Πλημμύρισε ο Λυκαβηττός, ακόμα και από μαμάδες με παιδιά. Και η Ζaz, με αστείρευτη διάθεση, είπε φυσικά το απαραίτητο «Je veux», αλλά μας αποχαιρέτησε με το καινούργιο της «Le retour du soleil» (Η επιστροφή του ήλιου), αφιερωμένο σε όσους είναι ελεύθεροι χωρίς να υπολογίζουν το κόστος

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

^[1]Στον κατάμεστο με 4 χιλιάδες κόσμο Λυκαβηττό, ο μέσος όρος ηλικίας ήταν πολύ πεσμένος τη Δευτέρα το βράδυ στη συναυλία της Zaz. Με τόσα πολλά μικρά κοριτσάκια και με τους γονείς τους από δίπλα, με τις μητέρες τους για την ακρίβεια, νιώθαμε σε ορισμένες περιπτώσεις λες και συμμετείχαμε σε παιδικό, ούτε καν εφηβικό, πάρτι. Γεγονός διόλου αρνητικό για το κέφι και την ατμόσφαιρα της βραδιάς.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό συστατικό της συγκεκριμένης συναυλίας, που τη διαφοροποιούσε σε σχέση με άλλες, ήταν το υψηλό ποσοστό του γυναικείου πληθυσμού. Λαμπρά, θα έλεγα. Το 80% το αποτελούσαν γυναίκες, έμοιαζε σαν να ζούμε στον παράδεισο. Δεν ξέρω, έχω την αίσθηση για να μη σας πω τη βεβαιότητα, πως οι γυναίκες ως κοινό στα live είναι πολύ καλύτερο από εμάς τους άντρες. Πιο εκδηλωτικές, βγάζουν περισσότερο συναίσθημα και λιγότερη πόζα. Και ναι, λιγότερο ναρκισσισμό σε σχέση με τους φιλόμουσους και παντογνώστες άνδρες, ιδίως εκείνους στις ροκ και indie συναυλίες.

Ισως να παίζουν ρόλο και τα γαλλικά της Zaz. Οπως και το στιλ των τραγουδιών της, που είναι… γυναικείο. Γι' αυτό και τα κορίτσια που ανηφόρισαν στον Λυκαβηττό ήταν πιο πολλά. Και δείτε και κάτι πραγματικά περίεργο: στο πάρκινγκ του θεάτρου υπήρχαν παρκαρισμένες πολλές βέσπες. Ηταν η τσαχπινιά του συγκεκριμένου live που τράβηξε ένα πιο ντελικάτο κοινό, λέτε; Με τα ανοιχτά τους κράνη και το παλιομοδίτικο τζάμι μπροστά στο τιμόνι. Βέσπες που γλιστρούσαν ανάμεσα στα αυτοκίνητα, τα οποία αγκομαχούσαν στους μποτιλιαρισμένους δρόμους του Κολωνακίου που οδηγούσαν προς τον Λυκαβηττό. Παλιές καλές συναυλιακές εποχές της μικρής ταλαιπωρίας. Κι ένας τσακωμός από απηυδισμένους οδηγούς έξω από το Σινέ Δεξαμενή -ούτε η ταινία του Γούντι Αλεν που έπαιζε μέσα και μάζευε ουρές απ' έξω δεν επιτύγχανε κατευνασμό των νεύρων.

Μέσα στο θέατρο, βέβαια, άλλες καταστάσεις. Πιο χαρούμενες, χωρίς νεύρα, χαλαρές και… δροσερές. Η Zaz με new look έδινε τα ρέστα της. Ενα έξυπνο και ταλαντούχο κοριτσάκι με αστείρευτη διάθεση. Να μιλάει με τον κόσμο (και στα ελληνικά, αν και με δυσκολία), να μας προτρέπει «να είμαστε διαφορετικοί», να χορεύει και να χαμογελάει. Και να μας τραγουδάει προς το τέλος αποχαιρετώντας μας το «Le retour du soleil», αφιερωμένο «σε όλους τους ήρωες της καθημερινότητας, εκείνους που είναι ελεύθεροι χωρίς να υπολογίζουν το οποιοδήποτε κόστος». Εδώ είμαστε!

Η συναυλία άρχισε με το δεύτερό της single «On ira» και το setlist περιείχε κομμάτια και από τους δύο δίσκους της, συν κάποιες διασκευές, όπως τα «La vie en rose» και «Dans ma rue» της Εντίθ Πιάφ. Το «Je veux» φυσικά ακούστηκε αλλά έκανε ένα… λάθος η Zaz, το έπαιξε νωρίς. Κακό αυτό για έναν κόσμο που είχε έρθει κυρίως για το συγκεκριμένο κομμάτι. Οπότε οι διαρροές πολύ πριν από το τέλος της συναυλίας ήταν εντυπωσιακά πολλές. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως η τραγουδίστρια ήταν κακή, το αντίθετο. Ηταν και τα μικρά παιδιά που σας είπα στην αρχή κι έπρεπε να γυρίσουν σπίτι. Το encore πάντως έγινε σε μισοάδεια καθίσματα.

Είχαμε ακόμα μία έκπληξη, όμως. Την εμφάνιση της Μαριέττας Φαφούτη, που αποτελούσε το supporting act και παρ' όλα αυτά ξεσήκωσε το θέατρο. Στο τέλος τούς έκανε να χορεύουν όλοι. Μεγάλο το επίτευγμά της, συνήθως τα ονόματα που ανοίγουν τις συναυλίες, ξένα ή ελληνικά, δεν γοητεύουν το κοινό και περνούν ούτε λίγο-ούτε πολύ αδιάφορα. Η Μαριέττα όμως, και παρά τη φλυαρία της, ήταν εντυπωσιακή. Ειδικά όταν έπαιξε ένα καινούργιο της κομμάτι, το «Get Up», και ζήτησε από όλους στις κερκίδες να σηκωθούν όρθιοι ώστε να ακολουθήσουν τον ρυθμό. Ε, στο τέλος με το «Kookoobadi» αλλά και τη διασκευή της στα καλοκαιρινά «Aquarious» και «Let the sunshine in» το έργο της ήταν πολύ πιο εύκολο. Καταχειροκροτήθηκε και αυτή.

[email protected]