Του Ν. Ασημακόπουλου

«Ντροπή» φώναξε ο Φερνάντο Σάντος μετά το τέλος του ματς και το 1-0 με το Λιχτενστάιν!

Και είναι πράγματι ντροπή να βάζει ένας προπονητής τον Κατσουράνη στην ενδεκάδα και μάλιστα σε θέση κάτι σαν 10άρι με τον Ταχτσίδη πιο πίσω… Δεν γίνεται. Δεν κολλάει σε καμιά ποδοσφαιρική λογική.

Δύσκολο βέβαια να καταλάβει κανείς αν αυτή τη… μαγική κίνηση τη σκέφτηκε μόνος του ο Σάντος ή ήταν φαεινή ιδέα του ίδιου του Κατσουράνη, ο οποίος θέλει να είναι στην Εθνική σε ρόλο… λίγο απ’ όλα.

Οπως και να ’χει όμως, την «ντροπή» δεν θα πρέπει να τη νιώθουν οι ποδοσφαιριστές, αλλά ο προπονητής, όχι μόνο για το κατασκεύασμα της Παρασκευής, αλλά και για όλο αυτό το πράγμα που έχει δημιουργήσει.

Στην ουσία κάνει κουμάντο μια παρεούλα, η οποία αφού επέβαλε τον Σάντος, ποντάρει στην ανασφάλειά του. Στην τελική πατάει πάνω σ’ ένα επικοινωνιακό επιτελείο, που, με «βαθυστόχαστες» αλλά αντιποδοσφαιρικές αναλύσεις, προσπαθεί να μας πείσει πως αυτό που βλέπουμε δεν γίνεται να είναι διαφορετικό – άρα… πάλι καλά να λέμε που τα καταφέρνουμε κι έτσι!

Μιλάμε για κινήσεις, για λογική και για φιλοσοφία που έχει μοναδικό της σκοπό να συντηρεί χρόνια τώρα μια «οικογενειακή» κατάσταση, με την οποία το μόνο που μπορεί να φτιάξει κάποιος είναι «μια καρικατούρα ποδοσφαιρικής ομάδας».

Το αποτέλεσμα, όπως το περιέγραψε ο προπονητής: «Ούτε μαρκάραμε ούτε πιέζαμε. Ο αντίπαλος έπαιζε όπως ήθελε».

Μόνο που δεν χρειαζόταν να μας το πει. Το είδαμε και πόνεσαν τα ματάκια μας. Οπως το βλέπουμε σε όλα τα ώς τώρα παιχνίδια της θητείας του και είμαστε σίγουροι πως θα το ξαναδούμε στο μέλλον.

Και το ερώτημα είναι πάρα πολύ απλό: Αν δεν παίξουμε λίγη μπάλα ούτε με τον Λιχτενστάιν, με ποιον θα παίξουμε; Με… τα δεύτερα της Τζαμάικα; Κι αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του, όπως το ’χει σπάσει καμιά δεκαριά φορές μέχρι τώρα, και πάμε στο Μουντιάλ, τι θα δείξουμε εκεί; Το 10-0 του ’94 σε επανάληψη;

Γιατί όπως φάνηκε στην Αυστρία, στη Νότια Αφρική και στην Πολωνία, στα τελικά του Euro και του Mudial, δεν έχουν μεγάλη πέραση τα 1-0…