ΗΠΑ Ο πρόεδρος είχε δημιουργήσει άλλες προσδοκίες, οπότε όσα ψελλίζει για περιορισμένο χτύπημα στη Συρία δεν πείθουν κανέναν και παραπέμπουν σε όσα έλεγε ο προκάτοχός του, που επιτέθηκε στο Ιράκ

Του Μιχάλη Ψύλου

^[1]Ακόμη και οι στενότεροι σύμμαχοι του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα δεν μπορούν να χωνέψουν τα ψέματα της Ουάσινγκτον για την «ανάγκη» της πολεμικής επιχείρησης στη Συρία. Ακόμη και η Βρετανία, που όταν οι Αμερικανοί της λένε «πήδα» απλώς ρωτάει «πόσο ψηλά;», αντιτάσσεται στον πόλεμο με απόφαση της Βουλής.

Ο Αραβικός Σύνδεσμος, που εδώ και καιρό έχει εξελιχθεί σε ένα θέατρο σκιών υπέρ της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, εμφανίζεται βαθιά διχασμένος. Μόνο οι «πετρομοναρχίες» του Κόλπου θέλουν την επέμβαση, ενώ Αίγυπτος και Αλγερία είναι κατά. Και η Γαλλία –πρώην αποικιοκρατική δύναμη στη Συρία– τρέχει διά του σοσιαλιστή προέδρου Φρανσουά Ολάντ να ενισχύσει την πολιτική Ομπάμα, προσφέροντας στην Ουάσινγκτον μια επίφαση «διεθνούς» στήριξης.

Μηδενικές αποδείξεις

Ο Ομπάμα όχι μόνο έχει δώσει μηδενικές αποδείξεις ότι η συριακή κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για την επίθεση με χημικά στην Γκούτα στις 21 Αυγούστου, αλλά και δεν διστάζει να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τον ΟΗΕ.

«Το πολεμικό τραγούδι του Ομπάμα είναι αντιγραφή των στίχων που χρησιμοποίησε ο Τζορτζ Μπους για να επιτεθεί στο Ιράκ» γράφει το περιοδικό «CounterPunch» στην ηλεκτρονική του έκδοση. Με μία διαφορά:

Αν ο Ομπάμα επιτεθεί σήμερα στη Συρία, θα έχει λιγότερους συμμάχους από ό,τι ο Μπους στον πόλεμο του Ιράκ. Το μελοδραματικό περιτύλιγμα που χρησιμοποιεί ο Ομπάμα δεν ξεγελά κανέναν. Ο απαλός, καθησυχαστικός τόνος για δήθεν «περιορισμένα πλήγματα» που θα διαρκέσουν «μέρες, αν όχι ώρες» προσπαθεί απλώς να ηρεμήσει τα νεύρα του αμερικανικού κοινού, λέγοντάς του ότι η Συρία χρειάζεται ένα χαστουκάκι και μετά τα πάντα θα επιστρέψουν στα κανονικά επίπεδα.

Η ιστορία της Μέσης Ανατολής έχει δείξει όμως ότι κάθε στρατιωτική δράση στην περιοχή εξελίσσεται σε μια μεγάλη υπόθεση. Με κάθε νέο πόλεμο των ΗΠΑ στην περιοχή οι εντάσεις αυξάνονται και οι συνέπειες παραμένουν για δεκαετίες. Ο πόλεμος στο Ιράκ άλλαξε ριζικά τη Μέση Ανατολή. Οι Ηνωμένες Πολιτείες μισήθηκαν βαθιά από τη συντριπτική πλειονότητα των Αράβων μετά την καταστροφή του Ιράκ. Η επίθεση στη Συρία –ένα άλλο έθνος στην καρδιά της Μέσης Ανατολής– θα κάνει ακόμη πιο μεγάλο το μίσος εκατομμυρίων Αράβων για την αμερικανική υπερδύναμη.

Δεν έχει σημασία πόσο «περιορισμένη» είναι μια επίθεση. Ο βομβαρδισμός μιας ξένης χώρας είναι μια σημαντική πράξη πολέμου. Μετά τον Β′ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Δίκη της Νυρεμβέργης κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «το υπέρτατο διεθνές έγκλημα των ναζί δεν ήταν η γενοκτονία ή το Oλοκαύτωμα, αλλά το γεγονός ότι διεξήγαγαν έναν επιθετικό πόλεμο, δεδομένου ότι όλα τα άλλα εγκλήματα πολέμου προκλήθηκαν από αυτό το προπατορικό αμάρτημα».

Πέντε πλοία στη Μεσόγειο

Ο,τι κι αν λέει ο Ομπάμα, τα επιθετικά πολεμικά σχέδιά του περιλαμβάνουν περισσότερες από μια-δυο μέρες με πυραυλικές επιθέσεις κατά της Συρίας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έχουν καταπλεύσει στην ανατολική Μεσόγειο πέντε αμερικανικά πολεμικά πλοία.

Οπως αποκάλυψε η γαλλική εφημερίδα «Φιγκαρό», «εκατοντάδες άνδρες των αμερικανικών Ειδικών Δυνάμεων και εκπαιδευμένοι μαχητές ετοιμάζονται από τις 17 Αυγούστου για τη Συρία».

Οι Αμερικανοί θέλουν στην πράξη με αυτή τη στρατιωτική επέμβαση να ενισχύσουν αποφασιστικά τους αντάρτες, οι οποίοι έχουν ήδη λάβει τεράστια υποστήριξη από την Ουάσινγκτον σε όπλα, χρήματα και εκπαίδευση εδώ και δύο χρόνια, όπως έγραψαν οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης». Το τραγικότερο είναι ότι τον Ομπάμα δεν δείχνει να τον ενδιαφέρει ότι οι ισλαμιστές εξτρεμιστές, που μάχονται για την ανατροπή του Ασαντ, θα είναι αυτοί που θα έχουν το πάνω χέρι στην αλλαγή της εξουσίας.

Το καθεστώς Ασαντ διαθέτει όμως προηγμένα οπλικά συστήματα και είναι απολύτως εύλογο να αμυνθεί. Για παράδειγμα, βομβαρδίζοντας τα αμερικανικά πλοία ή το Ισραήλ, το οποίο είναι βέβαιο ότι θα μετάσχει στην επίθεση σε κάποιο επίπεδο και επομένως είναι στρατιωτικός στόχος. Το Ισραήλ βομβάρδισε άλλωστε τη Συρία αρκετές φορές τους τελευταίους έξι μήνες.

Μετά τη Συρία το Ιράν

Είναι πολύ πιθανό ότι ο Ομπάμα προσπαθεί να προκαλέσει έντονη αντίδραση της Συρίας για να δώσει στο αμερικανικό κοινό «πραγματικό» λόγο να κλιμακώσει τον πόλεμο. Αλλωστε, για την Ουάσινγκτον, μετά τη Συρία είναι σίγουρο ότι θα ακολουθήσει το Ιράν.

Δαμασκός και Τεχεράνη έχουν συνάψει στρατιωτικό σύμφωνο και ενδεχομένως το Ιράν να εμπλακεί στρατιωτικά, έτσι ώστε οι Ηνωμένες Πολιτείες να έχουν μια δικαιολογία για την επέκταση του πολέμου στην Τεχεράνη, που είναι στο στόχαστρο της Ουάσινγκτον τρεις δεκαετίες τώρα.

Για να αλλάξει όμως η ισορροπία δυνάμεων και να ηττηθεί η συριακή κυβέρνηση, θα απαιτηθεί μαζική εκστρατεία βομβαρδισμών, κατά το πρότυπο της Λιβύης. Και για να μην ξεχνάμε την αλυσίδα των γεγονότων στη Λιβύη, ο Ομπάμα είχε και πάλι επικαλεστεί την ανάγκη της «άμεσης δράσης» για να αποτραπεί η σφαγή χιλιάδων άμαχων Λίβυων.

Ο ΟΗΕ βλακωδώς συμφώνησε σε μια ασαφή ανάλυση για την «προστασία των αμάχων», την οποία αμέσως ο Ομπάμα χρησιμοποίησε ως πρόσχημα για να προχωρήσει σε επιθετικό πόλεμο και αλλαγή του καθεστώτος με σφοδρούς βομβαρδισμούς.

Οπως γράφει ο Βιτζάι Πρασάντ στο εξαιρετικό βιβλίο του «Η αραβική άνοιξη και ο λιβυκός χειμώνας», ο πόλεμος στη Λιβύη δεν τελείωσε, απλώς συνεχίζεται με άλλα μέσα.