Ομηρος της συνήθειας και της εκλεκτής πελατείας του, ο Δημητράκης διατηρούσε ώς τα βαθιά του γεράματα την περίφημη χασαποταβέρνα στην Πλάτσα. Ο Γιώργης είχε ξενιτευτεί από πολλών ετών στην Αθήνα. Επισκεπτόταν όμως συχνά τ’ Απεράθου –ακόμα και το καταχείμωνο– επιδιδόμενος σε κραιπαλώδη ομηρικά φαγοπότια. Ενα βράδυ τα μαγαζιά έκλεισαν ακριβώς την ώρα που άνοιγε η όρεξη του ίδιου και της παρέας του.

Μόνη λύση, να στήσουν το γλέντι τους σε κάποιο σπίτι. Διάθεση είχαν άφθονη, και κρασί, αλλά έλα που δεν υπήρχαν τα απαραίτητα εδέσματα. Ο Γιώργης δεν εδούλια (δειλιάω-δειλιώ) τέτοιες μικρολεπτομέρειες. Πρότεινε να αμπώσουσι (ωθέω-ωθώ) την πόρτα του Δημητράκη, να πάρουσι όσο κριάς έχει και να τον πληρώσουσι την επαύριο. Ετσι κι έγινε.

Η παραβίαση της εξώθυρας αναστάτωσε τον Δημητράκη. Ελειπε μεν το κρέας, αλλά βρήκε ανέπαφα τα ψιλά του ταμείου. Προσπαθώντας να ξεδιαλύνει την παράξενη κλοπή, είδε σε λίγο τον Γιώργη να διασχίζει την Πλάτσα. Φωτίστηκε ξαφνικά το πρόσωπό του και του κάνει: «Ξεχασμένος ήμου πως είσ’ επά. Εθυμήθης μου πάλι χτες». Είχα ξεχάσει, δηλαδή, ότι είσαι εδώ. Χθες βράδυ με θυμήθηκες. Εν προκειμένω, ο σχεδόν αναλφάβητος ταβερνιάρης χρησιμοποίησε υπερσυντέλικο με μετοχή και παρατατικό του ειμί (ξεχασμένος ήμου) όπως ακριβώς οι Αρχαίοι. Χρησιμοποίησε επίσης παθητικό αόριστο με τον αρχαϊκό τύπο· «εθυμήθης» και όχι θυμήθηκες.

Ρηχόμυαλοι όσοι διατείνονται ότι τα αρχαία Ελληνικά είναι νεκρή γλώσσα, κυρά Ρεπούση μου. Απαράλλαχτους τύπους χρησιμοποιούν σήμερα και τα δισέγγονα του Δημητράκη. «Αφης με» ήλεε (έλεγε) η λαλά (γιαγιά) μου όταν την πείραζα. «Αφες» δηλαδή· αρχαιοπρεπέστατη προστακτική αορίστου δευτέρου. Αμα την τσάντιζα αρκετά «εχόλιαζε» (χολιέω-χολιώ), όπως ο Αχιλλέας στην Ιλιάδα, και δεν καθόταν μαζί μας στο τραπέζι.

Οταν δεν ήθελε να κάνει κάτι, απαντούσε «δεν προαιριώμαι» (προαιρέομαι-προαιρούμαι). Την ηλιόλουστη μέρα την αποκαλούσε βιδιά (ευδία), κατσιφόρα (κατήφεια) την ομίχλη, πίμυτα (επί μύτην) το μπρούμυτα και πιταυτικού (επί ταυτώ) το επίτηδες. Ρωτούσε με το «τι (γ)άρις» (τι γαρ). Η τραγουδιστή προφορά του απεραθίτικου ιδιώματος, το οποίο μετέρχονται σήμερα και τα μικρά παιδιά, αποδίδει τις ψιλές και τις δασείες, τα μακρά και τα βραχέα φωνήεντα. Τις δασείες στις ελληνικές λέξεις τις διασώζουν ακόμα και οι Εγγλέζοι· λένε Helen, όχι Elen.

Στην Ικαριά, την Τσακωνιά, την Κύπρο, τον Πόντο, την Κάτω Ιταλία έχω ακούσει παρόμοιες λέξεις και φράσεις. Τα Αρχαία διδάσκονται με λάθος μέθοδο και γίνονται απεχθή στους μαθητές. Κι αυτό πρέπει να αλλάξει. Δεν είναι όμως νεκρή γλώσσα. Ομηροι του Ομήρου είμαστε εσαεί. Νεκρά είναι τα φουσκωμένα σας μυαλά. Τη σημερινή βιδιά διαταράσσουν συννεφιές με βροχές και πρόσκαιρες καταιγίδες στην ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Μαΐστρος έως και 7 Μποφόρ θα αφρίζει στις αμμουδιές του Ομήρου.

Μετέωρος [email protected]