Του Πέτρου Μανταίου

Των πραγμάτων καλώς εχόντων, θα έπρεπε σήμερα, 39η επέτειος ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ, να γράφω για την αγωνιώδη προσπάθεια παλινόρθωσης ή αναβίωσής του∙ δύο πρώην πρωθυπουργοί, λέει, θα μιλήσουν στις σχετικές εκδηλώσεις. Τι θα πουν; δικός τους λογαριασμός. Εμείς, έτσι κι αλλιώς, και τους λογαριασμούς χάσαμε και τα πασχάλια. Από κει βγήκε το «Εμάς ποιος μας λογαριάζει;». Από λογαριασμούς, εθνικούς παρακαλώ, που άλλοι τους… τινάξανε στα ύψη και στους πολλούς έμεινε η σκόνη από το τίναγμα.

Επειδή όμως των πραγμάτων ου καλώς εχόντων, είπα σήμερα ν’ αφήσω στην άκρη και ΠΑΣΟΚ με τα επετειακά και Μακρυγιάννη με τα 170 χρόνια, σαν σήμερα, από το πρώτο μας Σύνταγμα, που τώρα το αλαλιάζουν κάτι… πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, και να αποδράσω διά της Τέχνης μέσω της γειτονικής Ιταλίας. Που είναι μεν ομοιοπαθής μνημονιακά και με παρεμφερείς πολιτικές αναλογίες, αλλά εμφανίζει και κάποιες διαφορές, που είναι να χαίρεσαι τους Ιταλούς και να λυπάσαι που οι διαφορές αυτές κάνουν το… ούνα φάτσα… άλλη ράτσα.

Διαβάζω στη χθεσινή «Εφ.Συν.» ότι ισόβιοι γερουσιαστές, και μάλιστα με δικαίωμα ψήφου, ανακηρύχθηκαν στην Ιταλία ο διάσημος αρχιτέκτονας Ρέντσο Πιάνο (έργα του το Μουσείο Πομπιντού στο Παρίσι και τα ενταύθα νέα Εθνική Βιβλιοθήκη και Λυρική Σκηνή στο Φαληρικό Δέλτα) και ο διαπρεπής αρχιμουσικός Κλάουντιο Αμπάντο (διευθυντής της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Βερολίνου). «Με τα επιτεύγματά τους», παρατήρησε ο πρόεδρος της χώρας Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, «θα συμβάλουν στο εθνικό Κοινοβούλιο, σε απόλυτη ανεξαρτησία από κομματικές σκοπιμότητες».

Ο σημαντικός γλύπτης μας Δημήτρης Καλαμάρας (1924-1997), που είχε μελετήσει εξαντλητικά την ιταλική Τέχνη και σπουδάσει σε Φλωρεντία και Ρώμη, μου έλεγε ότι στην Αναγέννηση η υποδοχή των καλλιτεχνών (γλύπτες, ζωγράφοι, αρχιτέκτονες) γινόταν με τιμές ανάλογες των σημερινών… σούπερ-σταρ: πλήθος κόσμου τούς μετέφερε, από την είσοδο της πόλης στην κεντρική πλατεία, στις πλάτες! Αλλοι καιροί…