Του Ν. Ασημακόπουλου
Το πρώτο πράγμα που θα 'θελα να ρωτήσω όλους αυτούς που κάνουν κάθε τρεις και λίγο μπάχαλο το Πανεπιστήμιο είναι… πότε κάθισαν και διάβασαν ένα βιβλίο για τελευταία φορά. Ενα βιβλίο που να 'χει σχέση με τις σπουδές και την επιστήμη τους.
Θα με ενδιέφερε μια ειλικρινής απάντηση από την οποία θα μπορούσαμε να καταλάβουμε πολύ περισσότερα απ' όσα μας λένε οι χρωματισμένες απόψεις και τα διάφορα ρεπορτάζ.
Ξέρω… Αντιδραστικό το ερώτημα, καθώς γι' αυτή τη μερίδα των φοιτητών υπάρχουν άλλες προτεραιότητες. Να διοικούν μαζί με τους καθηγητές τις σχολές τους. Να μην αποφασίζει μόνος του ο πρύτανης. Να υπάρχουν θυρωροί για τη φύλαξη και όχι σεκιουριτάδες που είναι «ξένο σώμα» στο όλο περιβάλλον. Να επιβάλλουν οι ομάδες των διαμαρτυρόμενων αν, πόσοι και πώς θα εκπροσωπούν τους φοιτητές στη Σύγκλητο. Στη φάση που περνάμε προέχει να μπορεί ο καθένας να κάνει το κομμάτι του, έστω και με απειλές, φωνές, φασαρίες, γενικές συνελεύσεις των πενήντα ατόμων, πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια κι ένα σωρό άλλα τέτοια δημοκρατικά…
Φυσικά, κάτω από τέτοιες συνθήκες ούτε συζήτηση μπορεί να γίνει ούτε Πανεπιστήμιο να λειτουργήσει ούτε μαθήματα να προχωρήσουν ούτε τίποτα.
Δύο πλευρές οχυρωμένες με πείσμα στα δικά της «θέλω» η κάθε μία, διαλύουν ό,τι έχει απομείνει από αυτό που λέγεται ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Τον ποιος έχει δίκιο καταντάει ψιλοαδιάφορο. Το μεγάλο θέμα είναι ότι υπάρχουν φοιτητές που πήγαν εκεί για να σπουδάσουν. Ούτε για να συνδιοικήσουν ούτε για να επιβάλουν την ιδεολογική τους καθαρότητα ούτε για να πολεμήσουν το σύστημα ούτε για να κρίνουν αν ο «νόμος Διαμαντοπούλου» είναι καλός ή κακός. Από την άλλη, έχουμε και καθηγητές που ενδιαφέρονται να διδάξουν αντί να… συγκλητιάζονται και να προσπαθούν να περάσουν «αντιδραστικές» ή «προοδευτικές» κομματικές γραμμές. Φαντάζομαι πως είναι οι περισσότεροι. Μόνο που δεν τους αφήνουν ήσυχους οι κραυγές γύρω τους.
Κι έτσι αύριο – μεθαύριο, όταν (ή μάλλον αν) καταφέρουν τα παιδιά να πάρουν το πτυχίο τους, τα πιο πολλά θα διαθέτουν μισές και λιγότερες γνώσεις και ουσιαστικά προσόντα, σε σχέση με άλλους που στο δικό τους Πανεπιστήμιο διάβαζαν και σπούδαζαν κάτω από κανονικές συνθήκες έχοντας στο μυαλό τους μια ευρωπαϊκή αγορά με τεράστιες απαιτήσεις. Απογοητευμένα, θα καταφύγουν στο ρουσφέτι και στο παρακαλετό για μια δουλίτα που πολλές φορές δεν θα έχει σχέση με το αντικείμενο που (δεν) σπούδασαν. Και φυσικά, θα κάθονται και θα παρακολουθούν από μακριά χωρίς να φταίνε, έχοντας κάνει το πτυχίο τους «ρολό», όπως έλεγε παλιότερα κι ο Λουκιανός.
Οσο για τους πρωταγωνιστές της σημερινής εικόνας των Πανεπιστημίων, καθόλου παράξενο να γίνουν βουλευτές και υπουργοί, αντάξιοι της παράδοσης ενός Τζουμάκα και μιας Δαμανάκη…
