27/03/13 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Η στροφή προς τα μέσα

      Pin It

Υποσημειώσεις

 

Του Γιώργου Σταματόπουλου

 

Φαντάζει αδιανόητο να δηλώνει, σήμερα, κάποιος αισιόδοξος` θα τον πάρουν με τις πέτρες όσοι τον ακούσουν ή θα τον αποκαλέσουν σχιζοφρενή στην καλύτερη περίπτωση. Ο μακάριος δεν έχει θέση σε τούτη την κοινωνία, ναι, αυτό είναι κατανοητό διότι είναι σαν να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του. Ο αισιόδοξος, όμως, γιατί να είναι οβελιστέος; Αισιόδοξος ως προς το σήμερα, όχι ως προς το αύριο, που πραγματικά είναι άδηλο και σκοτεινό.

 

Είναι παρήγορο να συναντάς ανθρώπους που αγαπάνε ή βιώνουν με θέρμη την κάθε μέρα που ξημερώνει μολονότι έχουν πρόβλημα επιβίωσης ή δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις οικονομικές, οικογενειακές ή προσωπικές υποχρεώσεις, παρά το γεγονός ότι το χαμόγελο δεν κάνει συχνά την εμφάνισή του στα πρόσωπά τους.

 

Στη δεδομένη, όμως, διονυσιακή στιγμή ξεχνάνε τρόικες, ξεχνάνε φόρους, αδιαφορούν για το αν έχουν να πληρώσουν τη ΔΕΗ ή να αγοράσουν παιχνίδια για τα παιδιά τους ή να πιούνε μια μπίρα, διάολε. Ο διονυσιασμός δεν είναι η εξαίρεση` και σε απολλώνιες στιγμές του το ίδιο αντιδρά. Ισως να 'ναι η άμυνα τον καιρό των μνημονίων` η επανάκτηση δηλαδή της ψυχραιμίας. «Δεν θα μας πεθάνουν οι μπάσταρδοι» είναι η συνηθισμένη έκφραση. Βλέπεις εκδότες που πασχίζουν να είναι τα βιβλία τους άψογα, παρά το γεγονός ότι έχει στενέψει δραματικά η αγορά του βιβλίου (με τι όρεξη να διαβάσει κανείς λογοτεχνία ή ιστορία ή φιλοσοφία, αφού το αποτέλεσμα είναι το ίδιο;).

 

Βλέπεις τον φούρναρη να πλάθει με στοργή τον άρτο προτού φέξει το φως της μέρας, παρότι δύο στους δέκα Ελληνες σταμάτησαν να «επισκέπτονται» τα αρτοποιεία. Ακούς τον οδοντίατρο να μιλάει με πάθος για τις νέες εφαρμογές στην επιστήμη του. Κόσμος πολύς ψάχνει στις ντουλάπες του και ό,τι περισσεύει από ρουχισμό το μεταφέρει σε κοινωνικά παντοπωλεία.

 

Πολλοί προσέχουν την εμφάνισή τους (να είναι καθαροί, καλοντυμένοι κι ας είναι φτωχοί…), οι «καλημέρες» δίνουν και παίρνουν τις γειτονιές και στις πλατείες (κι έχουν πάντα ανταπόδοση), οι ρεφενέδες εξαπλώνονται στους πεζόδρομους των συνοικιών, η γειτονιά ξαναβρίσκει τις αυλές της.

 

Λείπουν, λέει, τα πολιτικά προτάγματα. Καλά. Και λοιπόν; Να μην (ξανα)νιώσουμε τουλάχιστον άνθρωποι; Ολα τούτα τα σταθερά «ασυνάρτητα» δεν συνιστούν κοινωνικούς θεσμούς ικανούς (με προοπτική, έστω) να επεκταθούν; Πάντα χρειάζεται μια καθοδήγηση, μια ελίτ της συμπεριφοράς; Εχει αποδειχτεί ότι όταν η κοινωνία καταλάβει ότι οι ηγεσίες της την εμπαίζουν ή την έχουν «προδώσει», στρέφεται μέσα της, αναζητεί τρόπους, ψυχολογικά υποστηρικτικούς πρώτα και πολιτιστικά και οικονομικά στην πορεία. Το σημαντικό είναι αυτή η στροφή προς τα μέσα αρχίζει να διαφαίνεται, αν και σπαρταρά ακόμη. Πάντως, δεν αναζητείται η λύση στα κόμματα…

 

[email protected]

 

Scroll to top