Της Πέπης Ρηγοπούλου

^[1]Είχα κάποια χρόνια να κατέβω στην Επίδαυρο. Εφτασα σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο για να παρακολουθήσω μία σειρά από θεατρικές παραστάσεις στο μικρό αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, σ’ έναν χώρο που εξακολουθεί να αλλάζει μορφή καθώς οι αρχαιολογικές εργασίες συνεχίζονται υπό τη διεύθυνση του Βασίλη Λαμπρινουδάκη. Δεν ήθελα να φύγω. Λουσμένο στο φως και στον ιδρώτα της ζέστης, καλοδεχούμενης αυτό το αυστηρό καλοκαίρι, αλλά και στο φως του φεγγαριού, αυτήν τη μοναδική αυγουστιάτικη πανσέληνο, το θέατρο της Μικρής Επιδαύρου είναι άλλος ένας χώρος εμπειρίας. Κάτι συμβαίνει όταν ανεβαίνεις τα άδεια σκαλιά του που γεμίζουν σιγά σιγά από κόσμο που έρχεται ο πιο πολύς από τις γύρω περιοχές αλλά και από άλλα μέρη της Ελλάδας, του κόσμου.

Θυμάμαι την πρώτη εμπειρία του Εουτζένιο Μπάρμπα από το άλλο, το μεγάλο θέατρο. Οταν ξύπνησε στην πρώτη και τελευταία περιήγησή του ένα πρωί και κατάλαβε ότι είχε κοιμηθεί εκεί δίπλα. Εκτοτε δεν θέλησε να ξαναπλησιάσει ούτε σαν καλλιτέχνης τον χώρο αυτόν της μοναδικής εμπειρίας. Για να μην τη σβήσουν οι άλλες, οι επόμενες. Η επανάληψη της πρώτης στιγμής, που θα πάψει έτσι να είναι μόνη. Που θα παλεύει με τις επόμενες για να σταθεί του ύψους και του βάθους.

Προχθές, Δευτέρα 26 Αυγούστου, πρωί, το πανέμορφο ξύλινο πατάρι που ντύνει την ορχήστρα του θεάτρου καθώς και οι επικαλύψεις των σκαλιών που οδηγούν ώς και στις ψηλότερες θέσεις ξεστήθηκαν από τους εργάτες του συνεργείου Λαζαρίδη την ίδια σχεδόν ώρα που διαλύονταν και τα σκηνικά των πέντε παραστάσεων του Θεάτρου για την Παγκόσμια Κρίση (World Crisis Theatre), για να ταξιδέψουν στην Αθήνα όπου θα συνεχίσει η θεατρική ζωή του Cyclops survival, της σύνθεσης σατυρικού δράματος και πολιτικού μιούζικαλ, που ήταν ελληνική συμβολή από το Κέντρο Κλασικού Δράματος και Θεάματος στις τριήμερες διεθνείς θεατρικές εκδηλώσεις από τις 23 μέχρι και τις 25 Αυγούστου.

Οι ώρες που ξεστήνονται τα σκηνικά, αυτά τα σπίτια της φαντασίας, μοιάζουν με τις ώρες που γκρεμίζονται τα άλλα σπίτια, τα «κανονικά», αυτά που τα νομίζουμε πρόσκαιρα και που καμιά φορά έχουν μια ζωή πιο πρόσκαιρη παρά τα άλλα. Είναι οι ώρες που επιστρέφουν και γεμίζουν τους αδειανούς χώρους μορφές παρούσες μέσα στην απουσία, στιγμές που γράφτηκαν μέσα μας. Εζησα τέτοιες στιγμές στη διάρκεια των πέντε παραστάσεων από τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γερμανία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα. Στιγμές υποκριτικής ερμηνείας, εικόνες, ήχους, μουσικές που έστηναν κόσμους που άρθρωναν μια απάντηση στην τραγωδία της κρίσης που τσακίζει τον κόσμο. Ομως ίσως η στιγμή που συνοψίζει την επιτυχία αυτού του πειράματος δημιουργικού ευρωπαϊκού διαλόγου είναι η ώρα που η θορυβώδης παρέα των ηθοποιών ετοιμάστηκε να ανέβει στα πούλμαν. Κανείς δεν ήθελε να φύγει από την Επίδαυρο. Κάποιοι λίγοι Γερμανοί, αγόρια και κορίτσια, έμειναν για λίγο ακόμη. «Θα γυρίσουμε με οτοστόπ» δήλωσαν απαντώντας στις επιφυλάξεις μου. «Εχουμε γυρίσει έτσι και όλη τη Λατινική Αμερική». Θεατρικές διεθνείς διαδρομές και συναντήσεις φωτισμένες από το φεγγάρι στη «μικρή» Επίδαυρο. Μια ελπίδα ότι μπορούμε να αντισταθούμε με τη δημιουργία.