^[1]Διαβάζω την είδηση στον βρετανικό Τύπο, που λέει ότι 13 άλμπουμ των Μπιτλς καθώς και μερικά ακόμα του Μπομπ Ντίλαν και του Μάρβιν Γκέι βαφτίζονται αυτές τις μέρες πλατινένια. Ενα από αυτά είναι και το σπουδαίο «Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band», το οποίο εξασφαλίζει αυτή τη διάκριση σχεδόν μισό αιώνα μετά την κυκλοφορία του το 1967.

Και όχι, ο λόγος που σήμερα αυτά τα άλμπουμ αποκτούν τους τιμητικούς τίτλους δεν είναι επειδή η BPI (British Phonographic Industry) μείωσε τα αριθμητικά όρια που καθορίζουν τη διάκριση, όπως κάνει η αντίστοιχη ελληνική εταιρεία απομυθοποιώντας κάθε έννοια χρυσού δίσκου.

Στην Αγγλία τα όρια από το 1973 είναι τα εξής: το ασημένιο άλμπουμ χρειάζεται 60.000 πωλήσεις αντιτύπων, το χρυσό 100.000 και, τέλος, το πλατινένιο 300.000. Ωστόσο, όποιος καλλιτέχνης επιθυμούσε το βραβείο του θα έπρεπε να το ζητούσε με σχετική αίτηση. Από τον περασμένο μήνα ο τρόπος άλλαξε κι έτσι ανεξάρτητα με το αν ο καλλιτέχνης ζητήσει επισήμως το βραβείο του, η BPI οφείλει να του το απονείμει με το που ξεπεράσει τα συγκεκριμένα όρια.

Στην Ελλάδα, αντιθέτως, η επιβράβευση ακολούθησε την κατρακύλα της δισκογραφίας. Ετσι, για τους δίσκους ελληνικού ρεπερτορίου το χρυσό άλμπουμ σημαίνει 6.000 πωλήσεις (διπλάσιο για τον πλατινένιο) και για τους ξένους δίσκους 3.000. Και το χειρότερο είναι πως με τόσο μεγάλη απαξίωση του cd, ακόμα κι αυτοί οι αριθμοί μοιάζουν άπιαστοι. Θα μου πείτε, ποιος ασχολείται πια με τις απονομές. Κανείς. Και ίσως είναι καλύτερα έτσι απ’ το να ξαναζήσουμε αυτές τις ανούσιες φιέστες της περασμένης δεκαετίας. Αυτές τις κιτς γιορτές στις οποίες ερμηνευτές και εταιρείες επιβράβευαν τους εαυτούς τους για 10.000 αντίτυπα.

Μ.Κ.