Της Βένας Γεωργακοπούλου

Κι εκεί που άρχισα να ανακαλύπτω και πάλι στον Μπένι πολιτικά προσόντα, γιατί εγώ ούτε εκλογές ήθελα ούτε τη ΔΗΜΑΡ να βγάζει απλώς ανακοινώσεις και την ουρά της απ' έξω, ήρθε ο Πάνος Παναγιωτόπουλος και με έκανε να καταπιώ τη γλώσσα μου.

Φανταζόμουνα, η ανόητη, ότι το κόμμα της Μελίνας, τώρα που αναβάθμισε τη θέση του στην κυβέρνηση -δικομματική, γαρ- θα έβρισκε λίγα δευτερόλεπτα να χαραμίσει για την έρμη την Μπουμπουλίνας. Να πατήσει και λίγο πόδι στον φίλο τού Ελύτη. Τι διαφημίζει ο Ευάγγελος τα κολλητιλίκια με τον Ολάντ, αν δεν παίρνει και κάνα μαθηματάκι;

Παρακολουθώ τη Γαλλίδα υπουργό Πολιτισμού Ορελί Φιλιπετί να αλωνίζει πάνω στα ψηλοτάκουνά της (και δεν τη λες και ασήμαντη την οικονομική κρίση που ενσκήπτει στη χώρα της) και να στηρίζει πότε το σινεμά, πότε τα μικρά βιβλιοπωλεία, πότε τον κούκλο τον Αλέν Ντελόν στα σκαλιά των Κανών, και με πιάνει μια ζήλια.

Εδώ, πάει πια. Το βάλαμε για τα καλά το υπουργείο Πολιτισμού στο τραπέζι του μπιλιάρδου, που να πεις ότι το 'παιζαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι… Το καταντήσαμε θέση για επιλαχόντες. Τι θα κόστιζε στον Βενιζέλο να υπερασπιστεί την τιμή του; Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στο ίδιο του το κόμμα, που δεν θα χρειαζόταν έναν αιώνα για να μάθει τα στοιχειώδη και δεν θα εξαντλούσε τη θητεία του σε λόγους του δεκάρικου και δημόσιες εμφανίσεις;

Και μη μου πείτε ότι βιάζομαι. Και μη μου πείτε ότι και σε άλλες χώρες οι υπουργοί Πολιτισμού δεν είναι άνθρωποι του πνεύματος ή της τέχνης, αλλά απλώς καλοί μάνατζερ. Η Μαρία Μίλερ, ας πούμε, του Κάμερον, που κατάφερε και περιόρισε στο 5% τις περικοπές στον πολιτισμό, από το 10% που περίμεναν, στέλεχος της TEXACO ήταν. Της TEXACO, όχι του Πενταγώνου.