Του Γιώργου Σταματόπουλου

Γιατί αυτοκτονούν οι άνθρωποι; Από απελπισία; Από δειλία απέναντι στις δυσκολίες της ζωής; Από πλήξη μήπως; Από μίσος προς τη ζωή την ίδια; Ρητορικές, ανόητες ερωτήσεις. Οταν σε ρωτάει όμως ένα παιδί, τι απαντάς; Τίποτε από τις υπό μορφήν ερώτησης απαντήσεις δεν μπορείς να υποστηρίξεις. Πώς να πεις στο παιδί ότι η αύξηση των αυτοκτονιών στη χώρα μας την τελευταία τριετία είναι καθαρά πολιτικό φαινόμενο; Η σκληρή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης είναι αυτή που δημιούργησε την ασφυκτική πίεση στο εισόδημα των νοικοκυριών, με αποτέλεσμα τα τελευταία να μην μπορούν να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις ανάγκες της οικογένειας. Η δραματική περικοπή των εισοδημάτων τους οδηγεί πολλούς στον δανεισμό. Δανείζονται, δανείζονται, αλλά κάποια στιγμή και οι φιλικές στρόφιγγες κλείνουν. Ελπίδα για ανάκαμψη, καμιά. Οι υποχρεώσεις πιέζουν αφόρητα. Και τότε αρκετοί λένε το αντίο στη ζωή· προβαίνουν στο απονενοημένο.

Σύγκρυο και λύπη. Βαθιά λύπη για την τελευταία τους αυτή πράξη; Πώς νιώθουν τάχα όσοι προκάλεσαν αυτή την ασφυκτική οικονομικά, αδιέξοδη κατάσταση, όσοι με την πολιτική τους εξωθούν πολλούς συνανθρώπους να οδηγηθούν στην αφαίρεση της ζωής τους; Το ότι οι αυτοκτονίες την τελευταία τριετία είναι καθαρά πολιτικό και όχι κοινωνικό ή υπαρξιακό φαινόμενο το αποδεικνύουν τα σημειώματα των αυτοχείρων. Ναι, μνημόνιο σημαίνει, δυστυχώς, θάνατος ακόμη και γι’ αυτούς που εξακολουθούν να ζουν και να υπομένουν. Εθιστήκαμε στον αργό καθημερινό θάνατο; Εάν ναι, τότε η πατρίς κινδυνεύει…

Ας δοθεί μεγαλύτερη σημασία στις εν Ελλάδι αυτοκτονίες· και από κοινωνικούς φορείς και από την ίδια την ανάλγητη Πολιτεία, που φαίνεται να σφυρίζει κλέφτικα απέναντι στην τραγικότητα του φαινομένου, ενώ είναι η κύρια υπεύθυνη. Δεν γνωρίζουν τύψεις οι κυβερνήτες, δεν τους κυνηγούν ερινύες, αδιαφορούν παγερά απέναντι στους πάσχοντες. Και δεν είναι μόνο οι αυτόχειρες· πολλοί χάνουν τα λογικά τους, μιλούν μόνο με τον εαυτό τους, χειρονομούν αναίτια όταν βαδίζουν, άλλοι τραγουδάνε ή σφυρίζουν· και είναι κι άλλοι (πολλοί!) που διαβαίνουν την πύλη εισόδου των ψυχιατρείων. Οσοι απομένουμε «ακέραιοι» ζούμε με ψυχοφάρμακα, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να εκραγούμε, ακόμη και να δολοφονήσουμε. Μόνη λύση ο διάλογος, η αλληλεγγύη, τα κινήματα αυτοδιαχείρισης, οι παρέες, οι γειτονιές. Μόνη; Προηγείται η αυτογνωσία μήπως;

[email protected]