ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

 

Οι Κόρε Υδρο παίζουν απόψε στο «Gagarin», τρία χρόνια μετά την προηγούμενη ξέφρενη συναυλία τους στον ίδιο χώρο

 

Το συγκρότημα για το οποίο μιλάει όλος ο κόσμος κατεβαίνει από την Κέρκυρα στην Αθήνα, για να μας παρουσιάσει τα νέα του τραγούδια. Η ψυχή και δημιουργός τους, Παντελής Δημητριάδης, μας μιλά για πολιτική, έρωτα, μουσική και προσπαθεί μαζί μας να εξηγήσει την αναπάντεχη δημοσιότητά τους

 

 

Της Μαρίνας Κουβέλη

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η σκηνική τους εμπειρία είναι περιορισμένη, αλλά οι συναυλίες τους είναι μοναδικές εμπειρίες. Τα τραγούδια τους σε δυσκολεύουν, αλλά την ίδια στιγμή νιώθεις τη μοναδικότητά τους. Οι στίχοι τους είναι τρυφεροί, αλλά συγχρόνως ακούγονται καταγγελτικοί. Τίποτα δεν κάνουν με τον παραδοσιακό τρόπο οι Κόρε Υδρο. Εμφανίζονται σπάνια, γράφουν τραγούδια μόνο για να μοιραστούν βιώματα, ενώ σχεδόν σε κάθε τους άλμπουμ έχουν διαφορετική σύνθεση. Συνυπάρχουν, δε, μόνο για να ηχογραφήσουν και να βγουν στη σκηνή. Μετά ο καθένας παίρνει τον δρόμο του.

 

Ηγετική φυσιογνωμία του συγκροτήματος και στιχουργός όλων των κομματιών τους ο Παντελής Δημητριάδης. Με πρωτοβουλία δική του και του Γιώργου Αρβανιτάκη σχηματίστηκαν στην Κέρκυρα το φθινόπωρο του 1993, με αρχικό όνομα Κορεσμένοι Υδρογονάνθρακες. Το πρώτο τους άλμπουμ «Αν όλα τέλειωναν εδώ» κυκλοφόρησε το 2003. Τρία χρόνια μετά έρχεται το «Φτηνή ποπ για την ελίτ» (ηχογραφημένο στο σπιτικό κερκυραϊκό τους στούντιο). Συγχρόνως, εμφανίζονται πρώτη φορά στο «Gagarin» και κάπου εκεί αρχίζουμε να ψαχνόμαστε: «Τι είναι οι Κόρε Υδρο;» Μας απαντούν το 2009 με τον δίσκο «Ολη η αλήθεια για τα παιδιά του ’78». Το 2010, με 14 άτομα επί σκηνής δίνουν στο «Gagarin» μια αλησμόνητη συναυλία.

 

Απόψε το βράδυ -με εννέα μέλη- θα είναι και πάλι εκεί. Να μας θυμίσουν όλα τα παραπάνω και να επιχειρήσουν μαζί μας ζωντανά «Απλές ασκήσεις στον υπαρξισμό». Ετσι ονόμασαν το τελευταίο τους άλμπουμ (Inner-Ear). Περιέχει 13 τραγούδια με τα οποία κάνουν αφιερώσεις στον Γιώργο Παπανδρέου, καρφώνουν τον Πάγκαλο για την περιβόητη φράση «μαζί τα φάγαμε», αφήνουν ερωτήματα για τον «Παναγιώτη της δραχμής», εξυμνούν τον έρωτα.

 

 H κρίση εμπνέει

 

Στο κομμάτι «Τα βράδια της κρίσης» λένε: «Μαζί τα φάγαμε απ' τον κώλο, μωρό μου/ δεν έχεις παράπονο. Θα κλαίμε ακόμα τις αξίες της Δύσης μία-μία/ μα ο κύκλος είχε προ αιώνων κλείσει για τη δημοκρατία. Ηταν βαρύς ο σταυρός του Υιού σου/ κι εσύ, Πατέρα, νεκρός·/ κι αν ήσουν υπεράνθρωπος/ όχι, δεν ήσουνα θεός. Κι αν, όπως φαίνεται, μέχρι το τέλος/ θα πλανηθούμε μοναχοί/ λεφτά υπάρχουν-δεν υπάρχουν/ ποτέ δε θα 'μαστε φτωχοί».

 

«Το πολιτικό στοιχείο είναι έντονο διότι η κρίση από μόνη της είναι αρκετά εμπνευστική», ξεκαθαρίζει ο Παντελής Δημητριάδης. «Δεν με κατατάσσω στους αντιμνηνονιακούς. Ούτε σε αυτούς που υποστηρίζουν το Μνημόνιο φανατικά. Παρόλο που αρχικά το θεώρησα μεγάλη μας ευκαρία να απαλλαγούμε από πράγματα που κάποιος άλλος πρέπει να ξεκολλήσει από πάνω μας.

 

»Πίστεψα σε έναν πολιτικό λόγο που υποστήριζε την εξυγίανση, την αλλαγή, την ανάπτυξη. Σύντομα διαπίστωσα πως τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει αντίκρισμα στις ζωές μας. Στον δικό μου βιοπορισμό, βέβαια, δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα, καθώς ποτέ δεν αισθάνθηκα άνετος με τα χρήματα. Βλέπω, όμως, τη διαφορά στον πατέρα μου και τους γύρω μου. Κανείς δεν μπορεί να δουλεύει σε εμπόλεμες συνθήκες».

 

Ωραία, δεν μπορεί. Και τότε γιατί η μουσική που ακούει πρέπει να αναφέρεται σε όλα αυτά που τον βασανίζουν καθημερινά; Γίνεται τελικά και το τραγούδι μαστίγωμα; «Οταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μυρίζει πολιτική, είναι αναπόφευκτο να επηρεάσει, συμβαίνει ενστικτωδώς. Πάντοτε έχω αυτό το συνειδησιακό δίλημμα, διότι επ' ουδενί δεν θέλω να εκληφθεί η προσωπική μου έμπνευση ως χρέος του συγκροτήματος απέναντι στις συγκυρίες. To πραγματικό μαστίγωμα, θα είναι να υποχρεώσω τους Κόρε Υδρο να γίνουν με το ζόρι μια “πολιτική μπάντα”».

 

Πάντα πίστευα πως ο υπαινιγμός τους ταιριάζει περισσότερο. Η ωριμότητα τους έκανε πιο σαφείς; «Δεν ξέρω αν είμαστε εμείς πιο ώριμοι, για να είναι και ο δίσκος. Δεν ξέρω να ορίζω με ακρίβεια την ωριμότητα. Ξέρω μόνο πως ενστικτωδώς διατηρώ πηγαία κομμάτια προσωπικής “ανωριμότητας” στην καλλιτεχνική μου δραστηριότητα, που μου επιτρέπει να εκθέσω την πιο “αντισυμβατική” μου πλευρά, που θεωρώ πως είναι και η πιο υγιής. Αυτό δεν θα συνέβαινε αν λειτουργούσα με απολύτως λογική και ώριμη σκέψη. Για παράδειγμα, για να ανέβω σήμερα στη σκηνή του “Gagarin” πρέπει να υπερβώ τον εαυτό μου. Αν τα έχω λύσει όλα μέσα μου, πως ακριβώς θα προκύψει η υπέρβαση;»

 

Η εποχή της δόξας

 

Αυτή τη φορά, βέβαια, την υπέρβαση την έκανε το κοινό. Ποτέ άλλοτε από το φθινόπωρο του 1993 που σχηματίστηκαν στην Κέρκυρα δεν υπήρξε τόσο μαζική απαίτηση για «μεγαλύτερες δόσεις Κόρε Υδρο». Τις τελευταίες εβδομάδες τα social media πνίγηκαν στις μουσικές τους, οι κριτικοί τους γέμισαν αστεράκια, οι στίχοι τους ανταλλάσσονται πια με sms. «Συχνά νιώθω έντονη αμηχανία, όταν ο κόσμος μιλά τόσο για μας, αγωνιά να μας δει στη σκηνή και μας χαρίζει απλόχερα φιλοφρονήσεις. Πιστεύω ότι συμβαίνει κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω. Από την άλλη, ίσως και να είναι μια απλή σύμπτωση ο μεγάλος ντόρος. Για μας ποτέ δεν ήταν μετρήσιμα τα ποσά.Η ανταπόκριση του κόσμου είναι λίγο σαν τα like στο facebook. Σου δημιουργούν μια αυταπάτη και μια επικίνδυνη προσδοκία για περισσότερα. Ευτυχώς ή δυστυχώς έχω ένα μοναδικό αμυντικό μηχανισμό γείωσης και αυτοακύρωσης. Οταν βλέπω ότι εξαρτώμαι από κάτι, το απομυθοποιώ και το γκρεμίζω. Λέω “δυστυχώς”, διότι το γκρέμισμα είναι μια πολύ επώδυνη διαδικασία».

 

Στο τραγούδι «Μια ανοικτή πληγή» γράφουν: «Το όχι είναι καύλα». Η άρνηση –αν καταλαβαίνω καλά- τους προκαλεί. Γι’ αυτό μάλλον έχουν αρνηθεί επανειλημμένα να δώσουν τραγούδια τους σε άλλους καλλιτέχνες; «Δεν δίνουμε ποτέ, παρόλο που έχει υπάρξει τραγουδίστρια που μας είπε: “Δώστε μου ό,τι σας περισσεύει από το άλμπουμ”. Της εξήγησα ότι ποτέ και τίποτα δεν περισσεύει. Αν κάτι μείνει απ’ έξω, τότε παύει να υπάρχει. Θέλω να εκφράζω τον εαυτό μου και την ιδιάζουσα προσωπικότητά μου. Αυτά που γράφω είναι απολύτως βιωματικά και, αναπόφευκτα, χάνουν μεγάλο μέρος της αξίας τους σε άλλο ερμηνευτικό πλαίσιο».

 

Ο έρωτας ως καύσιμο

 

Κανείς φυσικά δεν πιστεύει ότι οι ίδιοι δεν προκάλεσαν στο ελάχιστο την τύχη τους. Η πρόκληση, η υπεροψία, η ειρωνεία (ενίοτε κι η αυθάδεια) είναι ο τρόπος τους να μας πλησιάζουν και να μας ιντριγκάρουν. Τελικά, πότε γράφετε δίσκους; «Ο δίσκος δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι αποτέλεσμα των προσωπικών μου βιωμάτων. Είναι στην κυριολεξία η καταγραφή της προσωπικής μου ζωής. Ανεξάρτητα από το περιεχόμενο των στίχων και τους θέματος που πραγματεύονται, ξεκινώ να γράφω πάντα όταν μου συμβαίνει κάτι έντονο σε προσωπικό επίπεδο. Μόνο το συναίσθημα υποκινεί τις διαδικασίες. Αυτό, βέβαια, είναι και μια μεγάλη παγίδα, γιατί χωρίς αυτό το κίνητρο δεν υπάρχει καύσιμο κίνησης».

 

Λίγο σαν εκμετάλλευση του έρωτα μου ακούγεται αυτό. «Ο έρωτας είναι κατά βάση αυτοαναφορικό συναίσθημα. Ερωτευόμαστε για να καλύψουμε προσωπικές ανάγκες. Χρησιμοποιούμε ένα πρόσωπο για να τον ζήσουμε. Επίσης είναι συναίσθημα αυτιστικό: Οταν λες σε κάποιον “σ' αγαπώ”, του ζητάς να σε αγαπάει. Από μόνη της η λέξη δηλώνει μια ανταλλαγή», λέει. Να υποθέσω, λοιπόν, ότι δεν την χρησιμοποιείς συχνά. «Οταν το λέω εγώ, είναι ανέξοδο. Πιο βαρύ μου φαίνεται να φέρω το βάρος της δήλωσης του άλλου, διότι το ηθικό μου κομμάτι ήταν πάντα τρομερά ανεπτυγμένο».

 

Οταν, βέβαια, χρησιμοποιεί τον έρωτα στο τραγούδι μια χαρά τα καταφέρνει. Στο άλμπουμ υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερα υπέροχα ερωτικά τραγούδια (με αποκορύφωμα το τελευταίο «Τραγούδι με ανάστροφο μήνυμα».

 

«Παλαιότερα, προκειμένου να μη στερηθώ την έμπνευση, έφτιαχνα διαρκώς καταστάσεις εκ του μη όντως. Εμπλεκόμουν συνεχώς με διαφορετικά πρόσωπα για να έχω το ερέθισμα. Ο ψυχαναγκασμός να καταγράφω αυτό που ζω πιο πολύ με έφθειρε παρά με εξυπηρετούσε – σε μια εκ των υστέρων θεώρηση. Οπότε αποφάσισα να αφήνω τα πράγματα να ρέουν αυθόρμητα και να γράφω μόνο όταν αυτό προκύπτει από μόνο του. Ο προηγούμενης μας δίσκος ήταν σε μεγάλο βαθμό προϊόν συναισθηματικής πίεσης και εκβιασμού της έμπνευσης. Εκανα δύο χρόνια να ξαναγράψω. Δύο απ' τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου. Αυτό, ναι, ίσως είναι μια κατάκτηση της ωριμότητας».

 

Ωριμότητα, όμως, είναι και ο τρόπος που χωρίζουμε. Οι Κόρε, όταν δεν παίζουν και δεν ηχογραφούν, σκορπάνε. «To συγκρότημα είναι το χόμπι μου και κατά περιόδους η βασική μου ενασχόληση. Η δουλειά από την οποία κατά καιρούς βιοπορίζομαι -εντός πολλών εισαγωγικών- είναι η διδασκαλία των ελληνικών ως ξένης γλώσσας».

 

Αιχμές για την Παιδεία δεν εντόπισα στο άλμπουμ. Αντιθέτως, οι αναφορές στην οικονομία είναι πολλες: το cd απεικονίζει μια δραχμή, το οπισθόφυλλο είναι σαν το παλιό πεντακοσάρικο, ενώ το κομμάτι «Ποτέ δεν ήμουν μόνος τελικά» λέει: «Είδα στον ύπνο μου ξανά τον Παναγιώτη/ να ανακοινώνει πικραμένος τη δραχμή κι ένιωσα τρόμο, αρκουδάκια να με τρώνε/ μα πίσω απ' όλα -δεν το κρύβω- μια ηδονή». Λύστε μου μια απορία: στον Π. Λαφαζάνη αναφέρεστε; «Οχι στον πρώην πρωθυπουργό Παναγιώτη Πικραμμένο. Γράφτηκε τις μέρες που ζούσαμε με την απειλή της επιστροφής στη δραχμή. Εικονοποίησα τον εφιάλτη της επιστροφής. Ξόρκισα το κακό. Βέβαια, αυτά που πίστευα νοθεύονται τόσο πολύ πια από την πίκρα της καθημερινότητας, που για καμία απόφαση δεν είμαι βέβαιος».

 

*Το cd απεικονίζει µια δραχµή, το οπισθόφυλλο είναι σαν το παλιό πεντακοσάρικο, ενώ το κοµµάτι «Ποτέ δεν ήµουν µόνος τελικά» λέει: «Είδα στον ύπνο µου ξανά τον Παναγιώτη/ να ανακοινώνει πικραµένος τη δραχµή κι ένιωσα τρόµο, αρκουδάκια να µε τρώνε/ µα πίσω απ’ όλα -δεν το κρύβω- µια ηδονή». Λύστε µου µια απορία: στον Π. Λαφαζάνη αναφέρεστε; «Οχι στον πρώην πρωθυπουργό Παναγιώτη Πικραµµένο»

 

INFO: «Gagarin 205»: Λιοσίων 205, Αθήνα. Τιμές: Προπώληση 10 ευρώ, ταμείο 12 ευρώ. Οι πόρτες ανοίγουν στις 21.00.