Της Κορίνας Βασιλοπούλου

«Συνεχίζουμε την αντίσταση», δηλώνουν οι εκπαιδευτικοί. Οχι στην Ελλάδα, αν και η παραπάνω δήλωση θα τους ταίριαζε γάντι, αφού ξεκινούν από σήμερα τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις, αλλά στο Μεξικό. Πριν από λίγες μέρες, η αστυνομία έδιωξε με ξύλο και δακρυγόνα τους εκπαιδευτικούς που είχαν κατασκηνώσει στην πλατεία Ζόκαλο, τη μεγαλύτερη και κεντρικότερη της μεξικανικής πρωτεύουσας. Στόχος, να καθαρίσει η πλατεία για να κυλήσουν απρόσκοπτα οι εορτασμοί για τη χθεσινή επέτειο της ανεξαρτησίας. Στην ίδια αυτή πλατεία σκοπεύουν να επιστρέψουν από μεθαύριο Τετάρτη οι εκπαιδευτικοί, αποφασισμένοι να εμποδίσουν την υλοποίηση της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που μόλις ψήφισε η κυβέρνηση του προέδρου Ενρίκε Πένια Νιέτο. Αιχμή του δόρατος, η διάταξη που προβλέπει εξετάσεις αξιολόγησης για τους εκπαιδευτικούς και μετέπειτα απόλυση για τους αποτυχόντες.

Οι εκπαιδευτικοί έχουν ξεκινήσει τις κινητοποιήσεις τους από τον περασμένο Απρίλιο. Από τον Αύγουστο, δεκάδες χιλιάδες συνέρρευσαν από ολόκληρη τη χώρα στην Πόλη του Μεξικού και κατασκήνωσαν την πλατεία. Από τότε σταμάτησαν και τα μαθήματα στα περισσότερα κρατίδια του Νοτιοανατολικού Μεξικού, όπου οι περισσότεροι καθηγητές ανήκουν στο δεύτερο και πιο μαχητικό συνδικάτο Εθνική Συντονιστική των Εργαζομένων στην Εκπαίδευση (CNTE), στο οποίο είναι εγγεγραμμένο το ένα τρίτο από τους 1,4 εκατομμύρια εκπαιδευτικούς της χώρας.

«Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα υλοποιηθεί γιατί από αυτήν εξαρτάται το μέλλον της χώρας», δηλώνει ο πρόεδρος Πένια Νιέτο, ο οποίος εξελέγη πριν από εννέα μήνες με το Θεσμικό Κόμμα της Επανάστασης που, με εξαίρεση ένα πρόσφατο διάλειμμα, κυβερνά το Μεξικό εδώ κι έναν αιώνα. Ξέχασε, ωστόσο, να καλέσει προηγουμένως σε διαβούλευση τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι πρέπει να σηκώσουν το βάρος της μεταρρύθμισης, και την προχώρησε παρά τις έντονες αντιρρήσεις τους.

Την ίδια στιγμή, σημαντικό μέρος του πολιτικού κόσμου και των ΜΜΕ χαρακτηρίζει τους εκπαιδευτικούς τεμπέληδες και διεφθαρμένους. Βασική αιτία, ο τρόπος διορισμού και αξιολόγησής τους, ο οποίος αποτελεί αρμοδιότητα των συνδικάτων από τη δεκαετία του ‘50. Παραλείπουν βέβαια κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες, όπως ότι ο εκπαιδευτικός στο Μεξικό δουλεύει 800 ώρες τον χρόνο (ο μέσος όρος στις χώρες του ΟΟΣΑ είναι 762 ώρες), συχνά σε άθλιες σχολικές εγκαταστάσεις, σε τάξεις με υπεράριθμους μαθητές και για έναν μισθό πείνας – στα πιο φτωχά κρατίδια δεν ξεπερνά τα 3.000 πέσος (224 δολάρια).

«Οσο περνά ο καιρός, το κίνημά μας από εκπαιδευτικό γίνεται λαϊκό», λένε συνδικαλιστικά στελέχη. Ολο και περισσότεροι πολίτες συντάσσονται με τους καθηγητές, ενώ πολλοί τούς εφοδίαζαν με τρόφιμα, φάρμακα και ρούχα. Αυτός είναι και ο μεγάλος πονοκέφαλος του προέδρου, ο οποίος βλέπει τις «φιλόδοξες» μεταρρυθμίσεις του, όπως την επιχειρούμενη ιδιωτικοποίηση της κρατικής πετρελαϊκής εταιρείας PEMEX, να του γυρίζουν μπούμερανγκ.