Της Αλλοπάρ*

 

Σήμερα, κυρίες και κύριοι, θα γκρινιάξω για κάποια πράγματα που με ενοχλούν, καθώς ακούω ραδιόφωνο και διαβάζω εφημερίδες. Και πρώτα πρώτα για τη μετατροπή των δημοσιογράφων, και μάλιστα δημοσιογράφων που κάνουν και πολιτικές αναλύσεις, σε διαφημιστές.

 

Το φαινόμενο, βέβαια, δεν είναι καινούργιο: Τέρενς Κουίκ, Γιάννης Δημαράς και άλλοι καλοί συνάδελφοι έκαναν και παλιότερα διαφημίσεις, αλλά ήταν οι εξαιρέσεις. Σήμερα σχεδόν οι πάντες διαφημίζουν τα πάντα, από ξενοδοχεία, ταβέρνες και καφετέριες, μέχρι χάπια και συνεργεία αυτοκινήτων. Και μετά, σαν να μην τρέχει τίποτα, τραβάνε και μια πολιτική ανάλυση. Εχοντας την αξίωση να τους παίρνει ο κόσμος στα σοβαρά.

 

Σύμφωνοι, οι καιροί είναι δύσκολοι και η διαφήμιση δυσεύρετη. Και χωρίς διαφήμιση κανένα ΜΜΕ δεν μπορεί να σταθεί. Γι' αυτό -λένε οι δημοσιογράφοι-διαφημιστές- κάνουμε αυτή την αβαρία, αν και ξέρουμε ότι αυτό, όσο να 'ναι, στραπατσάρει την αξιοπιστία μας. Είναι ένα επιχείρημα που δεν μπορείς να το πετάξεις στα σκουπίδια. Εγώ, όμως, πιστεύω ότι και χωρίς αυτή την παραχώρηση στους «χορηγούς», η διαφήμιση θα δινόταν, ειδικά στους πρώτους σε ακροαματικότητα ραδιοσταθμούς.

 

Δεύτερη αφορμή για γκρίνια: Κάθε φορά που βρέχει περισσότερο απ' το αναμενόμενο, οι καλοί μας συνάδελφοι αρχίζουν τα ρεπορτάζ τους με τη φράση «οι δρόμοι έγιναν ποτάμια». Λάθος. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: «Τα ποτάμια έγιναν δρόμοι»! Και όχι μόνο δρόμοι αλλά και… οικόπεδα: Είδαμε όλοι το πώς, ακριβώς πάνω από έναν παλιό χείμαρρο είχε κτιστεί μια πολυκατοικία. Μάλιστα, ο μηχανικός που την έκτισε φρόντισε ν' αφήσει χώρο από κάτω για να περνάνε τα νερά! Ποιος μηχανικός την έκτισε, ποια πολεοδομία ενέκρινε την… πατέντα του; Αυτό είναι το θέμα, δηλαδή το έγκλημα…

* Η Αλλοπάρ μου είναι σκύλα, πανέμορφη, αλλοπαρμένη και πολύ αυστηρή. Γκρινιάζει για πολλά και διάφορα, αδιαφορώντας για τις προειδοποιήσεις της Κάρμεν ότι «θα γεράσει γρήγορα». Ως αρχηγός αγέλης εννοεί όλα να γίνονται σωστά!