Του Γιώργου Σταματόπουλου

Η στωμυλία του Πάγκαλου άλλοτε τον οδηγεί να φαίνεται αμοραλιστής, άλλοτε προκλητικός και άλλοτε εξουσιομανής. Απεχθής πλειστάκις, παρά τη ρητορική του δεινότητα ή την επιστημονική του κατάρτιση. Αυτή η αντιφατική πληθωρικότητα του χαρακτήρα του δεν τον εμπόδισε να προτείνει το εξής: Να κατέλθουν από κοινού στις ευρωεκλογές τα δύο κόμματα της κυβέρνησης, να ενωθούν ες σάρκαν μία. Ούτως ή άλλως συνορμισμένα είναι στον λιμένα της εξουσίας, συνομορέουν και στις αποφάσεις και στις εκτελέσεις αυτών των αποφάσεων, τι τα εμποδίζει να δείξουν τη μεταξύ τους αγάπη; Τίποτε. Παρήλθαν οι καιροί των σοσιαλιστικών πομφολύγων, απισχνάνθηκε η κομμουνιστική αίγλη· καιρός πια να συμπλεύσουν οι καθεστωτικές δυνάμεις, οι μόνες, κατά Πάγκαλον, ορθολογικές και να πάψουν πια οι κατασκευασμένες εχθρότητες· τέλειωσε ο (διαστροφικός, άκρως υποκριτικός) ρόλος Τους. Δεν χρειάζονται άλλοι ριζοσπαστισμοί, έτσι κι αλλιώς ο σοσιαλισμός απαξιώθηκε από την ασυγκράτητη επέλαση του καπιταλισμού. Τι χρειάζονται, πλέον, οι αδύναμοι; Τι χρείαν έχουν του πόπολου οι θηριοδαμαστές μας; Ουδεμία!

Εντάξει, καιρός ήταν να μπουν τα πράγματα στη θέση τους, να πάψουμε να ταλανιζόμαστε και να μετεωριζόμαστε όσοι είχαμε παραμυθιαστεί με σοσιαλιστικούς μύθους, κοινωνικούς μετασχηματισμούς, ισονομία, ισοπολιτεία και κουραφέξαλα. Ο πολύς κύριος Πάγκαλος βγάζει πολλούς από τη δύσκολη θέση να επιμένουν να είναι οπαδοί του κόμματός Του. Ο πανούργος πολιτικός φαίνεται να ποντάρει στον φόβο των ψηφοφόρων να αποκοπούν από τις καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις. Φαίνεται επίσης να γνωρίζει ότι όσο και να ξέρουμε να διαχωρίζουμε το καλό από το κακό επιλέγουμε το κακό, είτε από φόβο είτε από οπαδικό φανατισμό. Και έχει δίκιο. Οι πλήστοι έχουμε εκείνη τη διαύγεια πνεύματος που μας βοηθά να κατανοήσουμε το κακό (τη φασίζουσα κυβέρνηση του Μνημονίου), εντούτοις, πάλι σ’ αυτήν καταλήγουμε όταν καλούμαστε να ψηφίζουμε. Αδιανόητο; Οχι και τόσο. Διότι ο κόσμος δεν βλέπει το αντίστοιχο καλό. Αλλά και να το έβλεπε (λ.χ. ΣΥΡΙΖΑ), θα ίσχυε ο μεταμορφωτικός λόγος του Οβίδιου: «video meliora proboque – deteriora sequor» (βλέπω κι επιδοκιμάζω τα καλύτερα – ενδίδω στα χειρότερα). Αλλά έστω ότι δεν είχαμε κάποιο (εναλλακτικό) καλό· θα ήταν, όμως, διάβολε, καλό να μην τους ξαναψηφίσουμε. Αλλά εκεί εμείς. Το βιολί μας!

Ολα αυτά φαίνεται να ’χει υπ’ όψιν ο (συμπαθής ίσως για μερικούς, εμπαθής για άλλους) πολιτικός μας και ουδόλως νοιάζεται για το τι ξεφεύγει από το έρκος των οδόντων Του. Αυτή τη φορά, όμως, είπε την αλήθεια και του οφείλουμε ένα «εύγε, αγαπητέ μας πολιτικέ, ο λόγος σου μας απελευθέρωσε».

ΥΓ. Υψίστης σημασίας είναι το γεγονός ότι συμφωνεί με τον Πάγκαλο ο κ. Χρυσοχοΐδης…

[email protected]