσωπικό τους όφελος, χωρίς να δίνουν λογαριασμό και, έχοντας από πάνω την «εγγύηση» του Δημοσίου, θα αλωνίζουν ελεύθεροι στην εθνική περιουσία για να πληρώσει τα αμαρτωλά του χρέη το Δημόσιο.

Από την έναρξη της διαδικασίας εκποίησης της δημόσιας περιουσίας ήταν φανερά η στενή επαφή, ο εναγκαλισμός, η διαπλοκή μεταξύ πολιτικών και επιχειρηματικών κύκλων και των συμφερόντων τους. Οι μεν χρειάζονται τους δε για να καρπώνονται -μόνο αυτοί- τα οφέλη από την εξουσία και την οικονομική «ανάπτυξη». Θυμίζει η επιτροπή αγώνα: «Σε περίοδο κρίσης δεν εκποιείται δημόσια γη μεγάλης αξίας». Μπορεί να μην εισακούεται από τους αρμόδιους, αλλά οι πολίτες συνειδητοποιούν κάθε μέρα περισσότερο το μέγεθος των ευθυνών της συγκυβέρνησης.