→«Πρόσφατα το ΚΚΕ πούλησε σε ιδιώτη δύο δημόσιες συχνότητες, καθ’ όλα κρατική ιδιοκτησία, αδιαφορώντας πλήρως για τον ανήθικο χαρακτήρα της ενέργειάς του, τόσο όσο αδιαφορούσαν και οι καλόγεροι του Αγίου Ορους για τις αγοραπωλησίες ακίνητης κρατικής περιουσίας»
Του Πέτρου Θ. Πιζάνια*
Η ελληνική κοινωνία παραμένει οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά καθηλωμένη με τη συνέργεια μιας πλειάδας ψευδοδομών, των οποίων το κοινό χαρακτηριστικό είναι ότι παριστάνουν δημόσια κάτι το οποίο δεν είναι στην πραγματικότητα και ταυτοχρόνως συγκεντρώνουν μεγάλα τμήματα της δημόσιας δύναμης. Το πεδίο των μέσων ενημέρωσης το ελέγχουν επιχειρήσεις οι οποίες παριστάνουν τις ενημερωτικές, ενώ στην πραγματικότητα είναι προπαγανδιστικές, και πολιτιστικά έχουν προ πολλού υιοθετήσει τον πολιτισμό του κομμωτηρίου και του νεοπλουτισμού. Οικονομικά, οι ίδιες αυτές επιχειρήσεις, καθ’ όλα ιδιωτικές, παριστάνουν πως λειτουργούν με βάση την αγορά, ενώ εμπράκτως υπάρχουν χάρη σε δωρεές του κράτους, δηλαδή δημόσιου πλούτου όπως οι συχνότητες που εκπέμπουν, το de facto ακαταδίωκτο κτλ. Οι εργολάβοι και προμηθευτές που κατέχουν τις μετοχές τους και αυτοί παρασιτούν σε βάρος του κράτους, δηλαδή των πολιτών, με χάρες πολιτικές, όπως να βάζουν διόδια σε δρόμους άσχετους για να τους κατασκευάσουν τελικά χωρίς να συμβάλουν ούτε ένα ευρώ και άλλους δρόμους πιθανότατα άχρηστους και σίγουρα με τριπλάσιο κόστος.
Οι τράπεζες χρεώνουν τα κεφάλαια που δανείζονται από την ΕΚΤ στους πολίτες, αλλά παραμένουν ιδιωτικές, ασκώντας μάλιστα τη διαχείριση των κεφαλαίων που δεν τους ανήκουν σύμφωνα με τα γούστα τους. Στο ίδιο πνεύμα παρουσιάζονται δημόσια δικηγόροι-κοράκια, που όμως δηλώνουν επιστήμονες∙ καθηγητές ΑΕΙ, κατά κανόνα με κάποια ειδίκευση στα χρηματοπιστωτικά και σύμβουλοι τραπεζών, ενώ παρουσιάζονται με τον μανδύα του ανεξάρτητου επιστήμονα, τελικά μιλάνε άρρητα για λογαριασμό των εργοδοτών τους. Ο κατάλογος των ιδιωτικών επιχειρήσεων των οποίων τα κεφάλαια οφείλονται εξ ολοκλήρου στη δωρεάν σίτιση στο κρατικό πρυτανείο, και εντέλει στις πλάτες των πολιτών, όπως και οι θεσμικές πλαστοπροσωπίες πλειάδας ατόμων και ειδικών θεσμών που παριστάνουν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που είναι, είναι ατελείωτος. Το πρόβλημα θα ήταν σοβαρό μεν, αλλά ενδεχομένως αντιμετωπίσιμο, αν δεν είχε επεκταθεί και σε ορισμένα πολιτικά κόμματα και στην ίδια την κυβέρνηση.
Ητελευταία, για παράδειγμα, παριστάνει ότι κυβερνάει δημοκρατικά, ενώ στην πραγματικότητα ως κοινός υπάλληλος εκτελεί εντολές των δανειστών, οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα την κατάλυση της πολιτικής κυριαρχίας της χώρας.
Πρόσφατα το ΚΚΕ πούλησε σε ιδιώτη δύο δημόσιες συχνότητες, καθ’ όλα κρατική ιδιοκτησία, αδιαφορώντας πλήρως για τον ανήθικο χαρακτήρα της ενέργειάς του, τόσο όσο αδιαφορούσαν και οι καλόγεροι του Αγίου Ορους για τις αγοραπωλησίες ακίνητης κρατικής περιουσίας, την οποία μάλιστα χρησιμοποιούσαν πολίτες για την επιβίωσή τους. Να θυμίσω πως το ΚΚΕ επανειλημμένα είχε δημόσια αρνηθεί τον έλεγχο των οικονομικών του με ιδεολογικά προσχήματα του τύπου «εμείς δεν θα ανεχτούμε τον έλεγχο του καπιταλιστικού κράτους». Αλλά ταυτοχρόνως, αν και από τα πολύ μικρά κόμματα του Κοινοβουλίου, διατηρούσε τα πρωτεία στην οικονομική δύναμη μεταξύ όλων των πολιτικών κομμάτων της χώρας. Ομως, όπως σε όλες τις ιστορίες που ασμένως επιδιώκουν να κρύβουν με λόγια αλλότριες πραγματικότητες, ήρθαν οι δύσκολοι καιροί της κρίσης. Το ΚΚΕ, αφού πρώτα εφάρμοσε στους εργαζόμενους των επιχειρήσεών του όλους τους αντεργατικούς νόμους, τους οποίους ως κόμμα κατήγγειλε με υψηλές ιδεολογικές κορόνες, συνέχισε με απολύσεις και τώρα περνάει στο ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας, που δεν του ανήκει αλλά νέμεται κατά παραχώρηση. Σε τι λοιπόν διαφέρει αυτό το κόμμα από τους καπιταλιστές, και μάλιστα κρατικοδίαιτους ελληναράδες, τους οποίους ασταμάτητα καταγγέλλει; Σε τίποτε. Απλώς και το ΚΚΕ, έχοντας δημόσια αναλάβει, μάλιστα εργολαβικά, τον ρόλο του επαναστάτη, αποδεικνύεται ότι συνιστά και αυτό μια ακόμη ψευδοδομή, πολιτική στην περίπτωσή του, της οποίας ο δημόσιος λόγος χρησιμεύει απλώς για να συγκαλύπτει τις στυγνά αγοραίες πρακτικές του.
Το πολιτιστικό επίπεδο αυτών των ψευδοδομών, πολιτικών, επιχειρηματικών, επιστημονικών και άλλων, επειδή είναι απολύτως και μόνο προσχηματικό, κινείται αναγκαστικά μεταξύ στυγνής προπαγάνδας, όπως οι ειδήσεις στα μεγάλα κανάλια και τις αντίστοιχες εφημερίδες των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, και για τις άλλες ώρες και σελίδες διατηρούν ένα επίπεδο μεταξύ κομμωτηρίου και σκυλάδικου για νεόπλουτους. Υπάρχει όμως και η ανοϊκή εκδοχή του πολιτισμού των ψευδοδομών, όπως το κανάλι του ΚΚΕ. Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω ότι το κανάλι του κόμματος που ισχυρίζεται ότι είναι υπέρ της μόρφωσης του λαού πρόβαλλε με δική του επιλογή αποκλειστικά και μόνο ταινίες από τα προπαγανδιστικά κατακάθια του σοβιετικού σταλινισμού.
Εκτιμώ πως αυτός ο κόσμος των προσχημάτων, μαζί με τα κοινωνικά προσαρτήματά του, θα πρέπει σήμερα πλέον, τον τέταρτο χρόνο της κρίσης, να αντιπροσωπεύει περίπου το 25% του πληθυσμού. Αλλά νέμεται με ποικίλες κατανομές και με ποικίλους τρόπους οπωσδήποτε τα δύο τρίτα του δημόσιου πλούτου. Και επίσης αποτρέπει με όλα τα μέσα ισχύος, που μόνο αυτό διαθέτει, την αναδιάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας και του κράτους.
Πρόκειται για μια πλειάδα ψευδοδομών από τις οποίες εδώ απλώς υπαινίχθηκα μόνο τις ισχυρότερες – τράπεζες, επιχειρήσεις, κόμματα. Ολες όμως είναι βουλιαγμένες στα χρέη και την ανομία και μαζί στον αμοραλισμό (τι να πει κανείς για το ΠΑΣΟΚ;). Πολλοί μιλάνε για την αναπόφευκτη πτώση τους, πιστεύοντας στη νομοτέλεια της κρίσης. Αλλά φοβάμαι πως ξεχνάνε ότι μεγάλα κομμάτια τους πέφτουν ήδη στα δικά μας κεφάλια, και θα συνεχίσουν, εφόσον βέβαια και εμείς εξακολουθήσουμε ως πολίτες να είμαστε τόσο υπομονετικά και καλά παιδιά όσο έως σήμερα.
……………………………………………………………………………………………………………………
*Καθηγητής Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, Τμήμα Ιστορίας, Ιόνιο Πανεπιστήμιο
