Της Ελλης Πάνου

 

^[1]Ο Νόα Πόζνερ ήταν το νεότερο θύμα της σφαγής στο Sandy Hook, ένας μικρός «εξερευνητής», όπως λένε οι φίλοι του, ιδιαίτερα ώριμος για την ηλικία του. Η δίδυμη αδελφή του, Αριελ, γλίτωσε κατά τύχη από την τυφλή μανία του δράστη. Ο συμμαθητής τους, Τζακ Πίντο, λίγο μεγαλύτερος, μόλις έξι ετών, έπεσε νεκρός από τον καταιγισμό των πυροβολισμών. Του άρεσε η πάλη και αγαπούσε τον αθλητισμό.

 

Τα δυο αγοράκια ήταν τα πρώτα που κηδεύτηκαν στη μικρή πόλη του Κονέκτικατ και οι τραγικές εικόνες από τα μικρά φέρετρα έγιναν ο εφιάλτης για εκατομμύρια γονείς σε όλη τη χώρα, που έστελναν χθες, πρώτη ημέρα της εβδομάδας, τα παιδιά τους πίσω στο σχολείο. Το κουδούνι χτύπησε μέσα σε αυξημένα μέτρα ασφαλείας, ειδικά στα σχολεία του Κονέκτικατ και της Νέας Υόρκης, με τα μεγάφωνα να προτρέπουν δασκάλους και μαθητές να «μην αφήνουν ξένους να μπαίνουν στις εγκαταστάσεις».

 

Στο Νιουτάουν είναι άγνωστο πότε θα αρχίσουν πάλι τα μαθήματα. Για να είναι τα παιδιά απασχολημένα, αθλητικοί σύλλογοι οργανώνουν κάθε είδους ομαδικά παιχνίδια -από αγώνες μέχρι επιτραπέζια, ζωγραφική και χειροτεχνία- έως ότου η κοινότητα αποφασίσει τι θα γίνει με το διάτρητο από σφαίρες σχολείο, που έγινε πεδίο βολής θανάτου από τον 20χρονο Ανταμ Λάνζα.

 

Οπως ανέφερε η αστυνομία, θα πρέπει να περάσουν αρκετές εβδομάδες για να υπάρξει πλήρης καταγραφή των γεγονότων, πριν και μετά το μακελειό. Ο νεαρός δράστης, είπαν πάντως οι αρχές, είχε μαζί του εκατοντάδες σφαίρες για τα δυο περίστροφα που έφερε πάνω του και την ημιαυτόματη καραμπίνα Bushmaster AR 15 που ως επί το πλείστον χρησιμοποίησε, ένα επιθετικό όπλο που στην αυτόματη έκδοση του χρησιμοποιείται και από τους στρατιώτες στο Αφγανιστάν, κοστίζει λιγότερο από 1.200 δολάρια και για την αγορά του οποίου ο νόμος στην πολιτεία του Κονέκτικατ δεν απαιτεί ειδική άδεια.

 

«Φέρουμε την ευθύνη για κάθε παιδί… Αυτό είναι το πρώτο μας καθήκον, να φροντίζουμε τα παιδιά μας. Είναι η πρώτη μας δουλειά. Εάν δεν κάνουμε αυτό σωστά, τότε δεν κάνουμε τίποτα σωστά» είπε ο Μπαράκ Ομπάμα, μιλώντας στην τελετή μνήμης των θυμάτων στο Νιουτάουν, μια πόλη την οποία είχαν διχάσει τα όπλα πολύ πριν το τραγικό μακελειό της Παρασκευής.

 

Ο κόσμος στις αγροτικές περιοχές γύρω από το Νιουτάουν είχε συνηθίσει χρόνια τώρα στον ήχο των πυροβολισμών. Υπάρχουν άλλωστε αρκετοί σύλλογοι ψαράδων και κυνηγών εκεί. Τα τελευταία δύο χρόνια όμως, οι πυροβολισμοί είχαν πυκνώσει και ακούγονταν και εκρήξεις από διαφορετικά, καινούργια σημεία. Κοντά σε ένα πάρκο για τροχόσπιτα. Σε μια προβλήτα όπου έδεναν βάρκες. Γύρω από μεγάλες βίλες κι ένα Δημοτικό Σχολείο.

 

Ωστόσο οι προσπάθειες της αστυνομίας να ελέγξει την αγορά και χρήση όπλων κατέληξε πέρσι σε θυελλώδη καβγά μεταξύ δύο αντιλήψεων: των παραδοσιακών κυνηγών και των «διακριτικών» κατόχων όπλων από τη μια πλευρά και, από την άλλη, των «φίλων» των επιθετικών όπλων αλλά και του Εθνικού Ιδρύματος Σκοποβολής, που είχε μετακομίσει πρόσφατα εκεί και είναι το δεύτερο πιο ισχυρό λόμπι υπέρ της οπλοκατοχής.

 

Δεν είχε τεθεί, όμως, ποτέ θέμα καθολικής απαγόρευσης. Το Νιουτάουν, μέχρι τη μοιραία Παρασκευή, ήταν μια βουκολική πόλη της Νέας Αγγλίας, που είχε εξοικειωθεί με τα όπλα και ένιωθε τουλάχιστον άβολα σε κάθε συζήτηση για τον έλεγχό τους. H μάχη για την αλλαγή της νομοθεσίας σε μια περιοχή σαν κι αυτή δείχνει πως και η παραμικρή προσπάθεια να επιβληθούν περιορισμοί μπορεί να συναντήσει μεγάλη αντίσταση.

 

«Κάτι πρέπει να γίνει» υποστήριξε με θέρμη ο Τζόελ Φάξον, κυνηγός και μέλος της επιτροπής κατά των επιθετικών όπλων της πόλης. «Αυτά δεν είναι τα όπλα που χρειάζεται ο κόσμος. Αυτά είναι όπλα για οπλοστάσια και βρίσκονται στα χέρια μανιακών που εισβάλλουν σε σχολεία, πλήρως εξοπλισμένοι. Ζούμε σε πόλη. Οχι σε εμπόλεμη ζώνη!»

 

Δεν υπάρχουν λόγοι ανησυχίας, ανταπάντησε το Ιδρυμα Σκοποβολής, συνεπικουρούμενο στα επιχειρήματά του από μια μεγάλη μερίδα κατοίκων που προέβαλε οργισμένη αντίσταση, με το επιχείρημα ότι έχει μπει στο στόχαστρο η ελευθερία τους και ότι «τα όπλα δεν σκότωσαν αυτά τα παιδιά, αλλά είναι ένα έγκλημα που διέπραξε ένας διαταραγμένος άνθρωπος».

 

Εχοντας πληρώσει αβάσταχτο φόρο αίματος στον βωμό μιας ανυποχώρητης αντίληψης και παρ' όλο που κανείς από τους περίπου 30.000 κατοίκους του δεν έχει μείνει ανέγγιχτος από την τραγωδία, το Νιουτάουν έχει εμπλακεί σε μια αγωνιώδη διαμάχη: πώς να προστατευτούν καλύτερα τα δικαιώματα των συνετών κατόχων όπλων, προλαμβάνοντας ταυτόχρονα ένα άλλο μακελειό. Ορισμένοι είπαν πως δεν είναι έτοιμοι να παραδώσουν τα όπλα τους, άλλοι έφτασαν στο σημείο να υποστηρίξουν ότι ο εξοπλισμός των δασκάλων είναι η καλύτερη λύση για την ασφάλεια στα σχολεία.

 

Η Νέα Αγγλία, όμως, και ειδικά το Κονέκτικατ, έχουν ιδιαίτερη σχέση με τα όπλα, αφού ήταν η καρδιά των βιομηχανιών κατασκευής τους: Colt, Remington, Savage Arms, όλες έχουν ρίζες εκεί. Δεν είναι τυχαίο ότι μερικά χιλιόμετρα από το Νιουτάουν, στο γειτονικό Ντάνμπερι, μια ημέρα μετά το μακελειό, ο κόσμος έκανε ουρά στο τμήμα πώλησης όπλων μεγάλου πολυκαταστήματος.

 

Σε εθνικό επίπεδο, ωστόσο, μπορεί η τυφλή στόχευση μικρών παιδιών, αυτήν τη φορά να ξυπνήσει τους Αμερικανούς από τον λήθαργο και την αυταπάτη. Τουλάχιστον ώς ένα σημείο. Ο βουλευτής των Δημοκρατικών Τζο Μάντσιν, κυνηγός και σταθερός υποστηρικτής της οπλοκατοχής, ζήτησε από το Κογκρέσο και τη βιομηχανία όπλων να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι και να βρουν «μια λογική προσέγγιση» για τον περιορισμό στην αγορά επιθετικών όπλων, ενώνοντας τη φωνή του με αρκετούς άλλους πολιτικούς, πολέμιους ή υπερασπιστές της οπλοκατοχής.

 

Και στο δικό τους «οπλοστάσιο» έχουν επιστολές κατοίκων του «άλλου» Νιουτάουν, όπως αυτή από τον 49χρονο Τιμ Νόρθροπ, που εστάλη στους γερουσιαστές Μπλούμενταλ και Μέρφι του Κονέκτικατ: «Οι κάτοικοι της Πολιτείας σας έχουν δεχθεί επίθεση κι έχουν δολοφονηθεί», γράφει ο Τιμ. «Απαιτούμε από εσάς να αναλάβετε ηγετικό ρόλο για την ψήφιση νόμων υπέρ του ελέγχου των όπλων. Βρείτε το κουράγιο να υψώσετε το ανάστημά σας γι' αυτά τα παιδιά που σφαγιάστηκαν».