Ελληνικά φαρμάκια
Μια Ελλάδα φαρμακονήσι, φαρμάκι η Υγεία, φαρμάκι κι η Παιδεία. Μια ιστορία φαρμακωμένη, παραποιημένη και αποσιωπημένη. Ετσι θέλουν τα παιδιά χωρίς γνώση, γιατί η γνώση εκφράζει αντίδραση, επαναστατικό είναι, αγώνα για διεκδίκηση όλων όσα χτίσαμε με ιδρώτα για τη χώρα μας. Θέλουν παιδιά και ανθρώπους άνευ παιδείας αποχαυνωμένους!
Καλά είμαστε κι έτσι (έχει ισορροπήσει τα πράγματα ο Σαμαράς), λένε κάποιοι άνθρωποι. Ναι, εσύ που ξέρεις να ταράζεσαι και να ταράζονται όλοι όσοι ξέρουν. Τους πρόσφυγες που ήρθαν από τον πόλεμο στην κατοχική Ελλάδα να σωθούν, τους έπνιξαν οι κυνικοί λιμενικοί αντάμα με τους κυνικούς πολιτικούς! Η συνέχεια των ψυχάκηδων Γερμανών. Οι πρόσφυγες χάθηκαν ερήμην τους, στα άπατα, και μας θέλουν να μας πνίξουν, πρόσφυγες και την πατρίδα μας, χωρίς κανένα σωσίβιο σωτηρίας, να μας πάνε στον πάτο, φαρμακωμένους. Δεν θα τα καταφέρουν, φαρμάκι δίνουν καθημερινά, φαρμάκι θα πάρουν. Ο,τι δίνεις παίρνεις! Θα μας σώσει ο κωπηλάτης του ποταμιού Στ. Θοδωράκης ο φαρμακοτρίφτης. Το χαϊδεμένο παιδί του Μπόμπολα. Θα μας σώσει η κομμούνα του Κουτσούμπα (ΚΚΕ) -δεν είναι πια η κομμούνα η βασιλοπούλα του παραμυθιού, γέρασε, όπως γεράσατε κι εσείς πια, κ. Κουτσούμπα (ΚΚΕ). Δίνετε μπόλικο φαρμάκι, διάσπασης όλοι σας, προς την αξιωματική αντιπολίτευση. Εμπαθέστατοι φαρμακοτρίφτες. Τι μπαξίσι πήρατε; Μπαξίσι έπαιρναν και οι κοτσαμπάσηδες από τους πασάδες (1821) κατά της Επανάστασης. Τι οραματίζεσθε; Μια θέση στον ήλιο; Αλλος για τη βάρκα μας; Οπως οραματίζεται και ο Βενιζέλος; Πνιγείτε όπως σας βολεύει, εμείς πάντως δεν πρόκειται να πνιγούμε. Παραθέτω κάποια αποσπάσματα διαχρονικών συμβόλων παγκόσμιου πολιτισμού σε όλους τους Ελληνες και τον Ελληνισμό της γης.
«Το δίκιο σου ζήτα το. Αν δεν στο δώσουν άπλωσε το χέρι σου, αν πάλι δεν στο δώσουν τότε πάρε το σπαθί σου».
Θ. Κολοκοτρώνης
«Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί, οι έμποροι φωνάζουν για αγορές, οι άνεργοι πεινούσαν. Τώρα πεινάνε και όσοι εργάζονται. Το ημερολόγιο δεν δείχνει ακόμα την ημέρα. Ολοι οι μήνες, όλες οι ημέρες είναι ανοιχτές, κάποια από αυτές θα σφραγισθεί μ’ έναν σταυρό. Λευτεριά».
Μπέρτολτ Μπρεχτ
«Στρατηγέ, το τανκ σου είναι δυνατό μηχάνημα, θερίζει δάση ολόκληρα και εκατοντάδες άνδρες αφανίζει. Μόνο που έχει ένα ελάττωμα, χρειάζεται οδηγό!
Στρατηγέ, το βομβαρδιστικό σου είναι πολυδύναμο, πετάει πιο γρήγορα από τον άνεμο, και απ’ τον ελέφαντα σηκώνει βάρος πιο πολύ. Μόνο που έχει ένα ελάττωμα, χρειάζεται πιλότο.
Στρατηγέ, ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ. Ξέρει να πετάει, ξέρει και να σκοτώνει. Μόνο που έχει ένα ελάττωμα. Ξέρει να σκέφτεται».
Μπ. Μπρεχτ
«Είμαστε εμείς που χτίζουμε πολιτείες και δεν έχουμε σπίτι. Εμείς που ζυμώνουμε, και δεν έχουμε ψωμί. Εμείς που βγάζουμε το κάρβουνο και κρυώνουμε. Είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα και ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο».
Τάσος Λειβαδίτης
Πέγκυ Μαυρίδη
Πειραιάς
…………………………………………….
Πανεπιστήμια
Τι συμβαίνει στο «Εθνικό» (μετά τη μεταπολίτευση του 1862) και στη συνέχεια και «Καποδιστριακό» (1912) Πανεπιστήμιο; Αυτό που συνέβαινε πάντα με το απέναντι στους φοιτητές κράτος, με το οποίο «δεν συμμορφούνται προς τας υποδείξεις του». Η ίδια η γνώση που υποτίθεται ότι ελευθέρως εκεί καλλιεργείται και αναπτύσσεται επαναστατεί, κατά την απόπειρα εγκλεισμού της στα αυστηρά καλούπια που ορίζει η κάθε δοτή από τους πάτρωνές της «ελληνική» κυβέρνηση. Η φοιτητιώσα νεολαία, προερχόμενη από όλες τις τάξεις του λαού, δεν κάθεται φρόνιμα και δεν παύει να ζητά μια καλύτερη και ολοκληρωμένη παιδεία, μπολιασμένη με τις ανθρωπιστικές αρχές, στην υπηρεσία του λαού και την πρόοδο για μια άλλη Ελλάδα. Από κοντά και το δεύτερο χρονολογικά (1925) μεγάλο «Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης», καθώς και τα άλλα που ακολούθησαν μετά την τελευταία μεταπολίτευση του 1974. Και στην αντιπαράθεση αυτή, τόσο οι διδάσκοντες καθηγητές, πρυτάνεις, όσο και οι «πρόθυμοι για ενημέρωση» δημοσιογράφοι, καλούνται να λάβουν θέση: Με τους φοιτητές και τον ελληνικό λαό ή με τις πολυεθνικές; Πολλοί απ’ αυτούς -σχεδόν όλοι τους- έχουν κάνει μια θητεία στο εξωτερικό. Γύρισαν πίσω μαγεμένοι και μας τσαμπουνάνε για την καθαριότητα, την τάξη και πειθαρχία των εκεί Πανεπιστημίων. Αρκετά! Ανάμεσά τους βρισκόμαστε και μερικοί από τα δικά μας Πανεπιστήμια αποφοιτήσαντες, στο εξωτερικό μετεκπαιδευθέντες, εκεί εργασθέντες, εγγράφως και αποδεικτικά επαινεθέντες, που είδαμε αλλιώς τα πράγματα και αρνηθήκαμε να μας κάνουν «ένεση». Γιατί έτσι λένε στο χωριό μου γι’ αυτούς που γύρισαν «μαγεμένοι». «Εκεί που πήγαν, τους έκαναν ένεση!» Ο θεατράνθρωπος Γιώργος Αρμένης το είπε διαφορετικά και καλύτερα με ένα αξέχαστο έργο του, που είχε τον τίτλο: «Ενας Αμερικανός στο κεφάλι μου».
Το σημείωμά μου τούτο αφιερώνω στη μνήμη του Δημήτρη Μπάτση, μάχιμου δικηγόρου και οικονομολόγου, απόφοιτου του εν Αθήνησι Πανεπιστημίου, γόνου μεγαλοαστικής οικογένειας, γιου ναυάρχου βασιλόφρονα, γαμπρού βιομηχάνου, μαρξιστή πατριώτη, συγγραφέα του βιβλίου «Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα», που δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις και στις 30 Μαρτίου 1952 αξημέρωτα Κυριακής, εκτελέστηκε μαζί με τους Ηλία Αργυριάδη, Νίκο Καλούμενο και Νίκο Μπελογιάννη στον συνήθη τόπο εκτελέσεων στο Γουδί, υπό το φως των προβολέων…
Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος
συνταξιούχος του ΤΣΑΥ, Βριλήσσια
