Σημειώσεις ενός μετανάστη

Δουλεύω σε ένα σπίτι, βοηθώ ένα παιδί που δυσκολεύεται να περπατήσει. Την Τρίτη 25 Ιουνίου, 9 το πρωί, κατέβηκα στον σταθμό Αττική και άρχισα να περπατάω προς την Αχαρνών. Σε ένα στενό είδα ξαφνικά πάρα πολλά άτομα να τρέχουν προς το μέρος μου. Μπορεί να ήταν και είκοσι. Ολοι νεαροί. Χωρίς να ρωτήσουν τίποτα, άρχισαν να με χτυπάνε με κλομπ και ρόπαλα. Δεν φορούσαν κουκούλες, φορούσαν όμως μαύρα ρούχα με το σήμα της Χρυσής Αυγής. Ηταν τόσο ξαφνικό, που δεν πρόλαβα να κοιτάξω καλά τα πρόσωπα τους.

Εχουν χτυπήσει πολλούς από τους φίλους μου και κάθε φορά λένε τα ίδια πράγματα: «Να φύγεις, να πας στη χώρα σου, σκυλάραπα, το Θεό σου!» και «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες». Κάποιοι βγήκαν στα μπαλκόνια και φώναζαν να με αφήσουν και ύστερα, από τα πολλά χτυπήματα, λιποθύμησα.

Ανοιξα τα μάτια μου και ήμουν σ’ ένα ασθενοφόρο που πήγαινε γρήγορα προς το νοσοκομείο. Με ρωτούσαν εάν θυμάμαι τίποτα. Στην αρχή δεν θυμόμουν, αλλά σιγά σιγά θυμήθηκα τα πάντα. Φτάσαμε στο νοσοκομείο. Οι γιατροί άρχισαν να μου κάνουν τις πρώτες εξετάσεις και να μου παρέχουν τις πρώτες βοήθειες. Κατάλαβα ότι οι ναζί μού είχαν κλέψει και το κινητό. Ακόμα και τώρα πονάω από τα χτυπήματα. Είχαν έρθει και αστυνομικοί. Μάλλον τους είχαν καλέσει οι κάτοικοι της περιοχής. Μου εξήγησαν ότι θα περιμένουν να τελειώσω και μετά θα με πάνε στο αστυνομικό τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα για να με ρωτήσουν διάφορα.

Υστερα από ώρες, με πήγαν στο Τμήμα και άρχισαν με ρωτούν τι και πώς έγινε. Τους περιέγραψα ακριβώς την επίθεση. Μου είπαν «Εντάξει, όταν πιάσουμε κάποιους για ρατσιστική επίθεση, θα σε πάρουμε τηλέφωνο να έρθεις να τους αναγνωρίσεις». Ηξερα και από τους φίλους μου ότι η αστυνομία δεν πιάνει κανέναν και πολλές φορές κάνει τα στραβά μάτια. Οπότε, απλά χαμογέλασα και βγήκα από το Τμήμα.

Για τρεις μέρες ήμουν πάρα πολύ στενοχωρημένος. Σε τι ακριβώς φταίω; Εάν φύγουμε εμείς οι πρόσφυγες από εδώ, ποιοι άραγε έχουν σειρά; Νομίζουν ότι μας αρέσει που είμαστε στην Ελλάδα, μακριά από τα σπίτια μας; Νομίζουν ότι έφυγα από τη χώρα μου επειδή το ήθελα; Ενα πράγμα ξέρω πάρα πολύ καλά σε αυτή τη ζωή: Ο,τι δίνεις, παίρνεις.

Σαμόρα (Τανζανία)

Επιμέλεια: Μοχαμάντ Βαχέντι και Χάλεντ Τάχερ