ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ

 

^[1]Είναι ωραίο να σε κατακλύζουν οι εκδηλώσεις. Να νιώθεις ότι πνίγεσαι από το δίλημμα πού να πρωτοπάς. Ετσι κύλησε το Σάββατο. Στο Εθνικό Θέατρο στις Αναγνώσεις επιστράτευσαν και τις τελευταίες καρέκλες προκειμένου να βολέψουν όλους εκείνους που θέλησαν να γευτούν τις μικρές θαυματουργές δόσεις θεάτρου. Κι αμέσως μετά άρχισε ο διχασμός: να φτάσουμε ώς τη Λιοσίων για το αντεργκράουντ κάλεσμα των Κόρε Υδρο ή να μείνουμε πέριξ της Αγίου Κωνσταντίνου περιμένοντας το συγκινητικό αποχαιρετιστήριο πάρτι του Γιάννη Χουβαρδά στο Εθνικό Θέατρο;

 

Διαλέξαμε το πιο ανώδυνο. Οι Κόρε Υδρο είναι το νέο talk of the town. Λογικά, λοιπόν, ήταν γεμάτο το Gagarin 205 με κόσμο που αποθέωνε το συγκρότημα. Στην αρχή πέσαμε όλοι στα μαλακά καθώς η συναυλία ξεκίνησε με χαμηλούς τόνους. Επειτα άρχισαν να βγαίνουν οι μπλούζες και να περνάμε στον διονυσιασμό.

 

Το μενού περιελάμβανε βουτιές του τραγουδιστή τους (Παντελή Δημητριάδη) στο κοινό, ξέφρενους ρυθμούς, μεγάλες δόσεις επιβεβαίωσης από όλους εκείνους που ήξεραν και τον τελευταίο στίχο των περασμένων τους επιτυχιών και πολλή συγκίνηση για τα νέα, τρυφερά τους τραγούδια (από τον «Σατανά της γειτονιάς» ώς το «Τραγούδι με ανάστροφο μήνυμα» με το οποίο έκλεισαν).

 

Περίπου δυόμισι ώρες κράτησε το ταξίδι στον ευαίσθητο και αιχμηρό τους κόσμο. Φεύγοντας, όμως, είχα πλέον πειστεί. Ο κύκλος αυτών των συναντήσεών μας με τους Κόρε Υδρο στο Gagarin έκλεισε προχθές το βράδυ. Το συγκρότημα έχει πια άλλη θέση στην καρδιά μας και στον κόσμο της μουσικής. Ηρθε η στιγμή να σχεδιάσει το επόμενο (διαφορετικό) βήμα του. Ούτως ή άλλως σπάνια εμφανίζονται. Εχουν όλο τον καιρό να το σχεδιάσουν.

 

Μ.Κ.