^[1]Είχαμε καιρό να λάβουμε τηλεφωνήματα διαμαρτυρίας για το θέατρο του Λυκαβηττού. Οχι γιατί ο κόσμος ένιωθε ασφαλής ανεβαίνοντας στον λόφο, αλλά γιατί μάλλον είχε καιρό να πραγματοποιηθεί εκεί τόσο μαζική συναυλία. Οι sold out, όμως, εμφανίσεις του Γιάννη Χαρούλη επανέφεραν μια μεγάλη αμαρτωλή υπόθεση -αν και τα παράπονα δεν σχετίζονταν με την ασφάλεια του θεάτρου, αλλά με το γεγονός ότι πολλοί υποχρεώθηκαν να δουν τη συναυλία όρθιοι, χωρίς αυτό να τους έχει διευκρινιστεί με την αγορά του εισιτηρίου. Κι είναι λογικό να μείνουν οι μισοί όρθιοι, αφού το θέατρο έχει περίπου 3.800 καθίσματα και στη συναυλία του Χαρούλη κόπηκαν 7.500 εισιτήρια.

Διαβάζοντας, λοιπόν, αυτόν τον αριθμό θυμηθήκαμε την ιστορία του πιο αγαπημένου ανοικτού θεάτρου, η οποία θυμίζει στην κυριολεξία θέατρο του παραλόγου. Πριν από περίπου πέντε χρόνια, με εκείνο το ξαφνικό του κλείσιμο από τον τότε δήμαρχο Αθηναίων Νικήτα Κακλαμάνη, παραμονή της συναυλίας του Τζέιμς Μπλαντ, είχαμε μάθει έκπληκτοι πως το θέατρο ήταν επισφαλές για συναυλίες. Η γνωμοδότηση της ΕΤΑ (Εταιρεία Τουριστικής Ανάπτυξης) έλεγε πως ήταν ανάγκη να ελεγχθεί η στατική επάρκεια των κερκίδων. Αμέσως μετά, χαμένοι στη γραφειοκρατία, την ασάφεια και την ανευθυνότητα, διαβάσαμε κάτι ανόητους περιορισμούς που σπανίως τηρήθηκαν: μην ανεβαίνετε στο άνω διάζωμα, αν τελικά το επιχειρήσετε μην πηδάτε (!), μη μένετε όρθιοι. Ακολούθησαν επίσης συστάσεις προς τους παραγωγούς συναυλιών προκειμένου να κόβουν αυστηρά τα εισιτήρια που προβλέπονται από τον νόμο και μόνο για καθήμενους.

Οπως φαίνεται, το κοινό θα περιμένει μάταια μια υπεύθυνη απάντηση στην απλούστατη ερώτηση: είναι τελικά ασφαλές το θέατρο του Λυκαβηττού όταν συγκεντρώνονται εκεί 7.500 άνθρωποι;

Μ.Κ.