ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ
Είναι αλλιώτικη εμπειρία να παρακολουθείς μια παράσταση στο πιο διάσημο σαλόνι της μεταπολεμικής Αθήνας. Στο σπίτι του Aγγελου και της Λητώς Κατακουζηνού, στον πέμπτο όροφο της πιο κεντρικής πολυκατοικίας της Αθήνας, στη λ. Αμαλίας, με θέα το Κοινοβούλιο και τον Εθνικό Κήπο. Εκεί που άφησαν το αποτύπωμά τους σπουδαίοι Ελληνες και ξένοι καλλιτέχνες και διανοούμενοι. Ανάμεσά τους οι Ρούντολφ Νουρέγεφ, Μαργκότ Φοντέιν, Γουίλιαμ Φόκνερ, Γιάννης Τσαρούχης, Νίκος Χατζηκυριάκος Γκίκας.
Η εμπειρία γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρουσα όταν η παράσταση «Των ήχων πανσπερμία» της Ελένης Γεωργοπούλου σε ταξιδεύει πραγματικά στους ήχους, τις εικόνες, το πνεύμα του μεγάλου υπερρεαλιστή ποιητή, πεζογράφου, φωτογράφου και ψυχαναλυτή Ανδρέα Εμπειρίκου, στα κείμενα του οποίου έχει βασιστεί. Μια γυναίκα (Αιμιλία Βάλβη) κι ένας άντρας (Μιχάλης Κλαπάκης), έχοντας στη διάθεσή τους ελάχιστα μέσα -με μεγάλο όμως σκηνικό αβαντάζ το φόντο της Βουλής- συνθέτουν μια ιστορία «κατασκευασμένη» από την ποίηση του Εμπειρίκου: «Ενδοχώρα», «Αι Γενεαί Πάσαι ή «Η σήμερον ως αύριον και ως χθες», «Γραπτά ή Προσωπική μυθολογία» και βέβαια την «Οκτάνα» του. Η γυναίκα αφηγείται και ο άντρας συμπληρώνει την ποιητική ιστορία της με ήχους κρουστών που δημιουργεί επί τόπου.
Η συνεύρεσή τους λειτουργεί, η μαγεία συντελείται. Κίνηση, ρυθμός, ατμόσφαιρα, μα κυρίως ο λόγος του λεξιπλάστη ποιητή δημιουργούν το γεγονός. Λόγος λόγιος, λυρικός, ερωτικός, προκλητικός, χιουμοριστικός, αληθινός και στη μεγαλύτερη βωμολοχία. Κάποιοι θεατές σοκάρονται. Ισως είναι αλλιώς να διαβάζεις μόνος κι αλλιώς να ακούς μαζί με άλλους και, μάλιστα, μέσα σ' ένα αστικό σαλόνι. Αλλά οι περισσότεροι απολαμβάνουν χαμογελώντας τις λεπτομερείς περιγραφές των περιπαθών σκηνών με τον ιδιαίτερο ποιητικό οίστρο του Εμπειρίκου.
Η «Οκτάνα» συνοψίζει την κοσμοθεωρία του. Οπως λέει ο ίδιος, αποτελεί μια ουτοπική παγκόσμια πολιτεία «όχι πολιτικής αλλά ψυχικής ενότητος με ανέπαφες τις πνευματικές και εθνικές ιδιομορφίες εκάστης εθνικής ολότητος, εις μίαν πλήρη και αρραγή αδελφοσύνη εθνών, λαών και ατόμων, με πλήρη σεβασμό εκάστου». Το θυμηθήκαμε ατενίζοντας τη Βουλή ολόλαμπρη απέναντί μας…
Εφη Μαρίνου
