Του Τάσου Παππά
«Η νοσταλγία σε άνοδο» ήταν ο τίτλος του άρθρου του Νικόλα Σεβαστάκη στην «Εφ.Συν.» ( 1-11-2014). Ο φίλος και πολύτιμος συνεργάτης της εφημερίδας σημειώνει ότι «στην ύστερη νεωτερική μας εποχή, η νοσταλγία γίνεται ιδεολογία». Πράγματι, αυτό συμβαίνει. Οταν πιστεύουμε ότι το παρόν βυσσοδομεί κατά του μέλλοντός μας, η αντίδραση –σχεδόν ανακλαστική- είναι η επιστροφή στο παρελθόν. Ενα παρελθόν όμως που το ανακατασκευάζουμε, χρησιμοποιώντας παυσίπονους μύθους, αφαιρώντας τις πιο κακόφημες πλευρές του και στη συνέχεια το προβάλλουμε εξωραϊσμένο ως απάντηση στο ραχιτικό σήμερα και στο μεσίστιο αύριο.
Συνήθως, τη λογική της αναδρομικής δικαίωσης και της γλυκερής αναπόλησης υιοθετούν άνθρωποι που νιώθουν λησμονημένοι, αλλά και συλλογικότητες που έχουν βρεθεί στο περιθώριο γιατί απέτυχαν να υλοποιήσουν τους στόχους τους και είδαν τα όνειρά τους να συντρίβονται. Αναρωτιέμαι όμως αν είναι νοσταλγία, και μάλιστα στη νοσηρή εκδοχή της, η σύγκριση ανάμεσα σ’ αυτό που καταχρηστικά, κατά τη γνώμη μου, αποκαλείται φοιτητικό κίνημα και στο ομόλογό του των προηγούμενων δεκαετιών.
Οσοι συμμετείχαν στις διεργασίες στα πανεπιστήμια την «παλιά καλή εποχή» (να τη, δυστυχώς, η νοσταλγική διάθεση) δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι συνιστούν κίνημα διάφορες ομάδες μικρού εκτοπίσματος, μόνο και μόνο επειδή αντιπαρατίθενται στην κεντρική εξουσία. Η μαζικότητα, η θετική στάση της κοινωνίας απέναντι στα αιτήματα, η μελετημένη κλιμάκωση στο πεδίο της δράσης και το εναλλακτικό σχέδιο είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για την επιτυχή έκβαση ενός αγώνα. Αν απουσιάζουν, το «κίνημα» πορεύεται εική και ως έτυχε, γρήγορα εκφυλίζεται σε άγονη και ισχνή διαμαρτυρία, για να καταλήξει με μαθηματική ακρίβεια στην απομόνωση και την ήττα.
Ο αντίπαλος, με την τεράστια ισχύ που διαθέτει στο επικοινωνιακό επίπεδο, εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία που του παρουσιάζεται για να συκοφαντήσει οποιαδήποτε κινητοποίηση, ιδιαίτερα εκείνες που δεν συσπειρώνουν ούτε καν τα θύματα μιας πολιτικής.
Ετσι, αντί να απολογούνται, η κυβέρνηση για τη μείωση των δαπανών στην Παιδεία, τις απολύσεις υπαλλήλων του διοικητικού προσωπικού, την ομολογημένη πρόθεσή της να επιτρέψει στο ιδιωτικό κεφάλαιο να βάλει πόδι στα πανεπιστήμια και ο νέος πρύτανης για τη συμμετοχή του στο ανοσιούργημα που ονομάζεται Δημόσια Τηλεόραση και την εμπλοκή του δικηγορικού γραφείου του σε παράπλευρες επικερδείς δραστηριότητες (βλέπε «Ιός» 1-11-2014), κατηγορείται η Αριστερά ότι υποθάλπει μειοψηφικούς ακτιβισμούς, με μοναδικό στόχο να συντηρηθεί με το στανιό μια κατάσταση αγωνιστικής αναταραχής.
Ηρωες όμως χωρίς ακροατήριο δεν υπάρχουν. Κι αυτό η Αριστερά το γνωρίζει πολύ καλά.
