25/08/13 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Από τη Σταδίου μέχρι την Αμοργό

Κανονικά σήμερα θα έπρεπε η στήλη να τσαλαβουτάει σε γαλανά νερά και να κάνει μακροβούτια σε χωριάτικες σαλάτες. Αλλά η κυρία Μ. μάς άλλαξε τα σχέδια, καλή της ώρα. Κι επειδή δεν είναι η μόνη, αλλά είναι πολύ χαρακτηριστική, σήμερα «οι γειτονιές» θα πουν όλα τα ευχαριστώ που χρωστάνε εδώ και κάποιους μήνες.
      Pin It

Κανονικά σήμερα θα έπρεπε η στήλη να τσαλαβουτάει σε γαλανά νερά και να κάνει μακροβούτια σε χωριάτικες σαλάτες. Αλλά η κυρία Μ. μάς άλλαξε τα σχέδια, καλή της ώρα. Κι επειδή δεν είναι η μόνη, αλλά είναι πολύ χαρακτηριστική, σήμερα «οι γειτονιές» θα πουν όλα τα ευχαριστώ που χρωστάνε εδώ και κάποιους μήνες.

 

 

Της Ντίνας Δασκαλοπούλου

 

Οταν χτυπάει το κινητό σου και βλέπεις τη λέξη «εφημερίδα» να αναβοσβήνει, σπανίως είναι για καλό. Κάποιος δολοφονήθηκε; Κάπου πήρε φωτιά; Κάπου έκαναν ντου τα ΜΑΤ; Την Τρίτη όμως το τηλεφώνημα ήταν διαφορετικό: «Μια κυρία διάβασε για τον άστεγο δίπλα στην εφημερίδα και θέλει να βοηθήσει». Δεν ξέρω τίποτα για την κυρία Μ.: ούτε πόσων χρόνων είναι, ούτε τι δουλειά κάνει, ούτε πού μένει. Ξέρω μόνο τη φωνή της: ευγενής και χαμηλών τόνων, με ρωτάει πού ακριβώς στήνει το τσαρδί του ο άνθρωπός μου. «Ο άνδρας μου πέθανε και σκέφτηκα ότι το καλύτερο μνημόσυνο είναι να δώσω τα χρήματα στον κύριο που αναφέρετε», μου λέει. «Δεν θέλω να τα πάρουν οι παπάδες και τα γραφεία τελετών. Μακάρι να είχα περισσότερα, αλλά δεν…» Η κυρία Μ. δεν ήθελε να γραφτεί το όνομά της ούτε καν να δώσει τα χρήματα αυτοπροσώπως – ήθελε απλώς να βοηθήσει.

 

Δεν είναι μια, δεν είναι δυο, είναι δεκάδες οι άνθρωποι σαν την κυρία Μ. που γνώρισα φέτος. Ετσι, ανάμεσα σε ανοιχτές βαλίτσες, μάσκες, βατραχοπέδιλα κι αντηλιακά, σήμερα νομίζω πως εκτός από τα αντίο των διακοπών, χρωστάω και μερικά ευχαριστώ. Αυτή η στήλη κι ολόκληρη η ερευνητική δουλειά που έγινε φέτος –δεκάδες ταξίδια, εκατοντάδες χιλιόμετρα, αμέτρητα μερόνυχτα μακριά από το σπίτι μου– έγινε χάρη στην έμπρακτη αλληλεγγύη δεκάδων ανθρώπων: άλλοι άνοιξαν τα σπίτια τους, άλλοι διέθεσαν μεταφορικά μέσα, άλλοι μαγείρεψαν και κάποιοι άλλοι χρηματοδότησαν. Είκοσι χρόνια μετά τη μέρα που έφυγα από το πατρικό μου, φέτος χρειάστηκε να βάλουν χρήματα οι γονείς μου, η γιαγιά μου, ο καλός μου. Οχι για να πληρωθεί το πετρέλαιο, αλλά για να στηρίξουν μια δημοσιογραφία που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει τρόπος άλλος να γίνεται στη σημερινή συνθήκη, παρά μόνο μέσα από τέτοια εγχειρήματα.

 

Το δεύτερο μεγάλο ευχαριστώ πάει σε όλους εσάς που δείξατε αλληλεγγύη ο καθένας με τον τρόπο του: στέλνοντας καλούδια στα γραφεία μας, γράφοντας υποστηρικτικά μέιλ, αγοράζοντας και διαδίδοντας την εφημερίδα. Το να αγοράζεις καθημερινά ένα έντυπο όταν μετράς ακόμα και τα ψιλά για τα τσιγάρα μού μοιάζει πιο σπουδαίο από την πιο βαρύγδουπη πολιτική δήλωση. Ειδικά για τους αναγνώστες αυτής της στήλης, το ευχαριστώ είναι μια χλομή λέξη για να αποτυπώσει τη βαθιά ευγνωμοσύνη: δεν υπήρξε ούτε ένα Σάββατο που να διαβάσατε ότι κάποιος, κάπου, χρειάζεται στήριξη και να μην ανταποκριθήκατε.

 

Το κείμενο γράφεται σε μια καταπράσινη βεράντα, κάτω από το αυγουστιάτικο φεγγάρι, υπό τους ήχους του βιολιού και του μαντολίνου. Στο νησί που βρίσκομαι έγινε το πιο βραχύβιο από όλα τα πειράματα αυτοδιαχείρισης που έχουμε δει ώς τώρα. Το δημοτικό κάμπινγκ των Καταπόλων της Αμοργού άνοιξε τον Ιούλιο, πριν οι αρχές του τόπου το κλείσουν ξανά μόλις 20 μέρες μετά, γιατί… δεν είχε άδεια. Οι εθελοντές από όλη τη χώρα που φιλοξενούνταν εκεί εκδιώχτηκαν, ενώ εκατοντάδες άλλοι που ετοιμάζονταν να κατέβουν στα Κατάπολα αναγκάστηκαν να ανακρούσουν πρύμναν. Ολα αυτά στο φόντο ανακοίνωσης της Χρυσής Αυγής που καλούσε σε εγρήγορση κατά «της βίλλας Αμαλίας που τώρα στήνεται στα νησιά», με «700 αναρχοάπλυτους που έχουν καταλάβει το κάμπινγκ». Παρόλο που κάποιοι συσχετίζουν την απόφαση του δημάρχου με τις οιμωγές των ναζί, θα ήταν αστείο να υποστηριχτεί ότι το ναζιστικό αυτό μόρφωμα μπορεί να υπαγορεύει την ατζέντα σε εκλεγμένους άρχοντες. Απλώς το δημοτικό συμβούλιο ζήτησε από τους εθελοντές να παρουσιάσουν νομικό πλαίσιο με βάση το οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει το κάμπινγκ. Ετσι, από τις 10 του μήνα έχουν στα χέρια τους την καινούργια πρόταση: να τεθεί υπό την αιγίδα του Ναυτικού Ομίλου, ο οποίος θα αναλάβει την ευθύνη ως νομικό πρόσωπο. Τα κακά νέα είναι πως έκτοτε το δημοτικό συμβούλιο δεν έχει συνεδριάσει και το κάμπινγκ στέκει άψυχο και βουβό. Τα καλά νέα είναι πως η σεζόν ακόμα δεν έχει τελειώσει: την Πέμπτη το τοπικό συμβούλιο γνωμοδότησε υπέρ της επαναλειτουργίας του κάμπινγκ υπό το νέο πλαίσιο. Ετσι, αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον η επόμενη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου και, κυρίως, το σκεπτικό που θα αναπτύξουν οι σύμβουλοι, είτε τοποθετηθούν υπέρ είτε κατά ενός τέτοιου εγχειρήματος. Γιατί τα ερωτήματα που θα κληθούν να διαπραγματευτούν έχουν πολύ μεγαλύτερο βάθος από το προφανές: αν θα επιτρέψουν ή όχι σε μερικές εκατοντάδες σκηνίτες να μπουν στον δημοτικό χώρο.

 

Μου έμειναν μόλις 50 λέξεις κι είναι πολλά ακόμα όσα θα ήθελα να σας πω, αλλά ας είναι… Οταν ήμουν μικρή η γιαγιά μου έλεγε ένα τραγούδι που αγαπούσα αλλά δεν πολυκαταλάβαινα: «Η αγάπη θέλει φίλημα κι ο πόλεμος τραγούδι». Από πόλεμο χορτάσαμε τρία χρόνια τώρα – τόσο που ξεχάσαμε και τα φιλιά και τα τραγούδια. Ευτυχώς όμως πάντα εμφανίζεται μια κυρία Μ. στη σωστή στιγμή και μας το θυμίζει.

 

…………………………………………………………

 

Το σκίτσο έφτιαξε το πενάκι του Αντώνη Πάσσαρη ειδικά για τη στήλη μας. Ευχαριστούμε από καρδιάς. Οι «γειτονιές» επιστρέφουν τον Σεπτέμβρη.

 

…………………………………………………………

 

Οι σελίδες μας είναι ανοιχτές σε ομάδες, δράσεις, οργανώσεις που προωθούν την ιδέα της αλληλεγγύης. Επικοινωνείτε μαζί μας στο [email protected] και στο 6974-733323.

 

Scroll to top