- Εφημερίδα των Συντακτών - http://archive.efsyn.gr -

«Ο Ματέο Ρέντσι εφαρμόζει τις χειρότερες δεξιές πολιτικές»

02/11/14 ΚΟΣΜΟΣ,ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

ΜΑΟΥΡΙΤΣΙΟ ΛΑΝΤΙΝΙ [1]• Είστε ικανοποιημένος από τη διαδήλωση που οργάνωσε το συνδικάτο Cgil το περασμένο Σάββατο, στην οποία συμμετείχαν πάνω από ένα εκατομμύριο άτομα;

 

Σαφέστατα. Ηταν μια τεράστια διαδήλωση, πέρα από κάθε προσδοκία, με μια μεγάλη καινοτομία. Αναφέρομαι τόσο στην ποιότητα της συμμετοχής -υπάλληλοι, νέοι, μη μόνιμοι εργαζόμενοι και άνεργοι- όσο και στο ότι έγινε σαφής η αυτονομία του συνδικάτου Cgil και της Fiom από όλο το πολιτικό πεδίο και, βεβαίως, από την κυβέρνηση. Ηταν μια διαδήλωση η οποία, με την επιτυχία της, έδειξε ότι όσοι εργάζονται για να μπορέσουν να ζήσουν δεν συμφωνούν με τις πολιτικές της κυβέρνησης Ρέντσι. Το αίτημα της διαδήλωσης είναι να προχωρήσουμε βάσει αυτής της γραμμής. Είναι σαφές, λοιπόν, ότι τις αμέσως επόμενες ημέρες θα υπάρξουν και νέες κινητοποιήσεις, μέχρι την πανιταλική απεργία όλων των εργαζομένων.

 

• Ιταλοί δημοσιογράφοι έγραψαν ότι «αυτή τη φορά δεν κατέβηκαν στους δρόμους μόνο οι συνταξιούχοι με τα σάντουιτς του Cgil». Ηταν μια κινητοποίηση όλου του λαού της ριζοσπαστικής, της παραδοσιακής Αριστεράς;

 

Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν ήταν μια πολιτική διαδήλωση. Ηταν μια μαζική διαδήλωση εργαζομένων, φοιτητών, ανέργων και πολλών άλλων, οι οποίοι κατέβηκαν στις πλατείες διότι δεν υπάρχει δουλειά, διότι η απασχόληση είναι επισφαλής, γίνονται όλο και περισσότερες απολύσεις και η κυβέρνηση θέτει υπό αμφισβήτηση τα δικαιώματα των εργαζομένων. Οι άνθρωποι αυτοί, σήμερα, θεωρούν το Cgil -και τον τομέα της Fiom- ένα συνδικάτο ή, μάλλον, «το συνδικάτο» το οποίο απέδειξε ότι διαθέτει αυτονομία από όλη την πολιτική πραγματικότητα και θέλει να τη χρησιμοποιήσει. Είναι βέβαιο ότι είχαμε πολύ καιρό να δούμε μια τέτοια διαδήλωση στην Ιταλία: δεν υπήρξε ούτε μοιρολατρία αλλά ούτε θυμός και μόνο. Διέκρινα ξεκάθαρους στόχους, αποφασιστικότητα, μια συνδικαλιστική πλατφόρμα προτάσεων και το αίτημα, προς την Cgil και τη Fiom, να κάνουμε το χρέος μας μέχρι τέλους. Κατά την άποψή μας, κατά την άποψη των ανθρώπων που θέλουμε να εκπροσωπήσουμε, πρέπει να διευρύνουμε ακόμη περισσότερο την αντιπροσώπευση και τις κοινωνικές συμμαχίες μας και να επεκτείνουμε αυτή την ικανότητα κινητοποίησης για την προώθηση των προτάσεών μας στους χώρους εργασίας. Προβλέπω επιδείνωση της οικονομικής και παραγωγικής κρίσης. Τις ερχόμενες εβδομάδες θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τον κίνδυνο να χαθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας και με μια νέα ευρύτατη φάση απολύσεων.

 

• Για ποιο λόγο είναι τόσο σημαντική η υπεράσπιση του νόμου που επιτρέπει την επαναπρόσληψη σε περίπτωση αβάσιμης απόλυσης;

 

Διότι σημαίνει ότι υπερασπιζόμαστε την ελευθερία των εργαζομένων. Η επιστροφή στη θέση εργασίας σημαίνει πως όταν ένας εργαζόμενος απολύεται χωρίς αιτία, ο δικαστής έχει το δικαίωμα να ζητήσει την επανατοποθέτησή του. Η κυβέρνηση θέλει να αντικαταστήσει την αρχή αυτή, υπεράσπισης της αξιοπρέπειας, προσφέροντας λίγα χρήματα. Ενας εργαζόμενος, λοιπόν, απολύεται, ο δικαστής αποφαίνεται ότι η αιτία που προβάλλει ο εργοδότης είναι αναληθής, αλλά αντί για τη δουλειά, την οποία δικαιούται, θα του δίνονται λίγα λεφτά στο χέρι. Πρόκειται, δηλαδή, για την πλήρη εμπορευματοποίηση της εργασίας. Και το στοιχείο αυτό, η κατάργηση της δυνατότητας επιστροφής στη θέση εργασίας, κινδυνεύει να επεκταθεί και στις λεγόμενες μαζικές απολύσεις. Στην Ιταλία, μια επιχείρηση σε δύσκολη οικονομική κατάσταση μπορεί να προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις, υπό τον όρο, όμως, να τύχουν σεβασμού συγκεκριμένα κριτήρια. Διαφορετικά μπορεί να διαταχθεί η επαναπρόσληψη. Οι επιχειρήσεις προσπαθούν να πετύχουν την απελευθέρωση τόσο των μαζικών όσο και των ατομικών απολύσεων, πληρώνοντας, στη χειρότερη των περιπτώσεων, μόνο ένα μικρό «πρόστιμο». Ο κύριος στόχος είναι να γίνουν πιο επισφαλείς όλες οι συμβάσεις εργασίας: αντί να επιτευχθεί η επέκταση των δικαιωμάτων εργαζομένων που απασχολούνται σε εταιρείες με πάνω από δεκαπέντε υπαλλήλους, αφαιρούνται βασικά δικαιώματα από όλους τους πολίτες που εργάζονται.

 

• Ο Ρέντσι δήλωσε πρόσφατα ότι η περίοδος της διαπραγμάτευσης με τα συνδικάτα, σε ό,τι αφορά το σχέδιο κρατικού προϋπολογισμού, έχει παρέλθει οριστικά. Τι απαντάτε; Πρόκειται για αλλαγή ή για οριστική οπισθοδρόμηση;

 

Πρόκειται, κατ’ αρχάς, για μια βασική επιλογή: η κυβέρνηση επέλεξε να υιοθετήσει τις προτάσεις της ιταλικής Ενωσης Βιομηχάνων· τις έκανε δικές της. Συνέβη τόσο στο κοινωνικό επίπεδο όσο και στο οικονομικό. Ζητάει ελευθερία απολύσεων, μειώνει λίγο τους φόρους για τις επιχειρήσεις, χωρίς κανένα σχέδιο για δημόσιες επενδύσεις και βιομηχανική πολιτική. Τίθενται υπό αμφισβήτηση, σε μια μελλοντική προοπτική, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, «παγώνουν» οι συλλογικές συμβάσεις των δημοσίων υπαλλήλων, ενώ στον ιδιωτικό τομέα προωθούνται οι εταιρικές συμβάσεις. Στόχος όλου αυτού του σχεδίου είναι να αμφισβητηθεί το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Μοντέλο που είχαμε οικοδομήσει με τόσους κόπους και σε διάστημα τόσων ετών. Δεν είναι μόνο μια φιλελευθερο-δημοκρατική προσέγγιση και θεωρία, αλλά πρόκειται για φιλελεύθερη και μόνο ιδεολογία, η οποία επικεντρώνεται στις επιχειρήσεις, χωρίς καμία κοινωνική υποχρέωση. Η ιταλική κυβέρνηση αυτή τη στιγμή εμπνέεται, κυρίως, από το αμερικανικό και αγγλοσαξονικό μοντέλο, το οποίο έρχεται σε αντιπαράθεση με την ιταλική και ευρωπαϊκή Ιστορία.

 

• Πρόκειται, όμως, για ένα τεράστιο τραύμα για την Αριστερά. Πλήττεται η εργασία και τα δικαιώματά της, το κύριο σημείο αναφοράς της αριστερής ιδεολογίας και πολιτικής δράσης…

 

Η ιταλική Αριστερά φέρει, δυστυχώς, αρκετά τραύματα. Ο Ρέντσι, ο γραμματέας του μεγαλύτερου κόμματος που θεωρεί ότι ανήκει στην Αριστερά, εφαρμόζει τις χειρότερες δεξιές πολιτικές. Αυτό μας δείχνει ότι υπάρχουν βαθιά προβλήματα και ότι ο τομέας της εργασίας δεν εκπροσωπείται επαρκώς στην πολιτική. Υπάρχει, βέβαια, και σαφές πρόβλημα με τις πολιτικές που εφαρμόζονται στην Ευρώπη. Η σημερινή κυβέρνηση, σε μεγάλο βαθμό, εφαρμόζει μια σειρά δεσμεύσεων που υιοθετήθηκαν επί πρωθυπουργίας του Μάριο Μόντι. Σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο υιοθετείται και πάλι η γραμμή που τήρησαν οι κυβερνήσεις Μόντι και Λέτα και είναι σαφές ότι η κρίση «χρησιμεύει» για να μειωθούν τα περιθώρια, τα δικαιώματα που εγγυάται η δημοκρατία στη χώρα μας.

 

• Συναντήσατε πρόσφατα τον Αλέξη Τσίπρα στην Αθήνα. Συζητήσατε σχετικά με το κοινωνικό και πολιτικό μέλλον της Ευρώπης;

 

Πήρα μέρος στην τελική εκδήλωση του φεστιβάλ της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ. Είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε, έστω και υπό την πίεση του χρόνου, για την κοινωνική κατάσταση και τις επιπτώσεις της κρίσης. Δεν μπορέσαμε, βέβαια, να προσεγγίσουμε τα θέματα αυτά τόσο αναλυτικά όσο θα θέλαμε. Μιλάμε, πάντως, για έναν πολιτικό ηγέτη που προσβλέπει, δικαίως, σε εκλογική νίκη και έχει τη δυνατότητα να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας, και για τον επικεφαλής ενός ιταλικού συνδικάτου, όπως της Fiom-Cgil. Πρόκειται για σημαντικό, μεγάλο συνδικάτο, αλλά οι ρόλοι μας είναι εκ των πραγμάτων διαφορετικοί. Είναι σαφές, όμως, ότι η Ευρώπη παρουσιάζει τα συμπτώματα ενός κοινού προβλήματος: πρέπει να ξεπεραστούν οι πολιτικές της λιτότητας. Αν δεν ξεπεραστεί η αποκλειστική αυτή «λογική της αγοράς» και της χρηματοοικονομικής προσέγγισης, υπάρχει κίνδυνος να ακυρωθεί κάθε μοντέλο κοινωνικού κράτους και διαμεσολάβησης ανάμεσα στους εργοδότες και τους εργαζόμενους. Επείγει η οικοδόμηση μιας πανευρωπαϊκής συνδικαλιστικής πρωτοβουλίας, και να ασκηθούν πιέσεις ώστε να εγκριθεί ένα μεγάλο σχέδιο ιδιωτικών και δημόσιων επενδύσεων. Συμφωνώ ότι πρέπει να διαγραφεί ένα μέρος του δημόσιου χρέους, ότι δεν πρέπει να αποπληρωθούν οι τόκοι του χρέους. Πρέπει να φτάσουμε στην αμοιβαιοποίηση του χρέους, με έναν νέο ρόλο της Ευρώπης και της Κεντρικής της Τράπεζας. Νομίζω ότι αυτά είναι κοινά σημεία των συνδικαλιστικών οργανώσεων και των πολιτικών δυνάμεων που έθεσαν τους στόχους αυτούς. Με την αναγκαία αυτονομία, αλλά και την ανάγκη να πορευτούμε μαζί, για ένα σημαντικό κομμάτι του δρόμου.

 

• Αν η Ελλάδα καταφέρει να αντιδράσει και να πει «ώς εδώ» στη συρρίκνωση αυτή των δημοκρατικών δικαιωμάτων, θα σταλεί ένα σημαντικό μήνυμα κατά της ισχυρής νεοφιλελεύθερης επέλασης;

 

Θα είναι οπωσδήποτε πολύ σημαντικό, διότι θα αποδειχτεί ότι υπερέχει μια διαφορετική ιδέα οικοδόμησης της Ευρώπης. Πρέπει να ξέρουμε, παράλληλα, ότι ο πόλεμος αυτός δεν κερδίζεται μόνο από μια χώρα. Για να εγκαταλείψει η Ευρώπη τις παράλογες αυτές δεσμεύσεις της νομισματικής πολιτικής, πρέπει να γίνουμε πολλοί. Πρέπει η αλλαγή πολιτικής να είναι ο στόχος για την πλειονότητα των ευρωπαϊκών κρατών. Το πεδίο δράσης μας είναι ολόκληρη η Ευρώπη.

 

• Ζούμε τις συνέπειες μιας κρίσης που διαρκεί επτά χρόνια ή πρόκειται, τελικά, για την αλλαγή ενός οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου;

 

Είναι σαφές ότι τίποτα δεν θα είναι σαν και πρώτα. Μπήκαμε ήδη σε μια νέα φάση, και δεν είναι τυχαίο ότι αντιπαρατίθενται δύο διαφορετικές προτάσεις σχετικά με την έξοδο από αυτήν: η πρόταση εκείνων που υποστηρίζουν τη χρηματοοικονομική πειθαρχία και τη λιτότητα -με τη μείωση των αμοιβών, την περιστολή των δικαιωμάτων, παραγκωνίζοντας τα συνδικάτα και τις συλλογικές συμβάσεις-, και μια διαφορετική ιδέα υπέρ της ανοικοδόμησης του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Μοντέλου. Η δεύτερη πρόταση θέτει υπό αμφισβήτηση την Ευρώπη η οποία βασίζεται μόνο στο κοινό νόμισμα, δίνει έμφαση στην κοινωνική πραγματικότητα, επιδιώκει ένα κοινό φορολογικό σύστημα και ζητάει να καταλάβουμε τι παράγουμε, πώς το παράγουμε και με ποιο κοινωνικό κόστος. Η αντιπαράθεση είναι ακόμη σε εξέλιξη…

 

• Πολλοί σχολιαστές γράφουν ότι είστε ο επικρατέστερος νέος ηγέτης της ιταλικής ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αν σας ζητηθεί με επιμονή, υπάρχει η πιθανότητα να δεχτείτε, για να βοηθήσετε στην οικοδόμηση μιας ισχυρής εναλλακτικής στην Κεντροαριστερά του Ρέντσι;

 

Είμαι συνδικαλιστής και θέλω να συνεχίσω να είμαι συνδικαλιστής. Δεν θέλω να δώσω συνέχεια σ’ αυτό το θέμα που πολλοί έχουν ανοίξει, διότι υπάρχει κίνδυνος να μειώσει τη σημασία της συνδικαλιστικής κινητοποίησης, κάτι που επιχειρεί να κάνει η κυβέρνηση Ρέντσι. Θεωρώ, πάντως, ότι πρέπει να αυξηθεί η συμμετοχή των πολιτών στο πολιτικό γίγνεσθαι, και να πάψουμε να ψάχνουμε τη «χαρισματική προσωπικότητα». Η λύση, η επιτυχία του αγώνα εξαρτάται από τη συλλογική δράση και από το αν θα καταφέρουμε να μην πέσουμε στις παγίδες όσων προσπαθούν να μας διχάσουν.

 


Σύνδεσμος άρθρου : http://archive.efsyn.gr/?p=248462