Του Πέτρου Μανταίου

Τι λέ’ μωρέ παιδί μου! Οι εργολάβοι, λέει, στη «χρυσή» οκταετία 2002-2009, τότε που σέρναν τα σκυλιά με δανεικά λουκάνικα, χειραγωγούσαν (λέει η Επιτροπή Ανταγωνισμού, που ερεύνησε επί μακρόν το ζήτημα) τις τιμές των ακινήτων. Αυξομείωναν δηλαδή προσφορά και ζήτηση στα νεόδμητα, όπου, αναλόγως, άλλα πουλούσαν, άλλα πάγωναν. Ετσι… κατασκεύαζαν υπερτιμημένες αξίες ακινήτων∙ τις λεγόμενες «φούσκες», κάνοντας τις πρώην αντικειμενικές μαλλιά-κουβάρια. Με πολύτιμο αρωγό, από τη μια τις τράπεζες, με χαμηλότοκα στεγαστικά δάνεια και άλλες δανειακές διευκολύνσεις -«φούσκες» όλες μηδεμιάς εξαιρουμένης-, και από την άλλη μιαν ανύπαρκτη εθνική πολιτική στέγης, την οποία το… δαιμόνιο κράτος… στέγασε σε κατοικίες «φούσκες» με «φούσκες» δάνεια.

Δυστυχώς δεν ήταν μόνο η Ελλάδα. Οι «φούσκες» κατοικίες με «φούσκες» δάνεια ήταν μια διεθνής απάτη κρατών, ένα ολόκληρο σύστημα αισχρού παιγνίου, με τις κυβερνήσεις, τις τράπεζες και τους εργολάβους (όταν εργολάβοι δεν ήταν οι ίδιες οι τράπεζες…) από τη μια, που συμπίεζαν, από την άλλη, με αγοραστικές… θεαματικές προκλήσεις, ασθενείς οικονομικά και άστεγες πληθυσμιακές ομάδες, που βεβαίως ενέδιδαν στο… θέαμα της… θέας του σπιτιού που δεν είχαν, αλλά τώρα-με-μία-υπογραφή-και-άλλη-μία-για-την-υποθήκη μπορούσαν να αποκτήσουν. Θαύμα!

Το «θαύμα» ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, απλώθηκε γρήγορα, όπως κάθε επιδημία. Αλλά, όπως κάθε επιδημία, «ξεφούσκωσε» απότομα, με πρώτες πάλι τις ΗΠΑ, με τη… στιγμιαία κατάρρευση της επενδυτικής τράπεζας-κολοσσού Lehman Brothers, σαν χθες, το 2008. Οταν η έως τότε «ευημερούσα» ανθρωπότητα (η υπόλοιπη έχει τα δικά της, ιερά βάσανα!) άρχισε να μετράει –και άγνωστο μέχρι πότε θα μετράει ακόμα– τις επιμολυσμένες πληγές της ευημερίας της.

Ερχονται τώρα –τελευταίοι και καταϊδρωμένοι– οι δικοί μας της Επιτροπής Ανταγωνισμού να… βεβαιώσουν αυτό που ξέρουμε χρόνια και πληρώνουμε με αίμα: ότι εργολάβοι και τράπεζες (αποφεύγουν μνεία πολιτικών, αλλά το πήραμε το μήνυμα!) στήσανε τη δουλειά κι έμεινε η μισή Ελλάδα άνεργη. Χαιρετίσματα…