Εκανε τον πρωινό περίπατο, να αγοράσει και τις εφημερίδες από το περίπτερο, συνήθεια μια ζωή. Εβδομηντάρης, ακριβώς. Ερημος ο δρόμος στη Σαρωνίδα, αρχές Σεπτεμβρίου μαζεύεται ο κόσμος από τις εξοχές. Ησυχία – μόνο κάποιο αυτοκίνητο περνούσε κάπου κάπου από την κεντρική παραλιακή λεωφόρο.

Το μάτι του πέφτει σε ένα μικρό διπλωμένο χαρτάκι˙ άσπρο, φαινόταν έντονα στην άσφαλτο. Περίεργος, έκανε να το ανοίξει με το πέδιλο. Φάνηκαν γράμματα. Η περιέργεια μεγάλωσε. Κοίταξε γύρω του, ψυχή. Το μάζεψε και το άνοιξε. Διάβασε: «Αλεξανδρα να το ξέρεις πως μου αρέσεις και Θέλω να τα φτιάξουμε. Πες ναι η όχι. (καρδούλα ζωγραφισμένη) εγώ Θα σε σκέφτωμαι…»

Γραμμένο με μολύβι στο χαρτί με αράδες οχτώ και περιθώριο από τη δεξιά πλευρά. Κομμένο το χαρτί επιμελώς με ψαλίδι ή κοφτερό μαχαίρι στις δύο πλευρές, μάλλον από φύλλο τετραδίου. Γραμμένο με προσοχή, έως καλλιγραφικά, καθαρό.

Εμεινε. Ακίνητος, εντυπωσιασμένος, χαρούμενος, σαν να κέρδισε κάτι μεγάλο ή να βρήκε κάτι πολύτιμο.

Το ξαναδιάβασε και συγκινήθηκε. Τα γράμματα έδειχναν μαθητή Δημοτικού. Ερωτευμένο και ίσως ντροπαλό ή συγκρατημένο. Εγραψε όμως τον καημό του. Πώς βρέθηκε στον δρόμο; Μήπως του έπεσε πριν προλάβει να το δώσει στην «Αλεξάνδρα»; Πάντως, ήταν διπλωμένο στα τέσσερα από έξω προς τα μέσα, προσεγμένο και καθαρό. Κι ακόμα, με γλώσσα στρωτή, που δείχνει ότι ξέρει γράμματα ο νεαρός.

Μήπως δεν έφτασε στον προορισμό του; Μάλλον απίθανο να το πήρε η «λεγάμενη» και να το έχασε, ακόμα περισσότερο να το πέταξε. Μήπως μετάνιωσε και δεν το έδωσε; Μάλλον απίθανο κι αυτό.

Ο 70άρης γίνεται αδιάκριτος. Εστω χωρίς όνομα, το ραβασάκι είναι προσωπικό του μαθητή. Αλλά μπορεί να κρατήσει το μυστικό μόνο για τον εαυτό του; Είναι ένα μήνυμα το χαρτάκι. Τρυφερότητα, συστολή, αγάπη αλλά και προσδοκία. Κι ακόμα, όποια κι αν είναι η ανταπόκριση, αυτός καρτερά: «Θα σε σκέφτωμαι…» «Είμαστε ρομαντικοί», είχε γράψει ο Ναζίμ Χικμέτ.

Σ’ ευχαριστώ, νεαρέ, για τη χαρά και την ομορφιά που μας πρόσφερες. Και συγγνώμη για την αδιακρισία. Το μήνυμα από το σημείωμά σου είναι ύμνος. Δεν μπορεί να μείνει κρυφό. Και κάτι ακόμα. Το ότι γράφεις, και μάλιστα με μολύβι, στο χαρτί, σημαίνει ότι χρησιμοποιείς (και) τον παραδοσιακό τρόπο γραψίματος. Και για να γράφεις προϋποτίθεται ότι διαβάζεις. Φαίνεται ότι δεν είσαι δέσμιος του κομπιούτερ, του κινητού, του ipad.

Νίκος Κιάος