Της Αννας Δαμιανίδη

^[1]Κάθε Σεπτέμβριο η πόλη παραμένει σχετικά ήσυχη και χωρίς κυκλοφοριακό πρόβλημα ώς την ημέρα που ανοίγουν τα σχολεία. Μιλάω για τις κανονικές μέρες φυσικά, όσες σπάνιες κανονικές μάς έχουν απομείνει τέλος πάντων. Προσπαθώ χρόνια να φανταστώ πώς γίνεται αυτό. Είναι τόσο πολλά τα σχολικά αυτοκίνητα, που δημιουργούν μποτιλιάρισμα με τις συχνές στάσεις παραλαβής – παράδοσης του πολύτιμου φορτίου τους; Αλλά κυκλοφορούν συγκεκριμένες ώρες, τις υπόλοιπες τι γίνεται; Τόσο πολλά είναι τα φροντιστήρια και τα απογευματινά μαθήματα στα οποία οι γονείς μεταφέρουν τα παιδιά με Ι.Χ.; Και μέχρι τις 11 Σεπτεμβρίου, πού βρίσκονται όλες αυτές οι οικογένειες; Σε σπίτια των γιαγιάδων σε επαρχίες και χωριά, σε εξοχικά με τις γιαγιάδες; Ή σε εξοχικά με τις μαμάδες; Μήπως και με τους μπαμπάδες;

Δεν έχω βγάλει συμπέρασμα, και τώρα που η πόλη αδειάζει αργά από την κρίση σαν μεγάλο βαρέλι με μικρούτσικη τρύπα, νέα ερωτήματα θα γεννηθούν χωρίς να απαντηθούν τα παλιά. Τι θα απογίνουν άραγε όλ' αυτά τα διαμερίσματα στις υποβαθμισμένες γειτονιές που κλείνουν κι εγκαταλείπονται ενώ κάποια ακόμα κατοικούνται; Αλλ' αυτό δεν θα το δουν παρά όσοι ζήσουν αρκετά για να παρακολουθήσουν αργές αλλαγές – ευχόμαστε προς το καλύτερο.

Κινδυνεύει δηλαδή το φαινόμενο της πόλης των σχολείων να περάσει απαρατήρητο από ποιητές και τραγουδοποιούς, το μικρό γαλάζιο κρίνο που υπήρξε η νεότερη Αθήνα να μην περάσει στην Ιστορία ως μεγάλο -και κάπως άχαρο είναι η αλήθεια- πανεπιστήμιο. Δεν λέω πως έγινε ξανά ο αρχαίος εαυτός της βέβαια, τότε που ήταν το Κέμπριτζ και η Οξφόρδη του αρχαίου κόσμου, μέχρι να τη βάλουν στο μάτι οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες που ήθελαν μόνο ένα είδος γνώσης και αλήθειας να υπάρχει και έκλεισαν τις φιλοσοφικές σχολές της, πάντως και σήμερα βρίσκεις εδώ άπειρες σχολές πάσης φύσεως και επιπέδου, για κάθε τέχνη και επιστήμη, και με λίγη φαντασία και με μεγάλη προσπάθεια μπορείς να μάθεις και να κατανοήσεις τα πάντα, ή σχεδόν (πάντα θα λείπουν οι απαντήσεις σε ερωτήματα όπως τα δικά μου, πού βρίσκονται τα παιδιά της πόλης πριν ανοίξουν τα σχολεία, π.χ.).

Φυσικά κάτι λείπει ακόμα, κάτι πιο βαθύ και πρωτότυπο, κάτι με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και θάρρος, κάτι πιο δεμένο με την καθημερινότητα, που να την επηρεάζει δηλαδή πέρα από το κυκλοφοριακό, κάτι πιο χαρούμενο και δημιουργικό, κάτι λιγότερο επαρχιακό.

Περνάμε δύσκολες εποχές, αλλά τα παιδιά δικαιούνται να μορφωθούν και μάλιστα καλύτερα από μας. Οσο ουτοπικό και να είναι, θέλω να ευχηθώ καλή σχολική χρονιά, κι ας μας βασανίζει το κυκλοφοριακό στην πόλη των σχολείων, όρεξη σε μαθητές και δασκάλους για αναζητήσεις στη μόρφωση και στην επαφή τους με τη γνώση. Η κρίση θα μπορούσε να γίνει ευκαιρία ελευθερίας και ανοιγμάτων στο πεδίο της μάθησης.