→Ο Ματέο Μπονιτσόλι μιλάει για τον Αντρέα Τρινκιέρι, τον «καλύτερο Ιταλό προπονητή», και το μεγάλο στοίχημα που βάζει με την Εθνική Ελλάδας στο Ευρωμπάσκετ

Του Γιάννη Ντεντόπουλου

^[1]Παρακολουθώντας τον Αντρέα Τρινκιέρι να κάνει τον απολογισμό της προετοιμασίας της Εθνικής Ελλάδας και τις προγραμματικές δηλώσεις του εν όψει του Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας, στο μυαλό μου ήρθε μια συζήτηση που είχα τις προάλλες με έναν γνωστό στην πιάτσα συνάδελφο και συμπατριώτη του.

Στο περιθώριο του Πανασιατικού Πρωταθλήματος κουβεντιάζαμε στο σαλόνι του ξενοδοχείου «Dusit Thani» της Μανίλας με τον νυν ομοσπονδιακό του Καζακστάν Ματέο Μπονιτσόλι. Κι αφού εξαντλήσαμε τις τεχνικές διαφορές του ευρωπαϊκού με το ασιατικό μπάσκετ, ανοίξαμε το κεφάλαιο «Τρινκιέρι».

«Να ξέρεις ότι τον έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση. Σε σημείο να τον θεωρώ αυτή τη στιγμή τον καλύτερο Ιταλό προπονητή, αν φυσικά εξαιρέσουμε τον Ετορε Μεσίνα, που πλέον δεν λογίζεται Ιταλός αλλά… διεθνής», ξεκίνησε ο Μπονιτσιόλι.

Υπόψη ότι τον τοποθέτησε ψηλότερα από τον νυν προπονητή της Ιταλίας, Σιμόνε Πιανιτζάνι, ή από τον κοσμογυρισμένο δανδή Σέρτζιο Σκαριόλο.

«Το βασικό χαρακτηριστικό του είναι αυτό που έδειξε με τη δουλειά του στην Καντού. Οι ομάδες του συνδυάζουν τα αποτελέσματα με το καλό μπάσκετ. Σου αρέσει να τις βλέπεις» συνέχισε με σταθερή, κοφτή φωνή που έδειχνε ότι δεν είχε διάθεση να «πουλήσει» συμπατριωτική ή συναδελφική αλληλεγγύη.

Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα δείγματα γραφής του στον πάγκο της Εθνικής Ελλάδας συμφωνούν με τούτη τη διαπίστωση.

Η «γαλανόλευκη», τουλάχιστον στα φιλικά, έδειξε καλοδουλεμένη στην επίθεση, με γρήγορη κίνηση και κυκλοφορία της μπάλας.

«Επίσης, εσείς οι δημοσιογράφοι θα τον λατρέψετε. Στις συνεντεύξεις Τύπου δεν είναι καθόλου τυπικός ή βαρετός. Του αρέσει να χρησιμοποιεί εκφράσεις που απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν κλισέ»…

Κι εδώ δεν θα διαφωνήσουμε. Φράσεις του τύπου «δεν ήμουν μεθυσμένος όταν έκοψα τον Κατσίβελη», «δεν με αγχώνει τίποτα, εκτός ένας σεισμός ή ένα τσουνάμι» κι ακόμη «την Ελλάδα, με το ταλέντο που έχουν οι παίκτες της στην επίθεση, μπορεί να την κοουτσάρει και ο 5χρονος γιος μου» ή «μια επιτυχία στο Ευρωμπάσκετ δεν θα σώσει την Ελλάδα», όπως και να το κάνουμε… γράφουν.

Υπήρξε και η άλλη πλευρά: «Γι’ αυτόν που βγαίνει πρώτη φορά από την πατρίδα και δουλεύει για επίσης πρώτη φορά σε Εθνική ομάδα είναι μεγάλη η πίεση, όσο κι αν δεν θα το δείξει ποτέ. Για πρώτη φορά στην καριέρα του θα κοουτσάρει μαζί τόσους σταρ. Για μένα, λοιπόν, το πρόβλημα δεν είναι πόσο μπάσκετ ξέρει, αλλά πόσο γρήγορα μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη αστεριών όπως ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης, ο Φώτσης. Για να καταλάβεις, αυτή την εποχή στην μπασκετική πιάτσα ο Σπανούλης είναι… θεός. Αν ο Αντρέα τον πείσει και του εμπνεύσει σεβασμό, είναι σαν να πήρε μάστερ από το Χάρβαρντ. Και τότε η Ελλάδα θα είναι μια ομάδα ικανή για το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ».

Πλέον είναι προφανές ότι τα λόγια τελείωσαν και τη θέση της θεωρίας θα πάρει η πράξη. Κι επειδή πολλοί μεγάλοι προπονητές έχουν καταλήξει ότι «στο μπάσκετ δεν υπάρχει σωστό και λάθος», εναρμονιζόμαστε με το αυτονόητο: ας αφήσουμε τον Τρινκιέρι να κάνει τη δουλειά του κι ας τον κρίνουμε από το αποτέλεσμα, από τη στιγμή που δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε (όλοι) σε ένα άλλο «μέτρο» κοινής αποδοχής.

Μέχρι τότε, μόνο θεωρητικά μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι είναι ρίσκο που έκοψε τον Κατσίβελη, αφήνοντας την ομάδα σε ένα τόσο μακρύ τουρνουά μόνο με τρεις χειριστές της μπάλας (Σπανούλη, Ζήση, Σλούκα), εκτεθειμένη στον κίνδυνο ενός τραυματισμού, ή ότι έκοψε τον σουτέρ Κώστα Βασιλειάδη ή ότι προτίμησε τον άπειρο ρολίστα Βασίλη Καββαδά αντί του ντελικάτου Ιαν Βουγιούκα. Στο κάτω-κάτω, για τον τελευταίο, αν μη τι άλλο, πιστώνεται ότι είχε τη δύναμη να κόψει έναν παίκτη που θα έχει να κοουτσάρει τον χειμώνα στην Ούνιξ Καζάν, προτιμώντας έναν νεαρό που για άλλους θα ήταν ο… εύκολος στόχος.