Της Βένας Γεωργακοπούλου
-Θα αρχίζω να «ευλογάω» τον Κασιδιάρη. Με το που έσκασε μύτη στην πολιτική μας ζωή και είδαμε τον ναζισμό με κοστούμι και γραβάτα γίναμε αμέσως όλοι φιλοΕβραίοι.
-Πολύ καιρό έχω να διαβάσω σε κάποια αριστερά έντυπα τα γνωστά εμετικά για το «δολοφονικό κράτος των σιωνιστών» -όπως χαρακτήρισε ο Κασιδιάρης το Ισραήλ στη Βουλή. Επίσης, σαν να χάθηκε από την πιάτσα και το άλλο, πολύ του συρμού κάποτε, ότι οι Εβραίοι που υπέστησαν το Ολοκαύτωμα το εφαρμόζουν τώρα στους Παλαιστίνιους.
-Πήραμε αμέσως υπό την προστασία μας τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και ο αντισημιτισμός μάς σηκώνει την τρίχα. Πολύ χαίρομαι. Και πολύ θυμώνω γιατί επί χρόνια σ' αυτή τη χώρα υπήρχε ένα υπόγειο μεταμφιεσμένο μίσος κατά των Εβραίων με άλλοθι το Παλαιστινιακό. Που ανάγκαζε όσους πιστεύαμε ότι το Ισραήλ έχει δικαίωμα ύπαρξης να μιλάμε χαμηλόφωνα, να αυτολογοκρινόμαστε.
-Η μεγαλύτερη ντροπή της δημοσιογραφικής μου ζωής με το θέμα αυτό σχετίζεται. Πήγαινα σε συσκέψεις να πω τα καλλιτεχνικά μας θέματα και, όταν παίρναμε συνέντευξη από κανέναν Ισραηλινό συγγραφέα ή σκηνοθέτη, κατέβαζα τα μάτια και υπερτόνιζα τις φιλοπαλαιστινιακές του απόψεις (έστω κι αν δεν τις ήξερα). Ακόμα και ο μέγας Αμός Οζ είχε αγκάθια, γιατί στο αριστούργημά του «Ιστορία αγάπης και σκότους», διηγείται τη γέννηση της πατρίδας του. Τζιζ έκανε και ο Νταβίντ Γκρόσμαν, που σε ένα άλλο αριστούργημα, το «Στο τέλος της ζωής», μια Ισραηλινή μάνα (φιλοπαλαιστίνια και αριστερή) περιμένει τον γιό της τον φαντάρο να γυρίσει, αν γυρίσει, από ντου του στρατού στα κατεχόμενα.
-Μα η μεγάλη μου δημοσιογραφική ήττα ήταν άλλη. Πήρα το 2011 συνέντευξη από τον Εβραίο Χάουαρντ Τζέικομπσον, βραβείο Booker για την τολμηρή και απολαυστική «Περίπτωση Φίνκλερ» με θέμα τον βαθύ αντισημιτισμό της βρετανικής κοινωνίας, και επί μέρες συσκεπτόμασταν, εκεί στην παλιά «Ελευθεροτυπία», με την αγαπημένη μου συνάδελφο Φωτεινή Μπάρκα πώς διάολο θα περάσουμε το θέμα πιο ομαλά.
-Γιατί έλεγε «περίεργα» πράγματα ο Τζέικομπσον. Ας πούμε ότι: «κάποτε οι απειλές στους Εβραίους έρχονταν από τη Δεξιά και τον όχλο, τώρα είναι η Αριστερά αυτή που συχνότερα μιλά απαξιωτικά για μας (κι ας το αρνείται) και οι μισομορφωμένοι πανεπιστημιακοί».
-Και το άλλο: «Μας ρωτάνε, «πώς εσείς, που ζήσατε το Ολοκαύτωμα, ασκείτε τέτοια βία πάνω σε άλλους;». Το Ολοκαύτωμα, με άλλα λόγια, γίνεται ένα ηθικό μάθημα, που οι Εβραίοι αρνήθηκαν να πάρουν. Το να μην υποτιμούν το Ολοκαύτωμα δίνει στους υποστηρικτές αυτής της άθλιας άποψης ένα πλεονέκτημα: όσο πιο τρομερό ήταν, τόσο πιο ένοχοι είναι οι Εβραίοι που τίποτα δεν διδάχτηκαν. Μ' αυτό τον τρόπο πληρώνουμε το Ολοκαύτωμα δύο φορές».
-Ξέρετε τι τίτλο έβαλα η ανόητη σ' αυτό το καταπληκτικό, πολιτικό κείμενο του Τζέικομπσον: «Η λογοτεχνία των ΗΠΑ είναι εβραϊκή»! Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα. Γι' αυτό σας λέω. Τέρμα η αυτολογοκρισία. Ο ελληνικός ναζισμός μάς έφερε στα συγκαλά μας. Οσο μας έφερε, βέβαια.
