01/07/13 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Glanstonbury Stones

      Pin It

getFile10Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε ότι οι Ρόλινγκ Στόουνς θα έπαιζαν για πρώτη φορά στην 50χρονη καριέρα τους στο Γκλάστονμπερι, ήξεραν ότι δεν θα μπορούσε να είναι μια συναυλία διεκπεραίωσης. Και πράγματι, αυτό φάνηκε από την πρώτη στιγμή που ανέβηκαν στην εντυπωσιακή Pyramid Stage του διάσημου φεστιβάλ. «Επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια ήρθε η στιγμή που μας ζήτησαν να βρεθούμε εδώ πάνω», είπε ο Μικ Τζάγκερ, απαντώντας σε ένα ερώτημα που πλανιόταν επί χρόνια: «Πώς γίνεται και δεν έχει περάσει από το Γκλάστονμπερι το σημαντικότερο εν ζωή ροκ συγκρότημα;».

Τα ρεπορτάζ των βρετανικών εφημερίδων λένε πως ο Τζάγκερ έμοιαζε το Σάββατο το βράδυ σαν να βγαίνει στο σαλόνι του σπιτιού του. Τόσο άνετος και κεφάτος ήταν. Γύρω από τη σκηνή, σε έναν τεράστιο χώρο που είχε προσαρμοστεί κατάλληλα, τους υποδέχτηκαν 170.000 διψασμένοι θεατές που χοροπηδούσαν και τραγουδούσαν και τον τελευταίο στίχο των τραγουδιών τους. Πίσω από τη σκηνή ο «διοικητής» και ψυχή του φεστιβάλ, Μάικλ Ιβις, δεν μπορούσε να κρύψει την ικανοποίησή του. Τόσα χρόνια πολεμούσε να εξασφαλίσει τη συμμετοχή των Στόουνς.

Ο Μικ με ένα πράσινο λαμπερό σακάκι που γρήγορα ξεφορτώθηκε, ο Κιθ με αμφίεση πειρατή και ο Τσάρλι Γουότς ως δανδής έκλεισαν το στόματα όσων έλεγαν ότι πέρασε πια η μπογιά τους. Και παρόλο που ο τελευταίος είχε δηλώσει, «ειλικρινά, δεν θέλω να παίξω στο Γκλάστονμπερι, μου τη σπάει να φυσάει και να παίρνει ο αέρας τα πιάτα από την ντραμς», έδωσε ρέστα στα κρουστά του. Αντιθέτως, ο Κιθ, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, ήταν ο αδύναμος κρίκος της βραδιάς, καθώς δεν έφτασε σε απόδοση τον νεανικό του εαυτό.

Στο σύνολό τους, ωστόσο, οι Στόουνς ήταν καλοκουρδισμένοι και προετοιμασμένοι. Είχαν φτιάξει το καινούργιο τραγούδι «Glastonbury Girl», που μιλούσε για το ecstasy και υγρές καταστάσεις. Ξεκίνησαν με μεγάλες επιτυχίες τους, όπως τα «Jumping Jack Flash», «It’s Only Rock ’n’ Roll», «Paint It Black» και «Gimme Shelter», συνέχισαν με δύο δυνατές εκτελέσεις του «You Got the Silver» και του «Can’t You Hear Me Knocking». Στο «Sympathy for the Devil» η σκηνή πήρε κυριολεκτικά φωτιά από τα βεγγαλικά, το «You Can’t Always Get What You Want» το ερμήνευσαν με εορταστικό τρόπο.

Ηταν εν ολίγοις μια μεγάλη δοκιμασία μπροστά σε ένα κοινό με τα μισά τους χρόνια, στο οποίο όφειλαν να υπενθυμίσουν ότι το ροκ δεν γερνά κι ότι οι μεγάλοι καλλιτέχνες δεν μασάνε από αχανείς σκηνές. Δυόμισι ώρες έπαιζαν. Για αποχαιρετισμό ερμήνευσαν το «Satisfaction».

Οπως καταλαβαίνετε, οι εμφανίσεις των Νικ Κέιβ με τους Bad Seeds, Portishead, Arctic Monkeys, Ελβις Κοστέλο, Mumford & Sons, Public Enemy και Smashing Pumpkins (στην ίδια και τις τριγύρω σκηνές του φεστιβάλ) απλώς επισκιάστηκαν…

Μ.Κ.

Scroll to top