Του Πέτρου Θ. Πιζάνια *
Τι είναι άκρα Δεξιά σήμερα, ποια στοιχεία τη χαρακτηρίζουν; Σε αυτό τα ερώτημα η απάντηση συνήθως στηρίζεται είτε σε έναν ιστορικό αυτοματισμό από τα κεκτημένα, ιδίως της ευρωπαϊκής Ιστορίας, είτε σε ένα ροζ προοδευτισμό τον οποίο διαμόρφωσε η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία κατά την περίοδο που παρέδωσε την πολιτική και τα κράτη στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο τα τελευταία τριάντα χρόνια. Οι ιστορικοί αυτοματισμοί, απολύτως εύλογοι, αναφέρονται στον γερμανικό ναζισμό και τον ιταλικό φασισμό, κυρίως, και είναι ευτύχημα ότι η αντιφασιστική παράδοση επέζησε.
Ωστόσο, παρά την παράδοση αυτή, οι ιστορικές αναφορές στον Μεσοπόλεμο δεν μπορούν κατά κανένα τρόπο να συγκροτήσουν εργαλεία κατανόησης της σημερινής αναδυόμενης πολιτικής άκρας Δεξιάς, παρά μόνο υπερβολικά γενικά. Ακόμη, οι αντιρατσιστικοί ακκισμοί της Σοσιαλδημοκρατίας, ο κατακερματισμός των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε μια εξωφρενική πλειάδα ειδικών κοινωνικών συμπεριφορών σε βάρος των πολιτικών δικαιωμάτων, η ιδεολογική κατάχρηση του εβραϊκού ολοκαυτώματος, η πολιτικά ορθή συμπεριφορά με κοινό παρονομαστή την πολυπολιτισμικότητα αποτελούν απλώς οχήματα συγκρότησης ομάδων πίεσης στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για να εισπράττουν χρηματοδοτήσεις. Στα καθ’ ημάς, η Χρυσή Αυγή αποτελεί ένα μοναδικό άλλοθι διαφοροποίησης, ώστε κυβερνώντες από το 2009 έως σήμερα που καταλύουν την πολιτική κυριαρχία της χώρας, να παρουσιάζονται εξ αντιδιαστολής ως προοδευτικοί, όταν οι πάντες γνωρίζουν πως λίγα στελέχη της οικονομικής αστυνομίας, τριάντα σοβαροί δικαστές και εισαγγελείς και άλλοι τόσοι αξιωματικοί της Ασφάλειας θα ήταν αρκετοί για να διαλύσουν αυτό το κόμμα.
Τα μείζονα αγαθά που θεμελιώνουν τον ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό, και σήμερα απειλούνται, δεν είναι η οικονομία, αλλά η ελευθερία, η δημοκρατία και η ειρήνη, αξίες οι οποίες απειλούνται τώρα από τον οικονομικό πόλεμο μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών. Η πολτοποίηση των κοινωνιών του ευρωπαϊκού Νότου και τώρα η λεηλασία των καταθέσεων στην Κύπρο, όλα δηλώνουν επικίνδυνους εθνικούς οικονομικούς ανταγωνισμούς στην Ευρώπη, ενώ οι κοινωνικές συγκρούσεις που προκαλούνται από αυτές τις πολιτικές δεν έχουν προς το παρόν ικανότητα ανάσχεσης αυτών των πολιτικών. Η ειρήνη ειδικότερα βρίσκεται σήμερα ξανά σε κίνδυνο επειδή καταλύονται οι πολιτικές κυριαρχίες ευρωπαϊκών λαών και οι λειτουργίες δημοκρατικών κρατών. Είμαστε, συνεπώς, υποχρεωμένοι να ασχοληθούμε με τους νέους εχθρούς των ευρωπαϊκών κοινωνιών, όπως έκαναν οι προηγούμενες γενιές, ώστε να καταλάβουμε από πού αναδύεται η νέα άκρα Δεξιά.
Ας θυμηθούμε: Η κ. Μέρκελ σχεδόν χαστούκισε τον πρώην Γ. Παπανδρέου όταν εκστόμισε ότι θα καταφύγει στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας με δημοψήφισμα. Ο νυν πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς δεν είναι σε θέση να ορίσει τον αριθμό των δόσεων των οφειλόμενων από τους πολίτες στο κράτος, απόφαση που σε άλλες εποχές λάμβανε ένας γενικός γραμματέας, το πολύ, και ομιλεί δημόσια για οικονομικά μέτρα σαν ένας οποιοσδήποτε καφενόβιος που πολιτικολογεί. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, ο πολύς Σόιμπλε, υποδεικνύει στον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας να παρακάμψει τη Βουλή. Η ίδια υπόδειξη έγινε και στους δικούς μας για τα μνημόνια και το έπραξαν. Την Ιταλία και την Ελλάδα τις διοίκησαν τραπεζίτες διαπιστευμένοι από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΔΝΤ με την προκαταρκτική έγκριση της γερμανικής κυβέρνησης. Η ισπανική κυβέρνηση, χωρίς να έχει συνάψει μνημόνιο (το εφαρμόζει μόνη της), υπάγεται παρά ταύτα για το παραμικρό μέτρο στις πολιτικές εντολές του Συμβουλίου της ευρωζώνης. Σε αυτό συνεδριάζουν δεκαεπτά αρχηγοί κρατών για να αποφασίσει τελικά η κ. Μέρκελ και το ΔΝΤ. Η ίδια έκανε υποδείξεις οικονομικής πολιτικής στη Γαλλία, χώρα που αν και πυρηνική δύναμη είναι πολιτικά καθηλωμένη επειδή οι κυβερνήσεις της επιλέγουν την προστασία των τραπεζών. Τέλος, ήρθε η λεηλασία των καταθέσεων στην Κύπρο με μια απλή απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης και του ΔΝΤ που νομιμοποιήθηκε κακήν κακώς από το συμβούλιο υπουργών της ευρωζώνης και τρεις μέρες μετά αρμόδιοι επίτροποι δήλωσαν ότι στο εξής οι καταθέτες θα πληρώνουν τα σπασμένα των τραπεζιτών. Γιατί όλα αυτά;
Από την εκδήλωση της κρίσης το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο των μεγαλύτερων χωρών της ευρωζώνης αδυνατεί να αναπαραχθεί με το σύστημα της οικονομίας-καζίνο που εφάρμοζε επί δεκαετίες με τη στήριξη των κυβερνήσεων. Η πολτοποίηση των λαών του Νότου, αρχικά με τα μνημόνια, αποτέλεσε ένα μηχανισμό ασφάλειας για να μη σκάσουν οι φούσκες των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών, και τώρα με την Κύπρο περνάνε στην κοινή υπεξαίρεση των καταθέσεων των πολιτών προκειμένου να αναπαραχθούν. Ωστόσο αυτές οι δύο μέθοδοι αναπαραγωγής των ευρωπαϊκών τραπεζών και των κυβερνήσεών τους προσκρούουν στις θεμελιώδεις αρχές σύστασης της Ευρωπαϊκής Ενωσης και ιδίως στις Δημοκρατίες των κρατών-μελών, στη λαϊκή κυριαρχία. Ετσι, στην αρχή ανεπαίσθητα, και τώρα ανενδοίαστα, ξεκινάνε με μια ασύδοτη γκεμπελική διεθνή προπαγάνδα, πυρπολούν μια χώρα με συκοφαντίες για να καταλύσουν μέσω της εξάρτησης του δημόσιου χρέους την πολιτική κυριαρχία. Δεν πρόκειται μόνο για την καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά για κατάλυση των θεσμών και των διαδικασιών της Ε.Ε. με τη βοήθεια του ΔΝΤ, αχρήστευση των Συνταγμάτων, ακόμη των απλούστερων διοικητικών διαδικασιών και υπηρεσιών της κάθε χώρας, με την εγκατάσταση επιτετραμμένων σε κάθε υπουργείο και τώρα πλέον και Γερμανών αστυνομικών όπως στη χώρα μας. Μετά ως παρακολούθημα έρχονται οι επιχειρήσεις τους για να αρπάξουν ό,τι τους ενδιαφέρει από τον δημόσιο πλούτο. Και αφού διαλυθούν επαρκώς οι χώρες, τότε μπορούν δυνητικά να θέσουν και ζητήματα εθνικής κυριαρχίας στο πλαίσιο των γεωπολιτικών τους συμφερόντων.
Ας αναζητήσουμε, λοιπόν, το κέντρο από το οποίο αναδύεται η σύγχρονη πολιτική άκρα Δεξιά, όχι τόσο στα γκρουπούσκουλα ή στα κόμματα που αντιγράφουν την ιστορία του φασισμού, αλλά πρώτα από όλα στις πολιτικές που εφαρμόζει η γερμανική κυβέρνηση μαζί με την αυστριακή, τη φινλανδική και την ολλανδική, οι τρεις πρώτες χώρες σύμμαχοι από την εποχή του ναζισμού, με τη στήριξη του ΔΝΤ, και επίσης στις πρόθυμες κυβερνήσεις όπως η δική μας τρικομματική και η σημερινή κυπριακή.
…………………………………………………………
*Καθηγητής Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, Τμήμα Ιστορίας, Ιόνιο Πανεπιστήμιο
