To πιο δυναμικό κίνημα διαμαρτυρίας στην Καμπότζη λέγεται «Νοικοκυρές Χμερ»

Της Χριστίνας Πάντζου

Είναι γυναίκες, στη συντριπτική πλειονότητά τους νοικοκυρές. Είδαν τις Αρχές να τις διώχνουν από τα σπίτια τους, παραχωρώντας τα εδάφη τους σε ιδιωτικές εταιρείες «οικιστικής ανάπτυξης». Ρίχτηκαν στη μάχη με τη δύναμη της απελπισίας όσων χάνουν τα πάντα. Και λίγα χρόνια αργότερα οι «Νοικοκυρές Χμερ» αποτελούν το πιο δυναμικό κίνημα διαμαρτυρίας της Καμπότζης, που δεν έχει σταματήσει να διαδηλώνει, απαιτώντας το δικαίωμά τους σε γη και στέγη και την απελευθέρωση της ηγέτιδάς τους, Γιορμ Μπόπα, που με μια έωλη κατηγορία βρίσκεται από τον Δεκέμβριο του 2012 στη φυλακή.

Η Μπόμπα είναι μια κρατούμενη συνείδησης, της οποίας το μόνο έγκλημα είναι ότι πρόσφερε στις γυναίκες τις γνώσεις αλλά και το κουράγιο να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Καταδικάστηκε πρωτόδικα σε τρία χρόνια φυλάκισης με την κατηγορία της «εκ προμελέτης βίας» ως ηθικός αυτουργός -μαζί με τον σύζυγό της- μιας επίθεσης εναντίον μοτοσικλετιστών: αλλά ενώ εκείνον τον άφησαν ελεύθερο υπό όρους, εκείνη την έκλεισαν φυλακή. Η μόνη απάντηση που δίνουν οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι πως η φυλάκισή της αποτελεί ένα ακόμη μέσο εκφοβισμού.

Ολα ξεκίνησαν το 2007, όταν η κυβέρνηση εκχώρησε έναντι 79 εκατ. δολαρίων μια τεράστια έκταση στη λίμνη Μπόενγκ Κακ για οικιστική ανάπτυξη, εκδιώκοντας από τα εδάφη τους χιλιάδες οικογένειες. Σε μια συνέντευξή της στο Women News Network η Μπόπα εξήγησε πως οι γυναίκες αποφάσισαν να αποκλείσουν εξ αρχής τους άντρες από τις διαδηλώσεις. Πρώτα γιατί είναι θερμόαιμοι και μπορεί να αντιδράσουν βίαια, υπονομεύοντας τις ειρηνικές τους διαμαρτυρίες. Κι έπειτα γιατί πολλοί άντρες σε αυτή την κοινότητα δουλεύουν για την αστυνομία ή τον στρατό κι αν συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις μπορεί να έχαναν τη δουλειά τους. Επιπλέον οι Αρχές διστάζουν περισσότερο να χτυπήσουν τις γυναίκες, θεωρώντας τες «τρωτές και αδύναμες». Εκμεταλλευόμενες αυτήν ακριβώς την αντίληψη προς όφελός τους, άρχισαν να κατεβαίνουν στους δρόμους τραγουδώντας και κρατώντας λουλούδια.

Κι έτσι οι γυναίκες, νοικοκυρές στην πλειονότητά τους, όπως η 29χρονη Μπόπα, πρωταγωνίστηκαν από την αρχή στο νέο κίνημα, αναπροσδιορίζοντας τον ρόλο τους ως μητέρων και συζύγων και ανοίγοντας τη συζήτηση για τη θέση της γυναίκας στην καμποτζιανή κοινωνία. Βγαίνοντας από τη στενή σφαίρα της οικογενειακής εστίας έγιναν ορατές και απέκτησαν λόγο στη δημόσια σφαίρα, απαιτώντας να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματά τους. Ηδη το παράδειγμα των γυναικών της λίμνης Μπενγκ Κακ έχουν ακολουθήσει κι άλλες δύο ομάδες γυναικών της Πνομ Πενχ, οι οποίες επίσης μάχονται κατά της εκδίωξής τους από τα εδάφη τους. Ξέρουν ότι το τίμημα μπορεί να είναι βαρύ –μόνο πέρσι αυξήθηκαν κατά 144% οι συλλήψεις πολιτών που διαμαρτύρονταν για το δικαίωμα στη γη και τη στέγη. Αλλά δεν κάνουν βήμα πίσω. Η επόμενη μάχη τους θα δοθεί στην Πνομ Πενχ στις 7 Σεπτεμβρίου.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Τα μπόνους της… διαφοράς

Διπλάσια είναι τα μπόνους των αντρών μάνατζερ στη Βρετανία

Σύμφωνα με την τελευταία Εκθεση Αποδοχών του Ιδρύματος Μάνατζμεντ CMI, οι άντρες μάνατζερ στο Ηνωμένο Βασίλειο πληρώνονται μπόνους διπλάσια από εκείνα που προσφέρονται στις γυναίκες που εργάζονται σε αντίστοιχες θέσεις, γεγονός που σημαίνει ότι στη διάρκεια της εργάσιμης ζωής τους, εκείνοι θα κερδίσουν 141.500 λίρες περισσότερες από τις γυναίκες συναδέλφους τους. Σύμφωνα με την Εκθεση, οι άντρες μάνατζερς κέρδισαν πέρσι κατά μέσον όρο μπόνους ύψους 6.442 λιρών έναντι 3.029 που δόθηκαν στις γυναίκες μάνατζερ. Στις δε ανώτερες θέσεις της εργασιακής ιεραρχίας τα μπόνους των γυναικών πέρσι έφτασαν τις 36.270 λίρες ενώ των αντρών τις 63.700. Αυτό το τεράστιο χάσμα έρχεται να καταρρίψει τον μύθο ότι η ανισότητα στις αμοιβές αντρών και γυναικών οφείλεται απλώς στο γεγονός ότι οι γυναίκες επιλέγουν τομείς χαμηλά αμειβόμενους, εργάζονται περισσότερο σε συνθήκες μερικής απασχόλησης ή διακόπτουν την καριέρα τους για σημαντικό διάστημα ώστε να αναθρέψουν τα παιδιά τους. Αντίθετα καταδεικνύει τη διαιώνιση της πρακτικής της άνισης αμοιβής που ακολουθούν οι βρετανικές επιχειρήσεις. Η έκθεση του CMI ερεύνησε επί σειρά ετών τις αποδοχές 40.000 μάνατζερ επιχειρήσεων και το πιο ανησυχητικό εύρημά της είναι πως, παρότι τα τελευταία χρόνια το γενικό χάσμα αμοιβών ανάμεσα στα δύο φύλα έχει συρρικνωθεί στο 10%, σε συγκεκριμένες κατηγορίες τα συνολικά έσοδα (μισθοί και μπόνους) των αντρών διευθυντικών στελεχών αυξάνουν πολύ ταχύτερα από εκείνα των γυναικών για πρώτη φορά εδώ και πέντε χρόνια: οι αποδοχές των αντρών αυξάνουν με ρυθμό 3,2% έναντι 2,8% των γυναικών. Οσο για την ανώτατη ιεραρχία των επιχειρήσεων, εκεί ο ρυθμός είναι 5,3% για τους άντρες και 1,1% για τις γυναίκες. Οπως δήλωσε στον «Γκάρντιαν» η Ρουθ Σίλι, ερευνήτρια στη Σχολή Μάνατζμεντ Κράνφιλντ, οι τελευταίες αποκαλύψεις δεν αποτελούν λόγο έκπληξης: «Τα μπόνους είναι μέθοδος πρόσθετης αμοιβής που οι επιχειρήσεις μπορούν να εφαρμόζουν με μυστικότητα και συνήθως με άγνωστα κριτήρια. Απαιτείται περισσότερη διαφάνεια και λιγότερη αρσενική κουλτούρα στα ανώτερα κλιμάκια της εργασιακής αγοράς».

………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Ενα χαμόγελο καταναγκαστικό

^[1]Σύμφωνα με τη «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ», η νέα μόδα στη Νότια Κορέα είναι μια αισθητική επέμβαση για γυναίκες, γνωστή ως «smile lipt». Ο όρος προέρχεται από τη σύμπτυξη των λέξεων lip (χείλη) και lift (ανόρθωση) και δεν θα μπορούσε να είναι πιο περιγραφικός, αφού στρέφει τις άκρες των χειλιών προς τα πάνω έτσι ώστε να προσφέρει ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο. Αρχικά ήταν μια αντιγηραντική επέμβαση, αλλά πλέον η μεγαλύτερη ζήτηση προέρχεται από εικοσάχρονες και τριαντάχρονες. Σε μία χώρα όπου μία στις πέντε γυναίκες έχει υποβληθεί τουλάχιστον σε μία αισθητική επέμβαση που αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά τους, αυτή η νέα μόδα δεν σχετίζεται μόνο με τη μίμηση δυτικών χαρακτηριστικών προσώπου όσο με την ανταπόκριση σε κοινωνικές προσδοκίες για τη συμπεριφορά των γυναικών και την αγωνία για μια θέση εργασίας.

Η προσδοκία ενός χαμόγελου από τις γυναίκες είναι μια κοινωνική σύμβαση βαθιά ριζωμένη, που όταν μεταφέρεται στην εργασιακή αγορά και ιδίως στον τομέα των υπηρεσιών, γίνεται επιτακτική. Ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι μια ουδέτερη έκφραση στο πρόσωπο των γυναικών εκλαμβάνεται ως δυσαρέσκεια ή στενοχώρια. Κι ακόμη κι αν η «πολιτική του χαμόγελου» δεν εκφράζεται ρητά στις επιχειρήσεις, οι γυναίκες που δεν το «επιδεικνύουν» ρισκάρουν να εκληφθούν ως «μη αρεστές και μη ελκυστικές» – γεγονός που μεταφράζεται, για παράδειγμα, σε μικρότερα φιλοδωρήματα και μικρότερες πιθανότητες πρόσληψης και προαγωγής.

Κι έτσι, υποκύπτοντας και στη ζωτική ανάγκη για μια θέση εργασίας, χιλιάδες νέες γυναίκες βάζουν μια μόνιμη μάσκα στο πρόσωπό τους με μια επέμβαση που δεν «διορθώνει» την εμφάνισή τους αλλά τη συμπεριφορά τους. Υποχρεώνοντάς τες να «δηλώνουν» μόνιμα ένα συναίσθημα που δεν νιώθουν και εκμηδενίζοντας την πληθώρα των διαθέσεων που μπορεί να εκφράσουν μέσα από το πρόσωπό τους, τις καταδικάζει επίσης μόνιμα στην κατηγορία των Χαζοχαρούμενων.