- Εφημερίδα των Συντακτών - http://archive.efsyn.gr -

Γεύσεις της μνήμης

02/11/14 ΣΤΗΛΕΣ,ΤΡΙΤΗ ΜΑΤΙΑ

Της Αρχοντίας Κάτσουρα

 

«Δεν μ’ αρέσει, σου λέω! Δεν μ’ αρέσει. Θέλω να φάω τηγανητές πατάτες». Ο δεκάχρονος Δημήτρης χτυπάει τα πόδια του και δένει τα χέρια του. Είναι αποφασισμένος κι αυτό φαίνεται σε κάθε χαρακτηριστικό του προσώπου του. «Μα, οι τηγανητές πατάτες δεν κάνουν καλό. Αυτό το φαγητό είναι πολύ υγιεινό και είναι και νόστιμο» επιμένει η μητέρα, αν και γνωρίζει ότι η μάχη είναι ήδη χαμένη. Στο τέλος, πλάι στο υγιεινό γεύμα με τα βιολογικά προϊόντα, τα λαχανικά στον ατμό και το σωστά μαγειρεμένο άπαχο κρέας, θα σερβίρει μια τηγανιά πατάτες.

 

ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ, 1983, ΑΝΔΡΕΑΣ ΦΩΚΑΣ [1]

ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ, 1983, ΑΝΔΡΕΑΣ ΦΩΚΑΣ

Πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση της, ο γιος της έχει φύγει ήδη από την κουζίνα χτυπώντας τα πόδια κι εκείνη έχει ήδη αρχίσει να καθαρίζει πατάτες. Βάζει και το τηγάνι πάνω στο μάτι. Οσο τις ετοιμάζει, σκέφτεται όλο αυτό τον –επιτυχημένο- αγώνα που έχει κάνει από τότε που έγινε μητέρα να μάθει στα παιδιά της να τρώνε φρέσκα φρούτα και λαχανικά, να εξοικονομεί από παντού για να αγοράσει τα καλύτερης ποιότητας βιολογικά κρέατα και γαλακτοκομικά. Εμαθε μάλιστα να μαγειρεύει και με τρόπους υγιεινούς, που δεν καταστρέφουν τα θρεπτικά συστατικά των τροφών, που δεν οξειδώνουν το ελαιόλαδο. Εκοψαν και τα πολλά γλυκά – ο παιδίατρος της εξήγησε πως εκτός από το κακό που κάνουν στα δόντια, προκαλούν χοληστερίνη και ότι πολλά παιδιά υποφέρουν από αυτήν, άσε που προκαλούν και παχυσαρκία. «Αλλά πώς να το καταλάβει αυτό το παιδί; Θέλει τηγανητές πατάτες…»

 

Οι πατάτες ροδίζουν, τις γυρίζει μέσα στο τηγάνι και μόλις τις βγάλει από το λάδι τις αλατίζει ελαφρά. Σχεδόν ασυναίσθητα, πιάνει προσεκτικά μία για να μην καεί και τη βάζει στο στόμα της. Κι ύστερα ακόμη μία, κι άλλη μία… «Να 'χα και λίγα άγρια χόρτα και τυρί φρέσκο από το χωριό», σκέφτεται. Το αγαπημένο της φαγητό… Μικρή, όταν ο παππούς έφερνε χόρτα που μάζευε μόνος του από το βουνό, οι τηγανητές πατάτες με χόρτα και τυρί φέτα ήταν η εύκολη λύση όταν δεν υπήρχε κάτι άλλο, όταν ο χρόνος δεν έφτανε για κάτι πολύπλοκο ή ακόμη όταν ήθελε η μάνα της να της κάνει μια χάρη, να την καλοπιάσει ή να την επιβραβεύσει.

 

Ακόμη και όταν το φαγητό ήταν πραγματικά καλό και πολύπλοκο, όπως ένα παστίτσιο, ένας μουσακάς ή ακόμη και κοκκινιστός κόκορας με μακαρόνια, τίποτα δεν της έδινε τόση χαρά όσο αυτό το «φτωχικό» φαγητό. Κι ας ήταν καμιά φορά τα χόρτα λίγο πικρά -έτσι είναι τα άγρια ραδίκια και τα «αγγιναράκια»-, η γιαγιά της, μάλιστα, έπινε σαν αφέψημα και το νερό μέσα στο οποίο έβραζαν. Κι ας παραπονιόταν η μάνα ότι το σπίτι θα μυρίσει τηγανισμένο λάδι. Οταν κάθονταν όλοι μαζί γύρω από αυτό το τραπέζι, μια αύρα ευτυχίας τούς τύλιγε.

 

Μεγαλώνοντας και γνωρίζοντας περισσότερο τον κόσμο και την κουζίνα, είδε, δοκίμασε και εκτίμησε κι άλλα πράγματα: τις λεπτές γεύσεις της γαλλικής γαστρονομίας, τις γκουρμέ γεύσεις των μοδάτων εστιατορίων, τους παράξενους συνδυασμούς της κινεζικής κουζίνας και τα βαριά μπαχαρικά της ινδικής. Ταυτόχρονα, μαγειρεύοντας η ίδια και θέλοντας να προσφέρει το καλύτερο στους δικούς της, έψαχνε λίγο παραπάνω το υγιεινό, αργότερα και το βιολογικό. Ομως υπήρχαν γεύσεις που ήταν συνδεδεμένες με μικρές ή μεγαλύτερες στιγμές χαράς: οι λουκουμάδες με μέλι τα κρύα βράδια του χειμώνα, το τσάι με μείγμα από βότανα και παξιμάδια, μια σπιτική τούρτα «μπλακ φόρεστ» με πλούσια σαντιγί και κερασάκια μαρασκίνο στα γενέθλια, μαρμελάδα πορτοκάλι από τα δέντρα του κήπου, αλλά κυρίως και πάνω απ’ όλα, οι πρόχειρες πατάτες με τα χόρτα και τη φέτα.

 

Χωρίς να το συνειδητοποιήσει καλά καλά, καθαρίζει κι άλλες πατάτες, βάζει πάλι το τηγάνι στη φωτιά. Δεν πειράζει, μια φορά στο τόσο δεν βλάπτει να αφήνεις τη μνήμη να σε παρασύρει, κι ας οδηγεί σε μικρές αμαρτίες…

 

[email protected]

 


Σύνδεσμος άρθρου : http://archive.efsyn.gr/?p=248529