Του Τρύφωνα Κόλλια

Η απάντηση στο ρητορικό ερώτημα του τίτλου του παρόντος άρθρου δίνεται από τον ίδιο τον Κώδικα Δεοντολογίας Δικηγορικού Λειτουργήματος, σύμφωνα με το άρθρο 3 του οποίου, «o Δικηγόρος δεν περιορίζεται μόνο στα στενά επαγγελματικά του συμφέροντα. Ενδιαφέρεται για τη βελτίωση των συνθηκών ασκήσεως του Λειτουργήματος και της λειτουργίας και της απονομής της Δικαιοσύνης και μετέχει σε όλες τις προσπάθειες και τους αγώνες που κάνει ο Δικηγορικός Σύλλογος και ολόκληρο το Δικηγορικό Σώμα, για την επίτευξη των σκοπών αυτών».

Συνεπώς, η συμμετοχή στις συλλογικές διαδικασίες του κλάδου μας, συνιστά υποχρέωση του καθενός μας, στα πλαίσια της τήρησης της Δεοντολογίας του Δικηγορικού «Λειτουργήματος». Αλλά, για ποιο Λειτούργημα μιλάμε άραγε, όταν αυτό συνδυάζεται στις μέρες μας, με αναξιοπρεπείς απολαβές, με εξαντλητικά ωράρια, με αντισυναδελφικές (επιεικής όρος) εργοδοτικές συμπεριφορές; Μπορεί πράγματι κανείς νέος δικηγόρος να ασκήσει Λειτούργημα όταν, έχοντας ένα ή δύο πολλές φορές μεταπτυχιακά, ακόμα και στα «καλύτερα» πανεπιστήμια του εξωτερικού, αμείβεται με 500 ευρώ μεικτά, δουλεύοντας 10 ή 12 ώρες την ημέρα; Μάλλον όχι.

Οι παραπάνω γνωστές σε όλους (βιωματικά στους περισσότερους) συνθήκες άσκησης του Λειτουργήματός μας, μετατρέπουν τελικά αυτό σε μία άχαρη, καταπιεστική και αντιπαραγωγική δουλειά, η οποία υπονομεύει μακροπρόθεσμα το ίδιο το επίπεδο της Δικαιοσύνης στη Χώρα. Τεράστιες, βιομηχανικού τύπου, απρόσωπες «Δικηγορικές» εταιρείες, ξεπετάγονται παντού, το copy paste των δικογράφων γίνεται η νέα ανάγκη, δεδομένου ότι η «παραγωγικότητα» του δικηγόρου πλέον μετριέται βάσει της ποσότητας και όχι της ποιότητας.

Άρα, μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η παραπάνω υποχρέωση συμμετοχής, αποκτάει αυτομάτως το χαρακτήρα του Δικαιώματος. Ενός Δικαιώματος για τον ασκούμενο και νέο δικηγόρο, να πει την άποψή του. Να αποδείξει ότι δεν είναι το άβουλο και υποτακτικό «υπαλληλάκι» που κάποιοι θέλουν να τον μετατρέψουν. Να διεκδικήσει. Και τελικά, ίσως, και να πετύχει. Να πετύχει την Βελτίωση της καθημερινότητάς του, της αξιοπρέπειάς του, της επιβίωσής του.
Να πετύχει κυρίως, αυτό που λείπει από το «συνάφι» μας. Την αλληλεγγύη.

* Το άρθρο γράφτηκε με αφορμή τις εκλογές στην Ένωση Ασκουμένων και Νέων Δικηγόρων Αθηνών ^[1] (ΕΑΝΔΑ) την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου.

efsyn.gr